De Ancienne Belgique zat stampvol enthousiaste concertgangers, wat
zowaar voor wachttijden zorgde bij het afhalen en verifiëren van
tickets. De reden hiervoor scheen redelijk duidelijk te zijn: het
Domino-festival was aan één van haar kwalitatieve hoogdagen toe,
waarbij zowel in de zaal als in de club grote namen uit verscheiden
genres het beste van zichzelf kwamen geven. Terwijl de meesten zich
voorbereidden op een stomend concert van (The) Melvins, gingen wij
vol hoge verwachtingen de trappen op richting AB Club, alwaar
Deerhoof en Akron/Family een intrigerende en onverwachte double
bill zouden verzorgen. Hoewel deze combinatie erg vreemd leek,
was het vooral belangrijk de gelijkenissen tussen de twee acts goed
in het achterhoofd te houden: Akron/Family en Deerhoof brengen
allebei vreemde, moeilijk grijpbare, maar erg aanstekelijke muziek,
en ze hebben daarenboven nog eens een ijzersterke live-reputatie.
Hoewel Akron/Family vorig jaar mede verantwoordelijk mocht zijn
voor het slotstuk van Domino 2006, kregen ze nu ruimschoots de tijd
ons echt in te palmen.
Maar eerst was er dus het Californische Deerhoof,
een band met drie muzikale persoonlijkheden met elk een erg uniek
talent. John Dietrich en Greg Saunier zorgden respectievelijk voor
zeer ambivalent gitaar- en slagwerk, terwijl Satomi Matsuzaki
instond voor gloeiende baslijnen en een typisch stemgeluid. Dit
drietal heeft een heuse discografie vol materiaal waar ze uit
kunnen putten, hetgeen ze deze avond vol vuur en met bravoure
brachten. Enkel Matsuzaki had enkele nummers nodig om de motor warm
te krijgen, wat tot een ietwat teleurstellende versie van ‘The
Perfect Me’ leidde. Daarna was het echter smooth sailing
voor deze gekke bende, en ook bij de mindere momenten wist vooral
Saunier ons erg te bekoren. HIj drumt als was hij een professionele
bowler die graag nét de goot weet te vermijden.
Eigenlijk is Deerhoof live de gecontroleerde chaos waar veel bands
naar streven. De mengeling van freakbeat popmelodietjes, lichte
noise en een heftige dosis hardrock uit de schaamstreek maakt
Deerhoofs optreden erg genietbaar. Wanneer Matsuzaki dan nog eens
haar overdreven uitgespeeld Japans accent uit de kast haalde op
nummers als ‘Panda Panda Panda’ en ‘Kidz Are So Small’, kon het
publiek niet anders dan de band op handen dragen. Na een dik uur
steengoede muziek maakten Saunier en the gang er dan
eindelijk een lawaaierig, lang uitgerokken einde aan. Wij stonden
met z’n allen al recht (dat spreekt), maar de ovatie was er niet
minder om.
Deze ovatie werd trouwens bijgestaan door de volgende act, een
viertal dat zich Akron/Family laat noemen. Ze
hebben, voor zover wij weten, eigenlijk wenig met de industriestad
in Ohio te maken, maar ach wat, wie maalt daar nu om. Na een zeer
korte pauze (dankuwel, Ancienne Belgique) mochten ze er meteen
invliegen met het prachtige tweeluik ‘Awake/Moment’, en de juiste
toon was meteen gezet. Natuurlijk werd er ook gezorgd voor een pak
attributen, waaronder heel wat speeltjes (waaronder een vis) en
aanverwanten. Ook de obligate Beach Boys-bellen waren aanwezig. U
hoort het al: dit was goedlachse folk en onpretentieus plezier op
z’n best.
De hippies uit New York blonken ook muzikaal uit, met vocale
harmonieën die we ook bij Grizzly Bear en
Animal
Collective terugvinden. Er viel amper een valse noot te
bespeuren, en ook bij de uitbundige gezangen verliep alles perfect.
Belangrijker nog was het aanstekelijke effect van de muziek, die
een erg gevarieerd palet aan genres opleverde. We kregen beenharde
noise-uitspattingen, momenten van bluesrockextase, gegarnituurde,
akoestische stukjes en ongebreidelde meezingers. Ook het materiaal
uit ‘Meek Warrior’, hun meest recente album, klonk vrij goed live,
iets wat van de plaat niet altijd gezegd kon worden. ‘Gone Beyond’
kende een leuk intermezzo (plus reeds vermelde bellen) en ‘Love and
Space’ werd omgevormd tot de gospelhit die het zou moeten zijn. Het
publiek ging vlotjes mee, en op aangeven van het publiek werd ‘She
Loves You’ van The Beatles er zonder enig probleem in geïntegreerd.
Pure klasse.
Wij meenden ook enig nieuw materiaal te herkennen, hetgeen zonder
meer sterk klonk. De nieuwe plaat zou voor september zijn, dus daar
kijken we al reikhalzend naar uit. Het bisnummer was eigenlijk
ietwat overbodig, in die zin dat het hele publiek als een
goedgedrilde eenheid bij de ‘eerste’ slotjam al helemaal uit de bol
gegaan was. Enkel exuberante hippies slagen erin hun publiek een
scheef dansje aan te leren, met als tekstuele bijsluiter
‘Circle, Triangle, Square / Yeah yeah yeah yeah yeah’. Het
beatboxtalent van de drummer werd ook erg geapprecieerd, alsook
zijn scheefgezette baseball cap. Dinsdagavond bewees Akron/Family
dat zij een van de meest veelzijdige en leukste alternatieve
folkformaties van dit moment zijn. En zeg nu zelf: twee ijzersterke
live-acts voor tien euro, dat kan verdorie tellen. Dit was zonder
twijfel één van de hoogdagen van het festival, en de organisatie
verdient enkele pluimen voor de programmering.
Friend
Opportunity van Deerhoof is uit bij Kill Rock Stars.
