De tijd is de school waarin we leren en het vuur waarin we branden:
die opvatting heerst bij het Britse 65daysofstatic. Alleen maken we
geen vorderingen in de klas en zijn de vlammen veranderd van
likkende tongen in bijtende gesels. 65dos verklankt de frustraties
van deze neerwaartse spiraal en hun gevecht voor bewustmaking in
een urgente wervelwind van apocalyptische postrock en vlijmscherpe,
desoriënterende elektronica. ‘The Fall Of Math’ en One Time For All Time
waren explosieve, dwingende molotovcocktails die glasscherven van
clicks ’n cuts, hemelse pianoriedels en snedig gitaarwerk
diep in de huid boorden. De band knetterde als een personage uit
een ‘Final Fantasy’-spel dat full power heeft bereikt en verraste
met een aanval op de vloek van de doodgebloede postrock die alles
en iedereen knock-out sloeg.
‘The Destruction Of Small Ideas’ moest de derde raid op uw geweten
worden, maar het energiepeil van 65dos lijkt een ferme knauw te
hebben gekregen. Geknield op de grond hijgt de band uit na de
uitputtingsslag van de eerste twee platen en de Britten lijken nu
eerder te worstelen met hun ambitie in plaats van met hun demonen.
Zo wil opener ‘When We Were Younger & Better’ een gevarieerd en
monumentaal postrock-epos zijn, maar de hybride raakt vast in een
zandbank van een teveel aan ideeën en eindigt daardoor in een
tweederangs Homeros-avontuur. ‘A Failsafe’ probeert met een golf
van drumbreaks en stuwende elektronica het schip los te trekken,
maar door de halfbakken productie komt 65dos nooit in de buurt van
turbo-sleepboten als ‘Drove Through Ghosts To Get Here’ of ‘Radio
Protector’. Die ingehouden, gedempte klank is het grootste euvel
van deze plaat. De ideeën, de passie en de furie zijn er, maar door
de oordopjes-sound raakt de hersenpan minder verhit in vergelijking
met het vroegere werk.
Het is echter niet allemaal kommer en kwel. 65daysofstatic is een
erg getalenteerde band en ook op deze plaat laten ze bij vlagen hun
niet te stuiten klasse horen. Single ‘Don’t Go Down To Sorrow’
neemt met een klassiek pianomotiefje rustig de tijd om te ontroeren
tot gitaren en cimbalen alles gestadig laten ontsporen en we met
een sneltreinvaart voorbij verkeerd geplaatste seinlichten en
hangende kabels richting vernieling gezogen worden. ‘These Things
You Can’t Unlearn’ klinkt nog bezielder en elektronische
woedekreten zitten je achterna als een bende verstedelijkte Maya’s.
Op hun beste momenten evenaren de Britten wel de stuwende actie van
Mad Mels Apocalypto, maar een
achtervolging op het scherpst van de snee zit er jammergenoeg niet
in. Daarvoor klinkt de piano in ‘Music Is Music As Devices Are
Kisses Is Everything’ te banaal en zijn de ravesynths in ‘The
Distant & Mechanised Glow Of Eastern European Dance Parties’
simpelweg miscast.
‘Little Victories’ probeert de verwarring van Aphex Twin nog te
verzoenen met de gitaaremotie van Mogwai en het
resultaat klinkt aanvaardbaar, maar is ‘aanvaardbaar’ voldoende
voor deze band? 65dos moet je meesleuren in een roes waar kritische
reflecties even onbestaande zijn als eloquentie bij ‘Temptation
Island’-Gringo, maar voor het eerst grijpen we naar de rode in
plaats van naar de groene balpen wanneer de luciditeit intreedt.
‘The Destruction Of Small Ideas’ is geluidsgeworden stagnatie, maar
een mindere toets betekent nog geen buis op het finale examen. Live
heerst deze band nog steeds en het heilige vuur is niet gestopt met
branden. Alleen zal het op een volgende plaat weer met spontaniteit
in plaats van met beredenering moeten gebeuren.
