Kosheen heeft het na de successen ‘Hide U’ en ‘Catch’ nooit echt
kunnen waarmaken. Het debuutalbum ‘Resist’ bevatte tegen alle
verwachtingen in naast deze hits maar bitter weinig drum ‘n’ bass
en dance. De keuze viel eerder op triphop en gitaarpop, wat meteen
een groot deel van de liefhebbers van de singles deed afhaken.
Opvolger ‘Kokopelli’ wilde de groep het rockpad opduwen, maar kon
op weinig aandacht rekenen en kende aldus een tegenvallende
verkoop. Met ‘Damage’ gaat Kosheen met een elektronischer geluid
terug naar de roots en poogt het duidelijk opnieuw een aanval op de
charts te plegen.
Darren Beale en Mitch Morrison opereren opnieuw meer in DJ-modus,
maar zoeken daarvoor spijtig genoeg de inspiratie te veel in het
commerciële dance-circuit. ‘Like A Book’ verschilt hierdoor nog
maar weinig van de Lasgo-hits die we de voorbije jaren te verwerken
kregen. Ook ‘Guilty’, een duidelijke update van ‘Catch’, maakt zich
schuldig aan deze praktijken: misschien is het in Groot-Brittannië
nog niet volledig doorgedrongen, maar bij een dance-track die in
een pauze even de akoestische gitaar bovenhaalt is het in onze
streken wel heel moeilijk geen Regi Penxten-link te leggen.
Schrijnend is vooral dat onder deze aanpak toch een puike track
schuilt, zoals bij de meerderheid van de songs op ‘Damage’. Zo
wordt ook in ‘Same Ground Again’ het plezier beknot door
klankspelletjes die in de eurodance van de jaren negentig thuis
horen.
In vergelijking met de prefabprojectjes waarnaar we hierboven
verwezen, heeft Kosheen natuurlijk nog steeds een zeer belangrijke
troef in handen. In plaats van een jonge wannabe-babe die uit een
danstempel opgescharreld is, wordt de groep namelijk vocaal
vertegenwoordigd door de zoetgevooisde Sian Evans, die aan elke
track enige klasse schenkt. Luister naar ‘Damage’, een op muzikaal
vlak wat voorspelbaar nummer, dat dankzij haar bijdragen toch nog
meer dan zes minuten kan boeien. Spijtig genoeg wordt haar talent
soms overschaduwd door de weinig subtiele productie: de storende
synths in het refrein van ‘Overkill’ staan bijvoorbeeld te
prominent tegenover de vocale laag en gaan te sterk overheersen in
plaats van subtiel te accentueren.
Hier en daar horen we nog een opflakkering van de Kosheen van
weleer. Ondanks het onheilspellende begin mondt ‘Your Life’ nog uit
in de mistigere sfeer die ook over een deel van ‘Resist’ hing. Ook
‘Wish You Were Here’ klinkt dreigender en speelt een spelletje met
de afwisseling van Evans’ dreigende alt en ijle kopstem. De ballad
‘Cruel Heart’ is er eentje van dertien in een dozijn, maar vormt in
al zijn eenvoud toch een lichtpunt op de plaat. Andere tracks
vertonen dan weer gelijkaardig potentieel, maar kunnen dit niet
waarmaken. ‘Out Of This World’ had de ‘Hungry’ van deze plaat
kunnen worden indien de eenvoud van de strofen doorheen het hele
nummer behouden gebleven was. ‘Not Enough Love’ grijpt terug naar
het gitaargebruik dat op ‘Kokopelli’ effectief bleek, maar blijft
steken in repetitieve lyrics die op den duur aandoen als een
kinderrijmpje dat tot in den treure toe gedebiteerd wordt.
Met ‘Damage’ wil Kosheen aan schadebeperking doen en de gedaalde
aandacht opkrikken. Hiervoor wordt naar de oorspronkelijke
liefhebber toe opnieuw dance-gericht gewerkt, maar tegelijkertijd
met een commerciëler geluid op een breder publiek gemikt. Te veel
van het materiaal gaat gebukt onder een al te platte productie die
het aanwezige talent oneer aandoet. De mooie stem van frontvrouw
Sian Evans verdient een subtieler arrangement dat ze zelf verder
kan inkleuren. Een aanpak die wel niet de verkoopscijfers van de
doorbraaksingles zal genereren, maar op artistiek vlak des te meer
waard zal zijn.
Kosheen speelt op 1 mei in de Ancienne Belgique
