Love ’em or hate ’em: van alle vaderlandse groepen gaat deze stelling het beste op voor Vive La Fête. Toch slaagt de vaak gecontesteerde band rond Els Pynoo en Danny Mommens erin met het nieuwe Jour De Chance enkele keren verrassend uit de hoek te komen.
Een nieuwe Vive La Fête, lijkt die niet altijd hard op de oude Vive La Fête? Het is een bemerking die steeds opnieuw komt bovendrijven wanneer Danny Mommens, Els Pynoo en co met een nieuwe plaat op de proppen komen. Er kan inderdaad soms van herhaling sprake zijn, maar is dat per se een slechte zaak? De Ramones hebben een oeuvre opgebouwd rond dit principe en hebben niettemin onbetwistbaar enkele klassiekers in hun verzameld werk zitten.
Of Vive La Fête ooit een echt onmisbare plaat uit de mouw zal schudden, valt nog af te wachten. Met Nuit Blanche kwam de band behoorlijk dicht in de buurt, maar sindsdien moeten we het stellen met opvolger Grand Prix, een werkstuk dat uitblonk in middelmatigheid. Slecht was het album an sich niet, maar het ontbrak de plaat aan overtuigingskracht en gedrevenheid, kenmerken die Vive La Fête in het verleden zonder moeite in zijn muziek wist te leggen. Even leek het erop dat de groep uitgefeest was, maar met Jour De Chance ondernemen ze een sterke poging ons van het tegendeel te overtuigen.
Wat het herhalingsaspect betreft, valt het allemaal behoorlijk mee, dat kan eenieder die single "La Route" hoorde, bevestigen. Het nummer grijpt terug naar de broze kwetsbaarheid die Mommens en Pynoo op hun allereerste e.p. ook al lieten horen in "Toi Tourne Toi", een juweeltje dat tot nu toe een beetje een buitenbeentje was in het oeuvre van VLF. Beide nummers laten een andere kant van het duo horen, een mooie, vertederende kant die veel te weinig in de verf wordt gezet. Maar door spaarzaam om te springen met deze kwaliteiten wordt de impact uiteraard alleen maar vergroot.
Het begin van de nieuwe plaat leek minder veelbelovend. "Aventures Fictives" is geen slecht nummer, maar het is van a tot z gedrenkt in de zo gevreesde voorspelbaarheid. Zweverige synthesizers? Check. Massieve gitaarpartijen die af en toe losbarsten? Check. Hoogstemmig gekir? Jep. Subtiele backings met een diepe basstem? Uhu. Maar of dat een reden is om het nummer af te schrijven en het album gelijk af te staan voor een volgende tombola van de lokale pensenbak? Absoluut niet! En dat schrijven we niet omdat Danny Mommens in het verleden al heeft aangekondigd iedereen die zich negatief uitlaat over zijn band op maffia-achtige wijze op andere ideeën te brengen, maar omdat Jour De Chance een aangename, fijne popplaat is zoals er meer gemaakt zouden moeten worden.
Nummers als "Une Par Une", "Mais" en Il Pleut" behoren tot die aangename popsoort. Verbazen doen deze songs niet, maar de groep heeft nog andere troeven achter de hand. Probeer bijvoorbeeld maar eens te weerstaan aan "Quatsch": ondanks het feit dat het nummer overloopt van de kitsch, behoort het tot het sterkste dat de band opnam. Danny Mommens in het Duits horen zingen terwijl kille beats en dito gitaren zich naar een hoogtepunt werken, het voert de luisteraar naar de eightiesroots van de band.
Helemaal verrassend komt Vive La Fête uit de hoek met afsluiter "Love Me, Please Love Me", een naar de strot grijpende cover van Michel Polnareff. Waren de covers van "Banana Split" en "Child In Time" best geinig, dan overtreft de groep zichzelf met dit nummer. Ergens is het jammer dat het hoogtepunt van deze plaat een cover is, maar laat dat u er niet van weerhouden Jour De Chance in huis te halen.
