



De broertjes Pang zijn niet de eerste hippe Aziatische cineasten
die naar Hollywood worden gelokt met de zoete geur van dollars, en
ze zullen heel zeker ook niet de laaste zijn. Waarom zouden ze het
ook niet doen? Een groter budget om mee te spelen, een handvol
B-sterren om te commanderen en de illusie van vrijheid om een
voorspelbaar spookverhaaltje op iets duurdere pellicule te zetten.
Hopelijk hebben de makers van de culthitjes ‘Bangkok Dangerous’ en
‘The Eye’ er een
decadente som geld voor gekregen, want voor de rest is hun
Amerikaanse debuut ‘The Messengers’ een zoveelste derivatief
‘boe!schrik!geeuw!’ recycleerfilmpje geworden. Asgrauwe jongetjes
maken kelders en zolders onveilig, vochtige plekken trekken het
behang scheef en een nest hardnekkige kraaien heeft het gemunt op
de bakkebaarden en de verwilderde snor van John Corbett. Haargroei
die trouwens veel enger is dan eender welk ronddolend spook in de
film.
De getroebleerde familie Solomon is aan herbronning toe en
verhuist van Chicago naar het landelijke Noord-Dakota. Vader Roy
(Dylan McDermott staat zo loom te acteren dat hij af en toe in een
dutje sukkelt) hoopt op een nieuwe start en gooit zich op het
verbouwen van zonnebloemen. Dochter Jess (Kristen Stewart, ooit nog
de dochter van Jodie Foster in ‘Panic Room’) zorgt voor
spanningen binnen het gezin en lijkt het vertrouwen van moeder
(Penelope Ann Miller dut gezellig mee met McDermott) volledig kwijt
te zijn. De zaken worden er niet beter op wanneer het driejarige
zoontje Ben samen met Jess plots spoken ziet rondkruipen in het
huis (het is ook altijd wat met die bucolische gehuchten).
Uiteraard stoot Jess op ongeloof van de ouders en zal ze het alleen
moeten oplossen. Wie zijn die schimmen? Wat willen ze? En waarom
moeten ze altijd zo spastisch over het plafond schuifelen?
Men neme het onheilspellende huisje van ‘The Amityville Horror’,
de vogels van ‘The Birds’, de schminkdozen van ‘The Grudge’ en ‘The Ring’, het
bovennatuurlijke sfeertje van ‘The Sixth Sense’, wat
echo’s van ‘Poltergeist’ en ‘The Shining’ (no
shit) en het enigmatische voorhoofd van John Corbett en je
krijgt iets dat heel sterk in de buurt komt van ‘The Messengers’.
Een film die zo flagrant gaat stelen (de Pangs zullen het wellicht
een collectieve hommage noemen) bij andere films, dat je er een
‘raad de film die nu wordt nagespeeld’-spelletje van kunt maken. Na
een klein uur zit je gewoon te wachten tot de obligate
scary badkuipscène eraan komt (ontzettend populair bij dit
soort films). En dat is dan ook de grootste verrassing van ‘The
Messengers’: er is gewoon geen badkuipscène. Jammer. Voor
de rest wordt het wereldrecord clichés verzamelen moeiteloos
gebroken, en dat wil al wat zeggen in dit verwaarloosbare ‘wat zit
daar creepy en asgrauw te wezen in het hoekje?’-genre.
En bij de ongewassen haarlokken van een Aziatisch horrormeisje,
wat zitten er veel clichés in dit zogezegde sfeervolle
horrorfilmpje. Letterlijk alles wat in ‘The Messengers’ op al dan
niet logische wijze elkaar opvolgt was al eerder te zien in al dan
niet betere films die uit hetzelfde vaatje tappen. De ontwrichte
familie die een trauma meedraagt, het geïsoleerde protagonistje
(een probleemkind natuurlijk) die door niemand geloofd wordt, de
mysterieuze vreemdeling, de geheimzinnige geluiden, de krakende
houten vloeren, de deuren die te pas of te onpas dichtslaan en de
absolute topper, het schrikmoment met de vogel die, geholpen door
een oorverdovend geluidseffect (mijn God, wat zijn die irritant!),
tegen een raam aanvliegt. En dan zijn ze daar met hun ’twist’, de o
zo geniale plottuimeling die al de voorgaande bullshit in
een ander daglicht moet brengen. De onthulling is deze keer zo
belachelijk, zo voor de hand liggend en zo stupide (er mag iemand
héél fout de psychopaat uithangen), dat het terug amusant wordt. Er
wordt potverdikke zelfs CGI-modder gebruikt om de spannende finale
wat kracht bij te zetten. En dan is er William B. Davis nog, de
cigarette smoking man uit ‘The X-Files’, die hier belast
wordt met de niet te onderschatten taak om af en toe uit het niets
vanachter een tractor te springen en Dylan McDermott (steeds
gekleed in een keisexy marcelleke) schrik aan te jagen. En springen
dat Dylan doet.
Geen spanning, geen originaliteit, belabberde acteerprestaties
(Kristen Stewart doet haar best in materiaal dat meer ‘reageren’
dan ‘acteren’ van haar vereist), máár er durft wel al eens een
fraai in elkaar gestoken shot te passeren. Het is bijlange niet
voldoende om de prent gratie te verlenen, maar de Pang
dudes kunnen wel degelijk met een camera overweg. Vooral
één scène laat zien dat de jongens compositiegewijs sterk uit de
hoek kunnen komen. Een stukje waarin een spook Jess en Ben benadert
in een gang wordt door clever gebruik van camerastandpunten op z’n
minst een beetje visueel interessant. Het is een moment van
doordachte suggestie dat laat zien dat de regisseurs toch een
degelijke scary movie zouden kunnen maken, mochten ze een
verhaal hebben in plaats van een hutsepot aan vervallen producten.
Om maar gewoon te zeggen dat deze flutfilm zeker niet de lelijkste
is om naar te kijken.
Kan Hollywood nu eindelijk ophouden met hun op Asian
horror geïnspireerde spookhuisfilms? Wat een dikke vijf jaar
geleden begon als een sporadisch genietbaar modegenre, stond twee
jaar geleden al met beide asgrauwe benen in het graf. En net
wanneer we de put konden toedekken na de laatste gorgelgeluidjes
van ‘The Grudge
2’, komt deze ‘The Messengers’ nog eens aan de uitgemolken
droge tepels van het genre zuigen. Het is al lang dood, laat het in
vrede rotten, dank u.