De vergelijkingen met dEUS blijven hen maar achtervolgen. Mintzkov hoeft echter helemaal niet meer te bewijzen dat het wel degelijk een eigen smoel heeft. Een Club vol dertigers krijgt in een strak tempo de nieuwe plaat om de oren, en dat die plaat de moeite is, wordt ons ook vanavond weer duidelijk. De échte vonk blijft evenwel een beetje uit.
Weinig jong volk op de voorste rijen, het publiek lijkt opgetrokken uit een verzameling oudere jongeren die er hun hand niet voor omdraaien nog eens lekker muzikaal correct te zijn. Goedkeurend geknik met het pintje in de hand, meer moet dat op vrijdagavond niet zijn voor deze AB-routiniers. Mintzkov lijkt er zich niet aan te storen en start de set met "Life After Fire", meteen een schop onder de kont van de laatkomers. Een killer-riff en een erg podiumvaste Phil Bosschaerts laten er geen gras over groeien.
Dat deze groep veel tijd in het repetitiekot doorbrengt is er ook live zeer goed aan te merken. Er lijkt niets verkeerd te kunnen gaan en de wat in zichzelf gekeerde ritmesectie laat amper steekjes vallen. Jammer is wel dat de synths, die ook de nieuwe plaat hier en daar met de kenmerkende melancholie injecteren, vanavond door een gitaarmuur worden overstemd. De subtiele accenten van de plaat gaan op die manier verloren en het gevolg is dat verschillende nummers plots erg op elkaar gaan lijken. Een aangename vaart zit echter wél in de set en zowel "Title You" als "Cargo", sterkhouder van het eerste tekenen met knallende finales en blauwe spots voor de eerste hoogtepunten.
De rockende titeltrack van de nieuwe plaat krijgt live een meerwaarde mee, die op plaat niet helemaal tot uiting komt. We krijgen een song te horen die wel degelijk een melodie blijkt te bezitten en die op termijn kennelijk zal uitgroeien tot een livefavoriet. "360°" is een bom die haast ontploft van catchiness. Een afwachtende Club laat het zich welgevallen zonder meer.
Met het duo "United Something" en "One Equals A Lot" mag de Club na een halfuurtje een eerste keer echt vuur vatten. Een broeierig "United Something" wordt door de zaal op herkenningsapplaus onthaald en nauw aansluitend mag de succesvolle koebel de nieuwe single op gang hameren. Een valse start zo blijkt, want Mintzkov speelt een spelletje met het publiek. Drummer Min Chul Van Steenkiste blijft uitdagend de koebel bewerken zonder dat de band aanstalten maakt in te vallen. Ongeduldig gegil is het sein om dan toch die moordsong eruit te rammen. Bassiste Lies Lorquet eist voor het eerst vanavond de hoofdrol op met haar vertolking van het nu al klassieke refrein en een stroboscoop mag de rest doen.
Een gierend "Let’s Talk Things Over" mag vervolgens opnieuw uithalen, maar daarna last de band een adempauze in. "Sleep Until Noon" krijgt een verstilde versie mee, Bosschaerts fluistert de tekst letterlijk de zaal in, en als aansluitend ook "Miles Ahead" en "Return & Smile" de grote weemoed van de plaat net niet weten te bereiken, verslapt de aandacht wat. "And now good is not good enough", zingt Bosschaerts in "Return & Smile" en ’t is dat hij het zelf zegt.
{image}De groep ruikt onraad en trekt met "The State We’re In" meteen een nieuwe moker-riff op gang. Lorquet mag als so called sexy bassiste ook vocaal nog eens schitteren en Min Chul Van Steenkiste steelt de show met een uitgesponnen drumsolo aan het eind. "Mimosa" heeft het daarna maar voor het binnenkoppen en de Suzanne Vega-cover "Blood Makes Noise" mag toch weer een geslaagd trio afsluiten.
En dat de nieuwe T-shirts na het concert voor een zachte prijs kunnen worden aangeschaft en dat Lorquet er al een draagt: de dienstmededelingen lijken een verplicht nummer voor Bosschaerts. Een nummer dat hij zo snel mogelijk weer achter zich laat door het innig mooie "Ruby Red" vocaal in te zetten. Deze song die op plaat zo gebaat is bij de heerlijk bliepende synths van Pascal Oorts, komt er vanavond ietwat gezichtsloos uit, maar Mintzkov neemt meteen revanche met de uitstekende afsluiter "Hitman" die minutenlang repetitief mag doorgaan.
Een bisrondje met "Sugar Rush" en een haast volledig instrumentale versie van "Saints Have No Heart" mogen de avond net iets te onopgemerkt afsluiten. Mintzkov deed zijn job zeker naar behoren, maar de menselijke stroboscoop die we gemakshalve de vonk zullen noemen, had vanavond een aan-uitrelatie met het wat gezapige publiek.
