Favourite Worst Nightmare heet het nieuwe album van Arctic Monkeys, de band die her en der werd binnen gehaald als de toekomst van de muziek. Wie de hype vorig jaar al niet snapte, hoort ook ditmaal weinig meer dan twaalf zeer verdienstelijke punkpopsongs. Waarvan akte.
Muziek recenseren in tijden van downloads, DRM, CD-R’s en MySpace: het is toch niet meer wat het geweest is. In cursussen Web 2.0, internetmarketing en ander hijgerig gehype wordt de naam Arctic Monkeys duchtig in het rond gezwierd. De groep die zonder enige hulp van platenfirma’s of marketingboys — zo wil althans de legende — groot werd via hun MySpace-pagina, waar iedereen "I Bet You Look Good On The Dancefloor" kon downloaden zonder vervelende kopieerbeveiliging.
Eenmaal het platencontract binnen is, komt er echter al gauw het besef dat er ook géld te verdienen valt met dat alles en het slot gaat erop: geen downloads meer, tenzij er betaald wordt. Het leverde de goddeau-recensent vorig jaar een gewatermerkte advance copy op. Zou de onverlaat het boeltje lekken, dan wist de platenfirma hem wel te vinden, want elk nummer had zijn unieke code. Wat enkele weken voordien nog zomaar te grabbel lag op het net, is opeens streng beveiligde big business.
De release van Favourite Worst Nightmare gaat met zo mogelijk nog strengere beveiliging gepaard. Er viel geen advance copy meer te scoren en — zo vertellen meer vermaledijde kennissen ons — een lek was tot de release evenmin gesignaleerd. In dit soort situaties moet de militante punk in ons toch even braken van het cynisme van de muziekindustrie. Wat dankzij file-sharing groot wordt, gaat uiterst stevig op slot zodra het groot ís. Het zal een economische wet zijn, maar Arctic Monkeys scoren intussen nog erg laag op de sympathie-, en punkschaal. Doch dit alles geheel terzijde.
Het gaat natuurlijk om de muziek. Het zou dermate geweldig wezen, dat de groep zowaar na de Queens of the Stone Age op Rock Werchter spelen. Maar met een staat van dienst van nauwelijks een jaar en twee albums die — mits een goed geplaatste solo — de geplande set net kunnen vullen, is dat toch lichtjes gevleid. Want ook Favourite Worst Nightmare is weinig meer dan een erg verdienstelijke, knap rammelende punkplaat.
Bovendien worden de weinige popinvloeden die het debuut had, met de razende metaldrums van "Brainstorm" weggevaagd. Favourite Worst Nightmare moet het van voor tot achter van razende ritmes en tempowisselingen hebben. Subtiliteit is te vinden, maar een vluchtige beluistering verraadt weinig meer dan die drammende ritmes.
Wij zijn daar echter wel fan van, zeker als het zo inventief gebeurt als op "Teddy Picker", "D Is For Dangerous" of "Ol Yellow Bricks". Alex Turner en de zijnen weten op tijd en stond voor een melodie te zorgen — zoals in het drieluik "Fluorescent Adolescent", "Only Ones Who Know"en "Do Me A Favour" — maar de beukende punk is nooit ver weg.
Op het straffe slotnummer "505" na, is Favourite Worst Nightmare dan ook slechts een beetje anders dan Whatever People Say I am, That’s What I’m Not. Wie dus al gek was van het debuut, zal tevreden zijn met deze nieuwe set rammelende punk. Maar de hype is wat ons betreft nog steeds niet gerechtvaardigd. Wat ze doen, doen ze goed, maar het gebeurde — niet alleen in de jaren zeventig — al eerder en zelfs beter. Of was u al vergeten dat Pete Doherty ooit muziek maakte?
