"Dans, Rosetta, dans!". Het fragment uit het stuk Léonce en Lena van Georg Büchner, waarin prins Leonce zijn minnares aanspoort tot dansen, is bekend. Zelden zagen we de scène echter mooier in beeld gebracht dan die keer dat Rosetta niet wilde dansen: toen ze zich met tegenzin liet dwingen tot een aarzelende beweging op een euforische ravebeat, en zich er langzamerhand, met tranen in de ogen, dan toch nog in smeet.
Dàt was 65DaysOfStatic op zijn eerste twee platen. Dansen met de wanhoop in de ogen: de wereld gaat naar de kloten, we mogen niet maar toch zullen we er iets van zeggen. En laat ons dansen terwijl we daar mee bezig zijn. Omdat woorden sowieso tekort schieten. Maar wat haalt dat vechten tegen de bierkaai uit? Wat doe je als de muur niet wil wijken? Verder vechten met een derde album vol instrumentale rock-meets-elektronica, aldus 65DaysOfStatic, maar onderhuids sluipt de twijfel, de vermoeidheid binnen. The Destruction Of Small Ideas moest het album worden om alle andere albums mee weg te vagen, maar werd een pas op de plaats. Veel daarvan is te wijten aan een ongelukkig gekozen productiemethode.
"We wilden de plaat zó laten klinken dat de dynamiek behouden wordt: zodat luid LUID klinkt en stil héél erg stil. Zoals platen klonken voor alles platgecomprimeerd werd", zo kondigde de groep aan. The Destruction Of Small Ideas klinkt dan ook een stuk stiller dan veel ander hedendaags voer, maar wat erger is: ze mist daardoor ook alle punch die de vorige platen tot zo’n splinterbommen maakten. "This is how they used to do it back when the world moved so slow you couldn’t even feel it": dat kan wel zijn, maar 65DaysOfstatic maakt muziek die heel erg van vandaag is, en dan heb je ook een klank van nu nodig.
Niet langer furieus, lijkt het alsof 65DaysOfStatic gewoon wat afmijmert. Wanneer de drums invallen in "Don’t Go Down To Sorrow" klinkt het niet als een aanval, maar als een bijna lusteloos, lamlendig drammen. Het is pas wanneer de gitaar in een tirade ontsteekt dat het vuur — drie tracks ver — plots in deze plaat schiet. Het zit er dus wel degelijk in, maar het zit weggemoffeld onder kartonnen drums.
Op sommige momenten steekt de elektronica nog meer de kop op dan op zijn voorganger het geval was. "A Failsafe" krijgt een boenkende coda, "The Distant & Mechanised Glow Of Eastern European Dance Parties" wordt overwoekerd door plastic technosynths en herinnert aan de vroege e.p. Stumble.Stop.Repeat. Maar dan hebben we het hoogtepunt van de plaat al lang gehad: "These Things You Can’t Unlearn", het enige moment op de plaat waarbij 65DaysOfStatic zich overmand weet door emotie zoals dat op voorganger One Time For All Time vaker het geval was.
"Lyonesse" is daarna de logische uitloper, het verlaten veld vol lege bekertjes terwijl het laatste vuurwerk in de verte nog ontploft voor de wind het overneemt. "Music Is Music As Devices Are Kisses Is Everything" wordt er aangelijmd met een pracht van een klassiek pianomotiefje, maar maakt de hattrick niet vol. Al vermoeden we onder dat mompelend geluid een potentieel overweldigend nummer, waarin vooral de klaaglijke viool niet voldoende tot zijn recht komt.
"Elke idioot kan een crisis aan, het is dat leven van dag tot dag dat ons zo verslijt", zei Tsjechov ooit.Was Nirvana het geluid van een man in crisis, dan is 65DaysOfStatic de klank van vier jonge mannen die worstelen met de complexiteit van het dagelijkse leven. Dit is nog steeds the sound of confusion, maar de verwarring is deze keer begraven in een modderige productie. Ergens diep daaronder steken songs die wel degelijk knallen en beuken, die wél noodzakelijk klinken. Dat gaat de groep ongetwijfeld bewijzen op de vele optredens die nu volgen, want daar leeft de groep voor. Bedek The Destruction Of Small Ideas met de mantel der liefde en pik hen dan mee.
65DaysOfStatic speelt op 21 mei in Cactus in Brugge en op 22 mei in STUK in Leuven.
