Hypes die op hun gezicht gaan: velen geeft het een sadistische voldoening, maar evengoed laat het een wrange nasmaak achter. Wat beloftevol begon, blijkt immers niet meer geweest te zijn dan een te verwaarlozen rimpel in de grote vijver van de rockmuziek.
Een portie okselfrisse rock. Nog geen drie maanden geleden penden we die woorden neer over de debuut-e.p. van The Pigeon Detectives. In diezelfde recensie voorspelden we een mooie toekomst voor de band en zagen we reeds een knaller van een debuutplaat op ons afkomen, op voorwaarde weliswaar dat The Pigeon Detectives de op de e.p. zo aanwezige joi de vivre niet aan de kant zouden schuiven. En laat daar nu net het schoentje knellen.
Op zich is Wait For Me geen slechtere plaat dan het mini-album I Found Out, het is er eerder een uitgesponnen versie van, en dat is soms wat te veel van het goede. Het is niet omdat vijf strakke rocksongs je dag kunnen maken, dat twaalf nummers in hetzelfde elan daarom beter zijn, integendeel soms. Om te beginnen heeft het begrip verrassingseffect als groot nadeel dat het maar een keer gebruikt kan worden, iets waar The Pigeon Detectives zich op verkeek door meer dan de helft van de nummers van de e.p. hier doodleuk opnieuw op te laten duiken.
Dat hernemen van oude nummers zou nog enigszins goed te praten vallen als de e.p. tot op het allerlaatste exemplaar uitverkocht is en tweedehands exemplaren op eBay voor recordbedragen van eigenaar wisselen én als de nieuwe songs op gelijke hoogte staan met de oude. Helaas wordt aan geen van beide voorwaarden voldaan. Een nummer als "Caught In Your Trap" klinkt bijvoorbeeld wel aardig, maar ook niet meer dan dat. Net als "You Better Not Look My Way" baadt het in middelmatigheid en blijft er na het beluisteren niets van het nummer hangen.
In dat bedje is heel Wait For Me ziek en het Britse vijftal valt hier genadeloos door de mand, iets dat nog het beste geïllustreerd wordt door openingsduo "Romantic Type" en "I Found Out". Eerstgenoemd nummer is een halfslachtige, stijf van de clichés staande poging de plaat een vliegende start te geven, iets dat pas lijkt de lukken bij oude bekende "I Found Out", waarna de band met "Don’t Know How To Say Goodbye" al aan een noodlanding toe is.
Mag The Pigeon Detectives bij deze bij het klein gevaarlijk afval der onnozele hypes gezet worden? Of valt er nog enige hoop te koesteren? Met een bang hart, en na het veelvuldig beluisteren van "Take Her Back", zijn we geneigd de groep alsnog het voordeel van de twijfel te geven. Eén zonnige ska-punk-deun maakt nog geen lente, maar toont wel aan dat The Pigeon Detectives het kan, als het maar wil. Jammer genoeg blijkt dat bij deze nog niet het geval te zijn.
Mocht er iemand op zoek zijn naar de B-variant op Kaiser Chiefs en konsoorten, The Pigeon Detectives staan met Wait For Me volledig ter uwer beschikking. De Emiel Goelen in ons kan het niet laten u nogmaals te wijzen op de sterke prijs-kwaliteits-verhouding van de e.p. I Found Out, maar wenst u tevens een laatste maal te waarschuwen voor de overdaad waaronder sommige full-cd’s gebukt gaan. Doe er uw voordeel mee.
The Pigeon Detectives spelen op 6 juni in de Vera (Groningen) en op 11 juni in de Melkweg (Amsterdam)
