Brussel, stad waar Japanners zich verdringen rond Manneken Pis. Een metropool, waar onze overgrootouders van "den buiten" niet eens zijn geraakt. Het tweetalige Brussel, waar bovendien een zakwoordenboek Nederlands-Arabisch van pas komt. En het Brussel achter de schermen, waar zich het repetitiekot van Hulk bevindt, de band die onlangs besloot voortaan naar de naam "Les Anges" te luisteren.
Dat is omzeggens het grootste nieuws, naast het feit dat de heren, aangevuld met Sandra Hagenaar van Fifty Foot Combo, een nieuwe plaat hebben gemaakt. De naam Hulk is verleden tijd, en mag u voortaan -–maar liefst niet te vaak— enkel nog aan het gifgroene filmcreatuur herinneren. Les Anges, dus, een naam die klinkt als een Franse Alpenkoebel. Een Franse naam godbetert, wat heel even het ergste deed vermoeden over een mogelijke stijlbreuk van 180°. Niets is echter minder waar. A Deep Grave As a Shelter is nog steeds très Hulk, maar volwassener: een eerste bladzijde in zijn muzikale geschiedenis werd omgeslagen, en uit het overblijvende werd wat waardevol is overgehouden.
Het geluid is rijker in vergelijking met Cowboy Coffee & Burned Knives… (The Codine Sessions e.p. van vorig najaar laten we even buiten beschouwing) en Les Anges is als band gegroeid. De op Amerikaanse leest geschoeide stonerrock klinkt nog even vitaal als voorheen, maar daar waar op de voorgangers amper ademruimte overbleef tussen een spervuur aan riffs, weet de band nu af en toe een welkome temporisering in te lassen, met een meer uitgebalanceerd geheel als resultaat. "Trop is teveel en teveel is trop", zei stadsgenoot Vanden Boeyenants ooit, en die wijsheid lijkt Les Anges op dit "debuut" ter harte te hebben genomen.
Klonk Hulk op The Codeine Sessions e.p. bij wijlen nog als een kleine David die door Goliath op de tenen werd getrapt, dan neemt de loeiende opener "The Worst Is Yet to Come" ons hier zonder weerga bij het nekvel. Les Anges doet het geheel zelf dit keer en dat bevalt merkbaar. De eerste hattrick staat na koud tien minuten op het scorebord en "the worst" hebben we tegen dan nog niet horen passeren. We maken ons zelfs sterk dat er amper een minder moment terug te vinden is op A Deep Grave As A Shelter. Het demonische "How About That (The Rise Of Evil)" wordt gevolgd door de donkerzwarte boogie van "So Typical", en de pulserende baslijn die "You Wanna Have It All" voortstuwt trekt een iets minder geïnspireerd nummer alsnog moeiteloos over de streep. Les Anges slaagt erin geen moment belegen te klinken –-het schrapbare "Green Lights" daargelaten—, en in het QOTSA-tijdperk mag dat een prestatie heten.
Eén minpuntje, dan toch, op deze plaat, is misschien het feit dat het tussen de nummers in nét iets te lang stil blijft. Die ene seconde teveel, maakt dat we telkens heel even met onze voeten op de grond landen, en dat was niet nodig. Dit is echter een futiele kritiek in het geheel, die we met meebrullers als "Be A Man" en "Boys Boys Boys" (met nagenoeg dezelfde intro als "The Worst Is Yet To Come") in het achterhoofd graag nog verder minimaliseren. Slotnummer "Vendetta" is het filmische en toepasselijke instrumentaaltje dat het imaginaire decor van deze plaat finaal prijsgeeft.
Les Anges neemt ons op zijn debuut mee naar het Californische woestijnlandschap, waar hoeden en sigaren belangrijke accessoires zijn, en waar de aftandse cabrio’s het zand in sneltempo doen opstuiven. "I don’t need a doctor, I’m self medication", zingt zanger Renaud Mayeur in "50 Euros", en inderdaad: ziek word je hier niet snel van. Conclusie: Brusselse stonerrock can heal, of ze kan toch op z’n minst een nakende zomerperiode positief inluiden.
Les Anges speelt op 11/5 op Les Nuits Botanique
