Begonnen als Jesus & Mary Chain-erfgenamen en vervolgens de Johnny Cash-toer opgegaan. Een mens kan alleen maar gissen wat de volgende stap is. Een samensmelting van alle voorgaande, luidt het simpele antwoord.
Dat het leven niet over rozen gaat, moeten we u vast niet vertellen. Ook voor de in leer gehulde bands die Luide muziek maken, is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Neem nu Black Rebel Motorcycle Club. Voor hen begon het allemaal zeer indrukwekkend: het titelloze debuut sloeg in als een bom en schiep verwachtingen die zo hoog waren dat opvolger Take Them On, On Your Ownkon gelden als de kater na het feest. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kreeg drummer Nick Jago, na een hoop visumproblemen die hem belet hadden te touren, te kampen met persoonlijke problemen, zoals dat zo mooi heet. BRMC helemaal het dal in en geen hond die had durven te voorspellen dat ze er ooit weer zouden uitkomen.
En zie: dan zorgt de band voor een van de meest indrukwekkende heropstandingen van de laatste jaren. BRMC verbaasde vriend en vijand met Howl, een grotendeels akoestische plaat. Hoe onzalig dat idee ook leek, Howl was een schot in de roos. Dylan, Cash, Guthrie, Ginsberg, gospel, het zat er allemaal in en ging door merg en been. De lat lag kortom opnieuw ontzettend hoog en het moet gezegd: het opnieuw op volle kracht draaiende trio neemt de klip ditmaal zonder al te veel kleerscheuren. Goed, Baby 81 kan niet tippen aan Howl, maar verwachtte iemand dat Sonic Youth met Goo de klepper Daydream Nation zou overtreffen? En net als Goo destijds is Baby 81 een ijzersterke plaat geworden die laat zien dat BRMC een band van de lange adem kan worden.
Opener "Took Out A Loan" is nog een vingeroefening om de versterkers te laten warmdraaien, maar vanaf "Berlin” knalt BRMC uit de startblokken als een ongeleid projectiel dat alles op zijn pad vermorzelt. Hoor hoe de opnieuw aanwezige woede in "Weapon Of Choice" gekanaliseerd wordt: “I won’t waste my love on a nation”, spuit Peter Hayes zijn gal, die heel wat krachtiger smaakt dan ten tijde van "US Goverment" op Take Them On ….
Laat u echter niet vangen aan de opnieuw tot het uiterste gedreven gitaren die het begin van de plaat kenmerken: de band keert met dit album niet helemaal terug naar de begindagen. Want net als op Howl wordt op Baby 81 gretig gegraven in het collectieve muzikale geheugen. In "Window" grossiert de Club in het caleidoscopische zoals The Beatles tijdens hun meest experimentele dagen, melancholische toets inclusief. Het epische "American X" is dan weer een lap zoals ze ooit uitgedeeld werden door The Stooges op Fun House. Daarnaast vallen op Baby 81 ook enkele van de toegankelijkste nummers te rapen die BRMC al op zijn publiek losliet: "Not What You Wanted" is zowaar meezingbaar, wat — voor alle duidelijkheid — nog iets anders is dan meebrulbaar zoals de intentieverklaring Whatever Happened To My Rock N Roll op het debuut. "Lien On Your Dream" heeft je ook direct te pakken: met zijn catchy riff is het nummer een prima opstap om verslingerd te raken aan dit nieuwe album.
Hardleerse criticasters zouden deze plaat als wisselvallig kunnen omschrijven, maar na wekenlange luistersessies is ‘gevarieerd’ een correctere conclusie. ‘Meeslepend’ is er nog zo een. Uiteraard valt het ergens te betreuren dat BRMC niet op het ingeslagen akoestische pad is verdergegaan — we branden dagelijks een kaarsje opdat vroeg of laat de akoestische gitaren nog eens worden vastgenomen — maar het is duidelijk dat Baby 81 een meer dan verdienstelijke opvolger is voor het weergaloze Howl, en laten we dat gerust als een indrukwekkende prestatie beschouwen.
