Het podium en de wereld daarbuiten verschillen als dag en nacht.
Pete Doherty is overal even zielig, maar als je weet dat
Keane-zanger annex irritant brave schoonzoon Tom Chaplin backstage
verandert in een naar drank en drugs hunkerende weerwolf valt de
impact van zo’n verhoogd platform niet te onderschatten. Zo lijken
de mannen van Battles op het podium psychiatrische patiënten die
hun waanzin kanaliseren in een krankzinnige absintcocktail van
ritmes, breaks, soundscapes en melancholische alienstemmen, maar
backstage zijn ze de rust zelve. Een uurtje voor hun show in de ABBox stond Ian
Williams (ex-Don Caballero) met een citroenthee in de hand enola te
woord over hun superbe plaat, hun niet af te schudden
avant-garde-imago en de evolutie van muziekvideos.
Het valt op dat de plaat bij momenten erg dansbaar klinkt
in vergelijking met de ep’s. Streefden jullie bewust naar het
moeilijke evenwicht tussen dansbaar en ritmisch
complex?
Williams: Dat was zeker geen doel op zich. Wanneer je
muziek maakt die op loops gebaseerd is, krijg je automatisch een
soort mechanisch ritme. Dat is onvermijdelijk. Het enige nummer
waar we bewust naar dansbaarheid streefden is ‘Atlas’. Dat nummer
is ons spelletje met dj’s die een paar jaar geleden erg met de
shufflebeat bezig waren. Zij veranderden glitterrock naar techno en
we vonden het cool om die beat weer van techno naar de rockcontext
over te brengen. Op dat moment waren we dus bewust met die
dance-feel bezig, maar bij de andere nummers groeide dat dansbare
karakter dus eerder natuurlijk.
enola: Mirrored klinkt ook
warmer en menselijker dan de ep’s. Waren jullie relaxter tijdens de
opnames en voelen jullie elkaar beter aan of moeten we daar een
andere verklaring achter zoeken?
Het is zo dat we voor deze plaat echt onze tijd hebben genomen en
Warp steunde ons voor de volle 100%. Vorige keer slopen we nog ‘s
nachts in de studio om snel wat op te nemen en werkten we nog met
goedkope protools. Nu hadden we de middelen om een nog betere plaat
te maken. Toen we de ep’s maakten, kenden we elkaar inderdaad ook
nog niet zo goed. We waren elkaar volop aan het aftasten op
muzikaal vlak. De band is gestart met mijn soloproject en ik vroeg
er dan Ty (Tyondai Braxton, red.) en Dave (Konopka,
red.) bij, maar toen was er nog niet echt sprake van een
groep. Pas toen John (Stanier, red.) erbij kwam, voelde ik
dat we een band vormden. Zij konden dingen die ik niet kon en
omgekeerd, dus ik voelde de enorme mogelijkheden die deze groep in
zich had. Bij de ep’s groeiden de nummers uit mijn eerdere
schetsen, maar nu heeft iedereen bijgedragen tot het maken van de
plaat. Er heerst een competitieve sfeer van ideeën en dat komt de
muziek alleen ten goede.
enola:
De vocals spelen een belangrijke rol in het bereiken van die
warmere sound. Was het prominente gebruik van stempartijen een vast
idee van bij het begin?
Het was niet echt een vast idee, laten we zeggen dat het een zacht
idee was (lacht). Bij de ep’s hadden we al het idee
opgevat om een meisjeskoor te gebruiken. We hebben toen zelfs een
paar optredens gedaan met zo’n koor, maar dat waren gewoon
testcases. De nummers hadden zelfs nog geen vaste vorm gekregen. Ty
heeft op de ep’s zijn stem al gebruikt, het valt alleen moeilijk te
horen. Die vocals vloeien voort uit zijn soloshows waar hij met een
twintigtal pedalen en een microfoon zijn ding doet. Nu hebben we
beslist om zijn stem meer op de voorgrond te plaatsen, want het is
verbazend welke klanken hij allemaal tevoorschijn kan toveren. Het
zou jammer zijn om zijn vocale capaciteiten onbenut te laten.
Kerstmis en afrobeat
Hoe pakt Battles het live aan? Spelen jullie de nummers
zoals ze op plaat verschenen zijn of komt er veel improvisatie aan
te pas?
Het is een mengeling van de twee. We improviseren wel veel minder
dan de meeste mensen denken. Veel heeft te maken met de manier
waarop we songs maken. Het gaat om een proces van wachten: een idee
wordt uitgewerkt en dan wachten we tot er een transitie plaatsvindt
naar een idee van iemand anders. De focus verandert dus constant en
veel mensen verwarren die manier van spelen met improvisatie.
enola: De aanpak van Battles lijkt inderdaad erg minimaal, maar
jullie bereiken wel een maximaal resultaat. Je kunt het vergelijken
met John Staniers drumstel.
Klopt! We gaan vaak van start met een groove of loop en dan
beginnen we te denken over laagjes die we erboven kunnen
aanbrengen. Neem nu ‘Race:In’: ik kwam af met een snel herhalende
gitaarriff en John probeerde daarbij een funky ritme uit. We vonden
het ok, maar het was nog iets te voorspelbaar. Die combinatie was
een patroon dat mensen van ons verwachten en we proberen daar tegen
in te gaan. Daarom kwam Ty met die hoge stem op de proppen die wat
aan Kerstmis doet denken. Toen we er opnieuw naar luisterden,
dachten we: Kerstmissfeer met een droge afrobeat, ideaal
(lacht)!
enola: Ik ken mensen die hoofdpijn zouden krijgen bij een track
als ‘DDIAMOND’. Is dat een reactie waar jullie vaak mee
geconfronteerd worden?
Ik kan die reactie wel begrijpen. Veel mensen benaderen onze muziek
vanuit een verschillend perspectief. Sommigen zijn hardrockfreaks
of houden alleen van dance en hiphop, enzovoort. Al die mensen
kunnen naar Battles luisteren en er wel hun gading in vinden,
volgens mij. Niettemin is het zeker zo dat je toch een muziekfan
moet zijn om onze nummers te appreciëren. Een zekere toewijding en
een wil om nieuwe, andere muziek te ontdekken is wel vereist.
enola: Toch staat er op deze plaat ook toegankelijker materiaal.
Neem nu een nummer als ‘Leyendecker’.
Ja, dat is zo’n beetje een r ’n b-jam. Ik vind het leuk dat je dat
zegt want het is nooit mijn doel geweest om obscure muziek te
maken.
enola:
Dat avant-garde-imago wordt erg vaak op de band
geplakt.
Ik weet het. Ik draag dat imago al heel m’n leven met me mee. Ik
denk vaak: als jij je zou voelen zoals ik me voel, zou je onze
muziek nooit als experimenteel ervaren maar gewoon als een goede
jam. Ik maak namelijk de muziek die ik leuk vind. Ik vind het een
goede evolutie dat meer mensen ons al iets toegankelijker vinden,
maar ik heb ons altijd al toegankelijk gevonden.
enola: Zou Battles ooit nummers kunnen maken die zich afspelen
binnen de grenzen van de popstructuren?
Tuurlijk, de mogelijkheden zijn eindeloos. Ik denk dat deze band
voor erg veel openstaat. Elke Battles-plaat zal een reactie zijn op
de vorige. Als we met Mirrored getourd
hebben, is de kans erg groot dat we met de volgende plaat iets
anders willen doen. Veel mensen schrokken al dat we nu zoveel
gebruik maakten van vocals en ik ben er zeker van dat velen bij een
volgend album zullen roepen: ‘Wat doen jullie nu weer?’
(lacht). We willen het spannend houden: pure pop of
speedmetal, het kan allemaal.
Het internet en MTV
Ik moet jullie feliciteren met de clip van ‘Atlas’. Het ziet er fantastisch uit. Hoe is
dat idee ontstaan?
Wel, de spiegels zijn een metafoor voor reflectie. We vonden het
mooi passen bij de vele loops die we in onze muziek gebruikten.
Toen we een fotograaf aanspraken voor een hoesfoto, ontstond het
plan om die set te bouwen. Dat nam zoveel werk in beslag dat we dan
maar onmiddellijk een video opnamen.
enola: Voor een band als Battles is het wat onlogisch om videos op
te nemen omdat de meesten die enkel kunnen zien via YouTube of een
Warp-dvd.
De clip wordt ondertussen toch uitgezonden op MTV, hoor. Ik besteed
daar zelf weinig aandacht aan, maar veel mensen zijn ons al komen
zeggen dat ze de clip via die zender hebben leren kennen en daar
kunnen we alleen maar tevreden over zijn.
enola:
Spelen jullie op die manier met de clichés van
mainstreamrock?
We zijn ons zeker bewust van het historische precedent. Er worden
nu al twintig jaar muziekvideo’s gemaakt. Toch is er niks ironisch
aan die clip. De muziekvideo is weer aan een opmars bezig, denk ik.
Het is goedkoper geworden om clips te produceren en door de invloed
van het internet wordt het bijna van je verwacht om een clip te
maken. Als je een mp3 downloadt, vinden de meesten het ondertussen
logisch dat je ook een clip van het nummer kan bekijken. Op die
manier beïnvloedt het internet de muziekkanalen. Als onze video op
YouTube honderdduizend keer aangeklikt wordt, kan MTV niet
achterblijven. Die verandering speelt in ons voordeel want veel
meer mensen leren onze muziek kennen.
enola: En zo hoort het. Bedankt voor het interview!
