Een schokgolfje ging door muziekland toen bekend werd dat Hooverphonic zijn samenwerking met SonyBMG stopzette. Als zelfs één van Belgiës grootste groepen niet meer gedijt bij een major, wat dan? Hooverphonic geeft zelf het antwoord: je eerste tien jaar uitgebreid vieren. Eerst met een best of, en dan door nog eens integraal het debuutalbum live uit te voeren.
Het was een wel heel ander muzieklandschap waarin Hooverphonic — toen nog als Hoover — de neus aan het venster stak. Rockmuziek was rockmuziek, dansmuziek was dansmuziek, "and never the twain would meet". Of daar leek het toen toch nog op, toen ook Soulwax nog een onbeig rockgroepje was. In dat 1996 kreeg de inlandse muziekscene met Hoovers A New Stereophonic Sound Spectacular plots zijn versie van de hipper dan hippe triphop.
Want triphop was het. Zelfs al roept frontman Alex Callier nu luid van niet, hij weet zelf goed genoeg dat dat onzin is. De uitleg is dan ook doorzichtig: de invloeden zijn veeleer My Bloody Valentine en Cocteau Twins, klinkt het nu. Dat klopt voor een deel: de inspiratie voor de etherische sfeer die veel triphopplaten kenmerkt, is absoluut geleend bij die groepen, maar de geloopte en vertraagde hiphopbeats die onder elke track lopen, zijn onmiskenbaar triphop. En waarom zou daar iets mis mee zijn? A New Stereophonic Sound Spectacular is immers nog altijd de enige Vlaamse poging tot triphop die er toe doet, alle Lunascapes ten spijt.
Ondertussen is Hooverphonic echter geëvolueerd tot een dramatisch popensemble, dat in de verste verte niet meer herinnert aan hoe het ooit begon — een groep die even snel van zangeres wisselde als van onderbroek. Vanavond wordt het verhaal waarom die ontwikkeling wél logisch was, duidelijk. Met de blik van nu bekeken, moest het zelfs zo lopen, éénmaal zangeres Geike Arnaert — de zang op plaat is nog van Liesje Sadonius, Arnaert nam na de release over — was gerekruteerd.
Arnaert kan immers meer dan het zuchtend zingen dat ze speciaal voor vanavond nog eens mag bovenhalen. Geen sirenenzang als op "Mad About You", maar fluisteren, als in "2Wicky", die doorbraakhit die al vroeg in de set zit (dat krijg je als je een album integraal speelt). En meteen valt op wat ons tien jaar geleden op Marktrock al te binnen schoot: live klinken deze nummers zoveel beter. A New Stereophonic Sound Spectacular heeft als plaat de tand des tijd niet echt doorstaan, maar op de planken hebben de songs — steviger en voller — dat wel.
"Wardrobe" stampt een stuk harder en ook "Nr. 9" krijgt een start die een stuk steviger is. In "Sarangi" herkennen we een baslijn die zo van Massive Attack had kunnen zijn. Gehuld in de rook, maar prachtig belicht, brengt het trio — extra muzikanten Mario Goossens en David Poltrock hoeven in deze versie van de groep niet op te draven — zwijgzaam het hele album.
Het is in de bisnummers dat duidelijk wordt waarom Hooverphonic na de komst van Arnaert een andere richting op zou gaan. Nu het debuut is gespeeld, put de groep uit opvolger Blue Power Wonder Milk, de eerste plaat die met haar in gedachten is geschreven. En dat hoor je: vocaal is er meer mogelijk en meteen komt de dramatische toets om de hoek kijken.
Het laatste woord is aan "Eden", de ijzersterke plakker waarmee de groep destijds de oversteek maakte naar een groter publiek. Het is de voorbode van "Mad About You" en alles wat daarna kwam: van conceptplaat tot halve musicalnummers en akoestische concerten. Ooit was Hooverphonic een echte triphopgroep en nu niet meer. En die overgang gebeurde zo geruisloos dat het schrikken is om nu te zien waar die groep vandaan kwam. Zelfs al was het oh zo logisch.
Hooverphonic brengt A New Stereophonic Sound Spectacular nog talloze keren in Vlaanderen de komende maanden. Voor de tourlijst, check hooverphonic.com.
