95 min. / USA /
2007
Er zijn maar weinig dingen zo fundamenteel angstaanjagend en
intimiderend voor elke man als wanneer vrouwen onderling over seks
beginnen te kletsen. De details die de dames met elkaar delen,
ongehinderd door gêne of de simpele notie dat er bepaalde dingen
zijn die je misschien beter tussen jezelf en je partner houdt, zijn
diep onrustwekkend – zeker als je zelf de al dan niet trotse
eigenaar van een penis bent, gewoon omdat je weet dat je op een
bepaald moment zélf het onderwerp van zo’n conversatie bent. Ik heb
vrouwen horen praten over de vraag of ze zich al dan niet
comfortabel voelen bij one-night-stands, of geribbelde
condooms nu echt lekkerder voelen dan gewone en of je van de pil nu
echt dikker wordt. Noem mij maar onvolwassen, maar ik stond de hele
tijd te denken: “kunnen jullie nu alsjeblieft niet gewoon over
films lullen, net als mannen?” Maar het wordt pas écht
creepy wanneer je een moeder en haar dochter op die manier
hoort praten. Begrijp me niet verkeerd, van mij mag iedereen doen
waar hij (of zij) zin in heeft, met alles wat maar menselijk,
dierlijk, plantaardig of mineraal is. Maar voor je moeder blijf je
eeuwig maagd, zelfs al heb je de avond tevoren twintig mannen op
rij een rim job gegeven. Net zoals je ook absoluut niet
wilt nadenken over je moeder die seks heeft – een normaal mens
beschouwt zichzelf als het resultaat van een onbevlekte
ontvangenis. Of misschien ben ik gewoon een preutse, conservatieve
zak, dat kan ook.
In ieder geval, beeldt u zich mijn onbehagen in bij ‘Because I
Said So’, een soort romantische komedie die van a tot z is
opgetrokken uit precies dat soort van conversaties tussen een
moeder en haar drie dochters. Tijdens de eerste vijf minuten van de
film zien we één van de meisjes, al uitgekleed tot haar ondergoed,
door haar mams opgebeld worden. Ze deelt mama doodleuk mee dat ze
op het punt staat te gaan vrijen met een kerel, maar dat hij
onbesneden is. Mama knippert zelfs niet met haar ogen en zegt: “O,
maar dat is tegenwoordig mode, schijnt het.” Ik wist niet eens dat
er zoiets als voorhuidmode bestond – ik kon leven zonder die
informatie. De toon van de prent was in ieder geval gezet.
Diane Keaton speelt Daphne Wilder, de alleenstaande moeder van
Milly (Mandy Moore), Maggie (Lauren Graham) en Mae (Piper Perabo).
Daphne staat op het punt 60 te worden en heeft in afwachting
schijnbaar niets beters te doen dan zich continu te bemoeien met de
levens van haar dochters – om precies te zijn: hun sekslevens. De
vier vrouwen kwetteren onophoudelijk via de gsm over hun relaties
en wat er zich afspeelt tussen hun lakens, allicht omdat ze voor de
rest bitter weinig te melden hebben. Maggie en Mae zijn al van
straat geraakt, maar Milly is nog altijd single. In het universum
waarin deze film zich afspeelt, is elke vrouw die op haar
22ste nog steeds alleen is uiteraard gedoemd om in
abjecte eenzaamheid te sterven, tot de buren de stank van je
ontbindend lijk niet meer kunnen harden, en dus besluit Daphne om
actie te ondernemen. Ze zet een advertentie op een website met de
header: “Vrouw zoekt vriend voor dochter”. Na een ellendige
castingsessie valt Daphne op de ideale keuze voor Milly: Jason (Tom
Everett Scott) is een architect uit een rijke familie, met stijl en
goede smaak. Maar gelijktijdig valt Milly’s oog ook op Johnny
(Gabriel Macht), een muzikant en single dad, die te sjofel
is om Daphne’s goedkeuring te krijgen, maar wel verdomd sympathiek
uit z’n oogjes kijkt.
De nominale inzet van ‘Because I Said So’ is wie van de twee
mannen Milly zal kiezen, maar eigenlijk interesseert dat regisseur
Michael Lehmann (die ooit z’n carrière begon met het heerlijke
‘Heathers’, godbetert) al even weinig als het publiek. Zowel Jason
als Johnny zijn volstrekt irrelevante nevenfiguren die komen en
gaan naargelang de plot het vereist en verder absoluut geen eigen
wil of persoonlijkheid hebben. Hun karakters worden enkel in brede,
algemene termen beschreven. We weten dat Jason een snob is omdat
hij graag op reis gaat naar Italië en omdat hij boos wordt wanneer
Milly een stuk servies laat vallen dat nog van zijn grootmoeder is
geweest. De hond. Johnny daarentegen, is een artistieke ziel (dat
zie je aan het kunstzinnige hoedje dat hij steeds op heeft) die
Milly ten gepaste tijden complimentjes geeft over haar soufflé. En
meer hoef je schijnbaar echt niet over hen te weten.
Het grootste deel van de film is gewijd aan de hysterische
perikelen tussen Daphne en haar dochters, die voor steeds meer
plaatsvervangende schaamte zorgen. Zo zijn we er getuige van hoe de
drie meisjes, waar hun moeder bijzit én terwijl ze zich midden in
een schoenenwinkel bevinden, de kwaliteit en frequentie van hun
orgasmes beginnen vergelijken. Maggie komt aan drie per keer, Mae
demonstreert, hulpvaardig als ze is, wat voor geluidjes ze maakt
wanneer het wonder haar geschiedt en Milly ligt ondertussen
natuurlijk met twee mannen tegelijk te vozen – of ze besneden zijn
of niet, wordt daarbij in het midden gelaten. En zo gaat dat maar
door, in de éne scène na de andere. Waar de meeste mensen ergens
een filter hebben zitten tussen hun hersenen en hun mond, laten
deze dames gewoon àlles gaan. ‘Because I Said So’ is niet zozeer
een film als wel een eindeloze woordenstroom, die klaarblijkelijk
geïnspireerd is door de Flairgedachte dat alles bespreekbaar moet
zijn en dat je daarom ook maar effectief over alles moet
spreken.
Diane Keaton is een classy lady, die al bijna veertig
jaar meegaat in Hollywood en er op haar 61ste nog steeds
goed uitziet. Ze is één van de weinigen die schijnbaar haar
leeftijd heeft kunnen aanvaarden en nog niet aan zich heeft laten
frunniken door artsen met meer hebzucht dan ethiek. En hoe belonen
ze haar? Wanneer Keaton in ‘Because I Said So’ niét naar de
bedavonturen van haar dochters aan het luisteren is, verzeilt ze in
steeds onnozeler slapsticksituaties: ze belandt met haar gezicht in
een taart, klikt op een pornowebsite die ze vervolgens niet meer
wegkrijgt en crasht bijna haar auto omdat ze Milly probeert te
achtervolgen. Eigenaardig detail: op een bepaald moment komen we te
weten dat Daphne zelf nog nooit is klaargekomen – “Je vader zei dat
hij niet de hele dag tijd had”. Na 60 jaar en al dat eindeloze
gepalaver met haar in orgasmes grossierende dochters moeten wij
geloven dat moeder kloek, bij gebrek aan een bekwame echtgenoot,
postbode of melkboer, zelfs nooit de geneugtes van de masturbatie
heeft ontdekt. Het kan raar lopen.
Ik heb zo’n vermoeden dat de makers van ‘Because I Said So’ van
zichzelf vonden dat ze liberaal en hip bezig waren: vrouwen die hun
eigen seksualiteit in handen nemen, hoera! Maar in de praktijk
eindigen ze bij dezelfde denkfout die al die vrouwenbladen maken:
ze reduceren “de vrouw” nog steeds tot een wezen dat met niets
anders bezig is dan haar seksleven, en niet in staat is tot een
samenhangende gedachte over eender welk onderwerp buiten haar eigen
emoties. Ga maar na: waar gaat de Flair elke week weer over?
Orgasmes, rimpelcrème, eten waar je niet dik van wordt en af en toe
een breipatroon. En groter is de wereld van de jonge, vrijgevochten
vrouw blijkbaar niet. ‘Because I Said So’ heeft precies dezelfde
mentaliteit, dus dames: laat u hier vooral niet aan vangen, trek uw
mooiste fuck me-botjes aan en teen ermee naar een andere
film.
