‘A group of five crazed madmen who have their roots lying in the
surroundings of Brussels, Belgium’: op basis van de bio lijkt
anarchie de meesteres van Nunan, maar op hun debuut manifesteert
dit vijftal zich eerder als zielloze slaven in plaats van als
rebelse onderdanen die het vernederende lot tarten. Hun potige,
licht psychedelische rocksongs laten namelijk geen striemen achter
op de huid, daarvoor is de sound te voorspelbaar, het samenspel te
vlak en zijn de nummers het stadium van het repetitiekot nog niet
ontgroeid. Net als een middelmatige stand-up comedian is Nunan in
beperkte dosissen best genietbaar, maar bij de hele rit zijn
kotszakjes geen overbodige luxe.
Dit Brusselse combo heeft dan wel de Demopoll gewonnen, maar als
norm voor kwaliteit van eigen bodem blijkt Arriba! veel
betrouwbaarder. Denk maar aan het fijne Ansatz der Maschine.
Nunan heeft nog heel wat boterhammen te verorberen vooraleer ze als
deze Kortrijkzanen een spannend werkstuk kunnen afleveren dat
meerdere luisterbeurten rechtvaardigt. ‘Will You Dance’: de vraag
stellen is ze jammer genoeg beantwoorden!
Nunan heeft iets met het scabreuze. Titels als ‘Porn Idol’ en
‘Prostitution’ laten al weinig aan de verbeelding over en het van
alle waardigheid ontdane, aan Egon Schiele refererende lichaam op
de hoes laat vermoeden dat de bandleden weinig met het Victoriaanse
tijdperk vandoen hebben. Daar hebben we uiteraard weinig op tegen,
maar het clichématige sex, drugs and rock ’n roll-gevoel
van deze plaat stoort wel. Het seksueel geladen karakter van
Prince-songs klinkt noodzakelijk en wordt met open benen ontvangen,
maar Nunan heeft de nummers niet om zelfs de grootste droogstoppels
te laten feesten alsof het 1999 is. Net zoals je Spinal Tap-teksten
over religie en dood aan Slayer moet laten,
blijf je best met de handen van orgie-inducerende deuntjes als je
het materiaal niet hebt om dionysische bacchanalen op te
roepen.
Opener ‘Little Johnny’ is best degelijk met in het gelid
marcherende gitaren die op het juiste moment ontsporen en de
opzwepende stem van Elgrandelgado (aka Jeroen De Vliegher) die zijn
effect niet mist. De man klinkt als het weeskind van Jim Morrison
dat dan maar onder de hoede van Scott Stapp van Creed werd
geplaatst. Of iemand met een dergelijk pseudoniem op horden
groupies mag rekenen is hoogst twijfelachtig en met ‘Will You
Dance?’ zullen Michael Hutchence-escapades al helemaal uit den boze
zijn. ‘Bigger Than’ haakt zich nog vast door een catchy zangpartij,
‘Night Has Fallen’ verrast enigszins met gitaarlijnen die zich als
een paaldanseres rond de toonladder bewegen, maar wie een erectie
krijgt bij de overige songs heeft wel erg dringend seks nodig.
‘Prostitution’, het titelnummer, ‘Café Corner’, ‘Out of Here’, stuk
voor stuk zijn het viagra-placebo’s die zelfs bij de grootste
naïeveling niet zullen werken. Wie geen talent heeft voor rake
melodieën moet het wel van gitaarscherpte hebben, maar zelfs op dat
vlak klinken deze songs zo bot als een versleten machete.
“I want an automatic car, an automatic wife, automatic kids and
an automatic life, I want automatic sex, automatic drugs but I don
’t want no automatic rock ’n roll”, zingt Elgrandelgado in,
jawel, ‘Automatic Rock ’n Roll’. Het contrast tussen woorden en
daden kon amper groter zijn, want het rocktrucje van Nunan gaat al
snel vervelen en het gebrek aan memorabele momenten laat de
aandachtscurve sneller dalen dan de aandelen van wijlen Lernout
& Hauspie. Hopelijk heeft Fikkie trek want deze portie is voor
hem!
