Thuisland Ierland plaatste ‘Trampoline’ in het lijstje van meest
interessante en uitdagende albums van het jaar. De opgebouwde
suspens viel echter meteen in duigen toen we met opener ‘Elastic’
het soort laid back-popdeuntje hoorden waarmee je
ondertussen het volledige Vlaamse wegennet kan plaveien. Ingram
bezit een vrij vlakke, middelmatige stem, maar doet in dit
arrangement geen enkele poging om de banaliteit tegen te gaan. Een
mellow melodietje met brave meisjesachtige vocals was
minder dan we hadden verwacht van een artieste die een lijstje
inspiratiebronnen noemt dat uitersten als The Muppet Show, The
Clash, Kate Bush en Pink Floyd verenigt.
En dan komt die ommekeer: uitgerekte gitaarakkoorden, ongetemde
trompetten en elektronische ruis doorkruisen ‘Inhale’. Het brave
stemmetje is nog steeds aanwezig, maar heeft de teksten ter harte
genomen (“inhaling violent music”) en countert de
onschuldige uitstraling met onverwachte keuzes in de muzikale
begeleiding. Het levert een song op van een vrouwelijke
singer-songwriter die afwijkende keuzes durft maken en zich zo
boven de massa zangeresjes stelt die gewapend met twee akkoorden
hun hele dagboek op muziek willen zetten. Ingram schetst
momentopnamen die hun hidden agenda prijs geven via het
arrangement. Glockenspiel en een korrelige beat leiden
‘Winter’ in en geven de benodigde sleaziness aan het
relaas van een vluchtige nachtelijke opstoot van puur verlangen.
Duurzame passie zit er niet in (“In between each shallow breath
I listened for the morning light”) en in een chaotische finale
horen we onze protagoniste al terug naar de doordeweekse realiteit
vluchten.
De meest intense luisterervaring is ‘The Second Kill’, waar Ingram
gelaten haar wanhoopskreet slaakt: “God can you find me here in
the glare of a lightbulb as I crawl through numbness?”. In een
waas wordt de belijdenis steeds minder hoorbaar, waardoor het
eenzame individu stilaan in het niets lijkt op te gaan. Eenzelfde
verlatenheid is te voelen op het gedempte ‘Terrified And Thrilled’,
waarin die steun en toeverlaat gelukkig wél opduikt, zodat
overgeschakeld kan worden naar een eindluik dat een gematigder
interpretatie van de olijke I’m From Barcelona-samenzang geeft.
Afsluiter ‘Slide’ houdt de luchtige toon aan en maakt er, in
tegenstelling tot de vreselijke opener, wel een aardige poptrack
mee.
Tussen de experimentjes zitten toch nog een paar akoestische tracks
verscholen. Enkele smaakbare intermezzo’s (‘Red Shoes’,
‘Caroline’), maar spijtig genoeg ook nog wat saaie momenten die
enkel als plaspauze dienst kunnen doen (de Sandy Denny-cover ‘Who
Knows Where The Time Goes’). Deze iets kleurlozere tracks kunnen
wel nog profiteren van de verrassende composities waartussen ze
geprangd zitten. De overgangen kunnen hierbij soms hard lijken,
maar geven een apart sfeertje aan de plaat. ‘Candlepower’ is een
ongemakkelijke geluidscollage die in een kille B-thriller een nest
zou vinden, maar slaat over in de engelachtige rust van ‘Cartoon
Stair’, dat in het begin nog het onheimelijke van zijn intro
meedraagt en net wanneer je het gevaar niet meer verwacht even
compleet crasht.
De eerste kennismaking met Miriam Ingram was allesbehalve een
prettige, maar vanaf de tweede track neemt deze plaat een bocht van
meer dan negentig graden. In enkele nummers horen we een heel
andere wind door het genre waaien. ‘Trampoline’ is een album dat
onverwacht van een zoete droom naar een beklemmende nachtmerrie
overschakelt en omgekeerd. Deze onvoorspelbaarheid zorgt voor de
nodige verrassingen die ons alert houden. Boeiend
luistervoer!
http://www.miriamingram.com
