Zes jaar hebben we moeten wachten op een vierde full album van
Veruca Salt en even leek het zelfs alsof we alle hoop mochten laten
varen. De groep ontstond in de eerste helft van de jaren negentig
in de schaduw van Hole, maar wist enkele jaren later met haar
succesvolle tweede album ‘Eight Arms To Hold You’ (1997) naam en
faam te claimen. Met het vertrek van tweede stem Nina Gorden, die
alleen op pad wilde trekken, kwamen de vette jaren echter
vroegtijdig tot een einde. ‘Resolver’ (2000) penetreerde nog de
onderste regionen van de hitlijsten, maar de daaropvolgende ep’s
(waarvan de laatste in eigen beheer uitgebracht werd) genoten zo
weinig ruchtbaarheid dat we ons stilaan op de koffietafel begonnen
voor te bereiden. ‘IV’ werd dan ook bijna onopgemerkt uitgebracht,
maar de plannen voor globale overheersing zijn ondertussen dan ook
veilig opgeborgen: deze plaat is gemaakt voor en dan ook exclusief
opgedragen aan de fans.
De voorloper ‘So Weird’ liet het slechtste vermoeden voor deze
vierdeling: ondanks het stevige introducerende gitaarwerk klinkt
het nummer behoorlijk passé en lijkt het alsof deze terugkeer een
verplicht nummertje wordt. Gelukkig is de single niet
representatief voor het geheel en staat hier heel wat snediger
materiaal op. Op ‘Innocent’ wordt een demonisch kinderlijk
stemmetje afgewisseld met nerveus geschreeuw, wat ons vol nostalgie
doet terugdenken aan de hoogdagen van wijlen Jack Off Jill.
‘Closer’ is een overblijfsel van de ongeraffineerde garagegrunge en
‘Damage Done’ gaat nog verder terug in de tijd door een vette
knipoog te werpen naar de hair metal van weleer. Toch is ‘IV’ iets
meer popgericht dan het voorgaand werk. Als we de carrière van
Louise Post en de haren naast die van la Love blijven leggen, dan
hebben we hier zonder twijfel met de ‘Celebrity Skin’ van het
oeuvre te maken, een link die door ‘Perfect Love’ extra in de verf
wordt gezet. ‘Circular Trend’, dat teveel op automatische piloot
aangedreven is en zo te mak en beredeneerd klinkt, bevindt zich dan
weer in de gevarenzone.
Ter afwisseling zijn ook enkele oases van rust voorzien. ‘Sick As
Your Secrets’ verhaalt de neerwaartse spiraal van een gebroken man
nog in verschillende tempo’s, het intieme ‘Wake Up Dead’ en de
akoestische belijdenislyriek ‘Comes And Goes’ blijven volledig in
de eerste vitesse steken. Met ‘Salt Flat Epic’ zet Veruca Salt haar
meest epische nummer op plaat, voorzien van de eerlijkste en
mogelijk ook beste lyrics die ze al over papier lieten vloeien.
Ondanks het niet altijd even zuivere refrein krijgen we hier een
mooie compositie voorgeschoteld, die langzaam op gang komt en
zachtjes wegkwijnt met een herhalend “Now I practice the art of
forgetting”. In deze zachte categorie had enkel ‘The Sun’ overboord
mogen vallen omwille van de té gefingeerde musicalsfeer, die niet
te verzoenen valt met het ongeveinsde karakter van de band.
De scherpe kantjes van Veruca Salt zijn met de jaren een beetje
afgesleten en dus is ‘IV’ de meest mainstream plaat in de rij te
noemen. Het niveau van de voorgangers wordt niet gehaald, maar de
hoop op een nieuwe ‘American Thighs’ koesterden we ook niet echt
meer. Toch is dit album geen laatste stuiptrekking van een vergane
glorie: nog steeds krijgen we puike rock die soms de vroegere furie
nog eens oprakelt maar ook in ingetogener modus kan blijven boeien.
Veruca Salt mag door de massa ondertussen dan wel vergeten zijn,
terecht is dat allerminst.
