Terwijl ze momenteel in Cannes verse parels van Wong Kar-Wai,
David Fincher, Emir Kusturica en Quentin Tarantino op de doeken
laten blinken, zitten wij hier voorlopig nog eventjes opgescheept
met een iets minder aantrekkelijk wonder der bewegende beelden.
‘The Hills Have Eyes II’ is een zoveelste onnodige sequel op een
remake van een seventies-horrorfilm die op zich al even
welriekend was als het ongewassen klokkenspel van een
bastaardmormel. De remake van vorig jaar was nochtans een geslaagde
update die zich voldoende kon onderscheiden van de genregenoten.
Regisseur Alexandre Aja bracht de vetzakkerijen even efficïent als
sappig in beeld en slaagde erin om relativerende knipogen met
intense actiehorror te combineren. Maar helaas, dolle hond Aja is
er deze keer niet bij en ‘Hills II’ zakt terug weg in de gortige
beerput van de nouveau horror waar de lijfspreuk ‘hoe
vettiger, hoe prettiger’ een steeds hollere betekenis begint te
krijgen.
Het verhaaltje laat deze keer een groepje rookie
soldaten in het hol van de mutanten lopen. Ze moeten spullen
leveren in de woestijn van Nieuw-Mexico waar wetenschappers en het
leger zich bezighouden met atoomonderzoek. Wanneer de soldaten
arriveren bij een op onverklaarbare wijze verlaten kamp trekken ze
de bergen in op zoek naar hun verdwenen collega’s. En nog voor de
oliedomme personages goed en wel op de zenuwen beginnen te werken
(de nuchtere pacifist, de opgefokte Latino, de brullende sergant,
het blonde mokkel, de lompe dikkerd), beginnen de kannibalen aan
hun strooptocht. Vooral de meisjes moeten opletten, want de
seksueel gefrusteerde mutanten zijn in de eerste plaats
geïnteresseerd in nieuwe draagmoedertjes om de geschubde familie
mee uit te breiden. Toch mooi om te zien dat ook mutanten nog
steeds geloven in de Amerikaanse familiewaarden. Even
hartverwarmend als de stoeipartij waarbij een deerne bereden wordt
door een bronstige mutant met wit schuim op de korstige lippen.
De inspiratie staat al een tijdje droog bij horrormeester Wes
Craven en ook met de hulp van zijn zoon Jonathan slaagt hij er niet
in om een nieuwe draai te geven aan het uitgeputte genre. ‘The
Hills Have Eyes II’ is niks meer dan een goedkope ripoff
van ‘Aliens’, met de mutanten in de plaats van de zuurafscheidende
monsters. Aanvankelijk lijkt het erop dat filosoof Craven ook wat
kritiek op de overheid en het leger in het verhaal heeft
gesmokkeld, maar eenmaal de soldaten de ondergrondse tunnels
inkruipen, wordt deze ‘Hills II’ gereduceerd tot een zoveelste
gorefest van dertien in een dozijn. En in tegenstelling
tot de kinetische visuele stijl van Aja, brengt videoclip-en
reclamefilmer Martin Weisz het zure zootje even opwindend in beeld
als een potje scrabble in het parochiezaaltje achter de kerk.
Toen hij in de jaren zeventig de exploitatiehorror van ‘The Hills Have Eyes’ op
het onwetende publiek losliet, wou Craven iets zeggen over de
samenleving, en meer bepaald het verval ervan. Achter het
amateuristische flutfilmpje schuilde een statement over de primaire
instincten van de mens en zijn drang om te overleven in de meest
afschuwelijke omstandigheden. Drijf een mens in een hoekje en hij
zal een monster worden om er terug uit te geraken. Dertig jaar
later staat die dubieuze thematiek er nog altijd. De meeste
horrorfilms van nu zijn trotse aanhangers van het
post-9/11-pessimisme. De gruwel van films zoals ‘Saw’ en consoorten zijn
eigenlijk een therapeutische uitlaatklep voor de echte horror in de
wereld. Geen wonder dat Craven er deze keer de internationale
oorlogspolitiek van Amerika bijsleurt. Halverwege de film zegt een
zwaar toegetakelde kolonel (zijn schedel is een opengespatte
abrikozentaart geworden, opmerkelijk) dat hij niet wakker ligt van
de terroristen in de buitenlandse grotten, maar dat hij doosbenauwd
is van de monsters in eigen land. Even subtiel als de mokerhamer
die later in de film de ballen van een mutant verbrijzelt (ouch
time), maar er wordt wel een punt gemaakt. Mocht ‘The Hills
Have Eyes II’ voor de rest niet zo ongelooflijk flets, slecht
geacteerd en gespeend zijn van ook maar iets dat lijkt op
spanningsopbouw en sfeer, dan zou je bijna denken dat het iets
zinnigs te zeggen heeft.
Want wat een derivatief maar strak horrorfilmpje had kunnen
zijn, wordt volledig verprutst door de onbekwaamheid van Weisz om
er ook maar iets van te maken dat je niet onmiddellijk door het
toilet wil spoelen. De onheilspellende berglandschappen uit Aja’s
remake zijn verdwenen en ook de donkere krochten missen de
claustrofobische sfeer die een meer intelligente regisseur wel had
kunnen evoceren. Een horrorfilm moet een ongemakkelijk gevoel
opwekken bij de kijker. Zenuwachtig gewriemel, klamme handjes en
toch vastgenageld zitten in het zeteltje, dát effect moet je
krijgen. ‘Hills II’ heeft enkel een handvol gore-momenten
die eerder lachsalvo’s (’there’s a hand in the shitter!’)
dan aangedampte ruggen zal veroorzaken. Ogen induwen, armen
afhakken, porren in openliggende hersens, een brutale verkrachting,
het zit er allemaal in, maar wat doet het er ook toe. Dit is al
lang geen gore meer om van wakker te liggen, dit is
gore om bij in te dommelen.
Dat de personages domme bordkartonnen typetjes zijn, tot daar
aan toe, dat is nu eenmaal eigen aan het genre. Maar dat er nu geen
enkel mannetje of vrouwtje rondloopt om ook maar een beetje
sympathie voor te voelen, is veel erger. Dan maar juichen voor de
badass mutanten denk je, maar met die lelijke waterhoofden
(de inspiratieloze make-up zuigt) is het al even erg gesteld. In de
‘Hills’ van Aja
was er nog de immer coole Pluto, maar hier passeert geen enkele
memorable mutant die wat geinigs uithaalt met z’n slachtoffers. Eén
lichtpuntje: na zijn comeback in ‘300′ heeft Sloth uit
‘The Goonies’ een rolletje te pakken gekregen als braaf mutantje
die de hulpeloze prooien een klein beetje mag helpen. Flink gedaan,
Sloth!
Niet fout genoeg om uit te groeien tot campklassieker en
bijlange niet goed genoeg om te werken als zenuwslopende horror.
‘The Hills Have Eyes II’ is even lelijk als zijn monsters en nog
dommer dan zijn prooien. Enkel voor de hardcore fans die
wat nutteloze tijd te doden hebben in afwachting van ‘Hostel: Part
II’ en de real motherfucking deal, ‘Grindhouse’.
