Freddie Mercury! Jasper Steverlinck! De vergelijkingen die Mika oproept, variëren weliswaar in het gehalte aan complimenten, maar alles is beter dan voor een grijze muis te worden versleten. De Brits-Libanese zanger die volop kleur brengt, is de nieuwe wonderboy van de popmuziek, maar dat heeft u vast al gemerkt aan de airplay.
"Grace Kelly", openingstrack van Life In Cartoon Motion, behoeft ongetwijfeld geen introductie meer. Het nummer kreeg en krijgt nog steeds zoveel zendtijd toebedeeld dat een mens voorbij het punt is dat hij het nummer meezingt en aanbeland is bij het panisch richting stereo duiken wanneer de eerste noten van de song weerklinken. Ergens is dit jammer, want "Grace Kelly" is een goed nummer, maar trop is te veel, zoals een middenstander in een ver verleden zei. ’s Mans mening dreigt overigens ook op te gaan voor "Lollipop", die andere veelgedraaide single die op het album gemakkelijkheidshalve onmiddellijk op "Grace Kelly" volgt en er mee voor zorgt dat Mika op zijn debuut met de deur in huis valt.
Waar komt dat hitfenomeen zo plots vandaan? Deze jongeling, die nog geen 25 jaar geleden geboren werd uit een Libanese moeder en een Amerikaanse vader, bracht zijn jeugd in Parijs en Londen door. In die laatste stad hield hij zijn studies voor bekeken om middels vlot verteerbare pop de wereld in te palmen. Beginnen met de harten van tienermeisjes is in zo’n geval strategisch alvast een weldoordachte zet. Hoewel Mika het niveau van het doorsnee gladde tieneridool overstijgt, klinkt zijn muziek namelijk suikerzoet en, in de goede zin van het woord, cartoonesk. Denk wat dat laatste betreft aan de clip die Tiga, toch niet de eerste de beste, draaide voor "Far From Home", en u ziet het plaatje.
Fout is kortom volop aan de orde bij Mika en de man gaat daarin zo ver dat het bij momenten verleidelijk is hem daarin te volgen. Met zijn hoogstemmige gezang en glamoureuze popmelodieën verpakt Mika een flinke portie hapklare kitsch die even makkelijk naar binnen gaat als een biertje bij een drankzuchtige nonkel, zeker als die — zoals in "Big Girl ’(You Are Beautiful)" — voorzien is van én een leuke gitaarriedel én een dolkomisch klinkend achtergrondkoor. En dan is het van een geleende titel voorziene "Stuck In The Middle" nog niet langsgekomen. Als er de laatste jaren één song mag claimen een eerbetoon te zijn aan Elton John, dan wel deze, al heeft het pianomotiefje ook iets weg van de deun die ons ooit in een reclamefilmpje klontsuiker probeerde aan te smeren. In die zin is er nog niets veranderd: Mika klinkt zo suikerzoet en stralend dat het bijna niet meer natuurlijk is.
Vooral wat dat laatste betreft, is het soms te en rijst bijvoorbeeld de vraag of een nummer als "My Interpretation" misschien in opdracht van de Evangelische Omroep opgenomen is. Er is uiteraard niets mis met enige vorm van euforie in popmuziek, dat heeft Queen meermaals bewezen, maar voor wie van nature een hekel heeft aan blije gezichten — of niet onder de Prozac zit — kan Life In Cartoon Motion een harde noot om te kraken zijn. Neem daarbij dat het aan The Scissor Sisters verwante "Relax (Take It Easy)" kan doorgaan voor de minst opgewekte song van het album en u weet wat u te wachten staat.
Mika verdrijft uw herfstdepressie op dinsdag 13 november in Vorst Nationaal.
