Koning Winter forceerde een laatste krachttoer, maar de lentefee laat niet met zich sollen. Warme zonnestralen verlichten de harten, en dwingen melancholische zielen te vluchten naar late uren, waar de duisternis nog recht van spreken heeft.
Het is echter een misverstand te denken dat melancholie alleen kan gedijen in tochtige kroten waar de zon nauwelijks weet door te dringen. Want uit het met licht, surf en zee gelinkte Australië komt Heligoland, een groep die op het gebied van melancholie, tristesse en algehele levensmoeheid niet onder hoeft te doen voor menig droefgeestige band uit het vroegere moederland Albion.
Heligoland debuteerde in 2003 met Shift These Thoughts, dat overigens enkel via import verkrijgbaar is. Ondanks lovende recensies in onder meer The Wire, bleef de groep dan ook — zeker binnen Europa — een goed bewaard geheim. Even dreigde het met zijn opvolger A Street Between Us dezelfde weg op te gaan. De plaat verscheen immers ruim een jaar geleden al, maar bleef opnieuw lange tijd nauwelijks beschikbaar voor het gros van de Europeanen; een nieuwe distributiedeal bracht daar gelukkig verandering in.
Op A Street Between Us zijn nog steeds dezelfde referenties te horen (onder andere Low, Mojave 3 en Cocteau Twins), maar ook de waarde van Heligoland blijft overeind. De groep weet nog steeds de valkuilen, die mistroostigheid met zich meesleept, te ontwijken, zonder daarmee de eigen melancholie te ontkennen of te ironiseren. Er mag dan niet veel gelachen worden; in zak en as zitten is nergens voor nodig.
Een plaat lang mag drumster Bek Varcoe slechts meedoen onder de strikte voorwaarde dat zij enkel brushes gebruikt. De slepende bas vangt dit “gebrek aan ritme” op, maar wil vooral aan de songs een gevoel van verlatenheid meegeven door slechts moeizaam de noten vrij te geven. Melodisch mag het gelukkig wat rijkelijker: vooral de gitaar schetst kleine miniaturen in weemoed die nu eens helder en fijn klinken (“Nearly Everything Is New”), dan weer op postrocks onderkoeld (“Almost Passes”), of net niet vrolijk (“Look Out Ahead”).
Door de minimale verschillen tussen de nummers, is A Street Between Us een heel eenduidig album geworden, wat meteen zijn sterkte én zwakte omvat. Wie niet in de stemming is of nauwelijks luistert, zal weinig meer dan één nogal saai en ellenlang nummer horen. De aandachtige luisteraar zal echter kleine pareltjes van melancholie ontdekken. Heligoland dringt zich nergens op, maar vraagt aan de luisteraar om zelf de juiste ogenblikken te vinden.
De Australische groep haalt het uiteraard niet van de grote voorbeelden waaraan ze gelinkt wordt, maar dat deert niet: A Street Between Us heeft wel degelijk zijn merites. Het is een fijn plaatje voor nachtelijke uren geworden, wanneer de wereld slaapt en, alleen door gedachten omringd, tranen de vrije loop durven nemen.
