Weinig dingen jagen ons meer de gordijnen in dan jonge ouders die pronken met hun nieuwe status. Fran Healy van Travis mag dat echter, want als hij over de ogen van zijne kleine zingt, gaat dat vergezeld van zo’n warm gitaartje dat niet smelten geen optie is. Op zijn vijfde plaat is Travis terug van ver weg geweest.
Op de MySpace: ”For those who lost the faith and have wandered onto this page, we know who you are. We have your address and will deal with each of you in due course. Be warned. For those of you who have kept the faith, we salute you.” Want Travis heeft iets goed te maken. Drie jaar geleden verloor Fran Healy zijn geduld met die oorlogszuchtige regering van hem, op het grimmige 12 Memories spuwde hij daarover zijn gal in wat helaas bijzonder middelmatige songs waren. Travis leek meteen done and over: klaar voor het slachthuis van de op wraak beluste Engelse muziekpers (wij zijn vanzelfsprekend altijd milder) die de groep sowieso nooit lustte wegens niet cool genoeg.
Enter, drie jaar later, Clay Healy: lang “The Boy With No Name”, want va en moe raakten het aanvankelijk maar niet eens over een naam voor het jonkie. Een albumtitel was gevonden, de songs waren dan al even geschreven. Blijkt nu dat een vat inspiratie van een goed jaar werd aangesloten om de zwangerschap te vieren: het vijfde Travisalbum is een wolk van een boreling.
De vrolijke jengelende gitaren, de zonnestralen van refreinen, de allround positieve gevoelens: ze zijn terug, in voldoende mate om elke Travishater opnieuw het dak op te jagen. Wie er wel pap van lust, zal zijn hart kunnen ophalen aan het stevige “Eyes Wide Open” of het met een galmend U2-gitaartje gezegende “Under The Moonlight”. Healy is nog altijd geen Shakespeare (“Under the moonlight / With the one you love / Under the big sky / For the one you love”), maar popmuziek heeft nog altijd als eerste taak de dag op te vrolijken en dan pas Nobelprijzen te winnen. En dat eerste, daar slagen ze toch maar mooi in.
Hoogtepuntje is “My Eyes”, een onbeschaamd schmalzerige ode van de kersverse papa aan zijn spruit. Hoewel tekstueel randje tenenkrullend (“You got my eyes / And we can’t see what you’ll be / You can’t disguise / But either way, I will pray / You will be wise”), beschikt het nummer over een onweerstaanbaar triomfantelijk gitaarlijntje en een breed uitwaaierend refrein dat zelfs de meest verstokte kinderhater even — éven! — doet glimlachen. Niet voor cynici, maar daar kunnen we het sowieso wel zonder stellen.
Staan er dan geen stinkers op deze nieuwe Travis? Neen, wel een middelmatig nummer of twee dat het met een mottige woordspeling (“Selfish Jean” – zucht) of een lamlendig refrein (“Closer”) moet doen. Ook de zeurderige afsluiter “New Amsterdam” en de wat flauwe hidden track hadden voor ons niet gehoeven. Gelukkig kan de skiptoets dan altijd terug naar “My Eyes” of het wel érg naar het U2-schap (tot enkele Bono-esque stembuigingen in de brug toe) hengelende “Colder”.
Skip de teksten, blijf voor de geweldige melodieën: The Boy With No Name is geen nieuwe The Man Who, noch The Invisible Band maar wel een mooi rechtkrabbelen na de doodssmak die 12 Memories was. Travis is terug, laat u de doopsuiker vooral smaken.
