Een cocktail van Devendra Banhart, Fleetwood Mac en de close harmony van Simon and Garfunkel. Geef toe: op papier lijkt het een schitterende combinatie. Helaas opteerde het zeskoppige The Storys op hun gelijknamige debuutplaat voor een te gladde, gestroomlijnde productie; alsof je op een glijbaan van groene zeep naar Mariah Carey unplugged ligt te luisteren.
Nochtans is er een verschil. Daar waar la Carey al jaren van hondendrollen goud probeert te maken, zijn de initiële songs van The Storys wel degelijk het neusje van de zalm. Wie dus doorheen de gladde sound luistert, ontdekt niets minder dan regelrechte pareltjes. Neem nu de opener “I Believe In Love”: close harmony zoals we ze al niet meer gehoord hebben sinds Crosby, Still, Nash en Young. Prachtige samenzang dus, met een refrein dat zich als een zacht spinnende kat in je trommelvlies nestelt. Klasse!
En er is nog meer snoepgoed voor de oren. Het uptempo “Cinnamon” bijvoorbeeld, een geslaagde verbintenis tussen de rock van Eagle-Eye Cherry en de akoestische powerpop van Tom Petty. Sluit je ogen en denk, in willekeurige volgorde, aan pufhete augustusdagen, cabrio’s, mooie meisjes en uitnodigende stranden. “You’re Not Around” klinkt dan weer alsof Suzanne Vega de baard in de keel heeft gekregen en dan maar besluit weer de singer-songwriter van haar begindagen te worden.
Nog meer referenties? Het tekstueel erg mooie “Roll Like A Stone” herinnert, mede door een fragiele banjo en een schitterend Hammondorgel, aan de hoogdagen van The Waterboys. Het dozijn distortionpedalen dat zijn duivels ontketent in “Save me”, doet dan weer denken aan een prille Bob Dylan, toen hij net elektrisch gegaan was, met Lee Renaldo van Sonic Youth op gitaar. In “The King Of Broken Dreams” loert in het refrein zelfs een powerkwartet strijkers om het hoekje dat spontaan aan Hooverphonic appelleert.
The Storys lijken wel een patent te hebben op songs die zich van kleine, akoestische eendjes ontvouwen tot majestueuze zwanen: “Journey’s End (Show Me Love)” begint even zuinig als een Nederlander in de koopjesperiode, maar bloeit onder bezwerende drums en een Hammond op hoogspanning open tot een dijk van een hymne. Hekkensluiter “Is It True What They Say About Us” herinnert zelfs aan het onverwoestbare “Anchorage” van Michelle Shocked, en dat, vrienden, is hetzelfde als tegen een meisje zeggen dat ze lijkt op Scarlett Johansson.
Staat er dan helemaal niets slechts op deze plaat? Toch wel: “Be By Your Side” werkt ondanks een Beatlesiaans aandoende samenzang voor geen meter, al doen de gitaartjes vaag aan Neil Young denken. “High Enough” lijkt in dat verband sterk op het paard van Troje: meesterlijke aanloop, maar eens het refrein losbarst, zoek je best dekking. Ook “You’re Taking My Heart Away” klinkt alsof de heren niet uw hart maar wel uw goede smaak chirurgisch willen wegsnijden.
Bref, schoonheidsfoutjes, want als je de gladde sound even opzij schuift, is dit een prima debuutplaat. The Storys hebben een cd gemaakt die u zowel kunt opzetten wanneer uw moeder langskomt, als wanneer u eens diep in de ogen van uw lief kijkt. Een plaat om op een aangename manier in te verdwalen dus. Hou deze heren in het oog, want ze zouden in een niet zo verre toekomst wel eens behoorlijk wat potten kunnen breken. Zeg dat wij van goddeau het gezegd hebben.