Zes jaar werkte perfectionist Jimmy — Dntel — Tamborello aan de opvolger van het grensverleggende Life Is Full Of Possibilities. Het is echter hard wakker worden in een wereld waarin niet langer elektronica maar folk de trend du jour is. Dumb Luck is immers niet van dien aard om het tij te keren.
Met Life Is Full Of Possibilities had Tamborello de lat dan ook hoog gelegd. Het was één van die albums die de glitchtechniek (muziek opbouwen uit microscopisch kleine samples) verzoende met een songgerichte aanpak. “(This Is) The Dream Of Evan And Chan”, in samenwerking met Ben Gibbard van Death Cab For Cutie, was zelfs een heuse glitchpopsingle, wat het duo als The Postal Service later zou uitbreiden tot een erg succesvol zijproject.
Wat de sterkte van die plaat uitmaakte, vormt nu het zwakke punt van opvolger Dumb Luck, zo blijkt. De tien schetsen voor een song waar Tamborello mee aan de slag ging zijn slechts zelden van hetzelfde niveau als die op Life Is Full Of Possibilities, en minderwaardig songmateriaal is met geen geniale beatplaatsing te redden. Dumb Luck slaapwandelt zich aan een constant gelijkmatig tempo naar zijn einde en weet slechts zelden de aandacht te trekken.
Tamborello heeft nochtans kosten noch moeite gespaard. Ook Dumb Luck torst een erg gevulde gastenlijst die leest als een who’s who in indieland: Jenny Lewis van Rilo Kiley, Edward Droste van Grizzly Bear, Valerie Trebeljahr en Markus Acher van Lali Puna, Mia Doi Todd, Arthur & Yu en Conor Oberst van Bright Eyes. Schoon volk, maar dat levert helaas niet automatisch een sterke plaat op.
Soms doét Tamborello ook gewoon weinig. “Breakfast In Bed” is een ingetogen wiegeliedje dat Oberst zonder veel drama zingt, en Tamborello voegt nauwelijks geluidsmanipulaties toe. Dan is de aanzwellende ruisgolf in “Dumb Luck” een stuk sterker. Ook mooi: het gestaag aanzwellende “To A Fault”, dat onder zijn ruis een stiekeme dansbeat koestert maar slechts helemaal op het einde volledig loslaat. Het is van een ingehouden spanning die elders op de plaat helaas ontbreekt. Verderop in de plaat zou het een welkome verlossing zijn, als tweede nummer is het te vroeg geschoten.
“Roll On” met Jenny Lewis komt nog het dichtst in de buurt van de symbiose die “(This Is) The Dream Of Evan And Chan” was. Lewis bracht één van haar lieve countryachtige songs mee, Tamborello laat op de juiste momenten een stemfilter of een zwerm clickjes los, maar het zijn toch vooral Lewis en haar song die overwegen. Het is een eenzaam lichtpunt in een woestijn van vervelend geluidsbehang. Want daar komt het uiteindelijk verder op neer. Nummers als “I’d Like To Know” (met Trebeljahr en Acher) klinken lusteloos en vermoeid en ook “Rock My Boat” (met Mia Doi Todd) passeert onopvallend.
“Don’t forget that it’s just dumb luck that got you here”, zingt Tamborello zichzelf vermanend toe in de opener. Hij heeft er blijkbaar weinig rekening mee gehouden. Dumb Luck is bijwijlen mooi, maar vaak overwegend saai. Een ontgoochelende comeback.
