The Go Find :: ”We hebben het op een gezonde manier gedaan”

Een half uur op voorhand verschijnen we op de afspraak, en toch zit Dieter Sermeus van The Go Find al braafjes te wachten. Zelden zoveel welwillendheid meegemaakt, maar de man heeft dan ook een album te verkopen: "Voor mijn part beluister je de plaat op het toilet."

enola: Stars On The Wall is, in tegenstelling tot Miami, opgenomen met de hele band. Was dat op voorhand al het plan?
Sermeus: "Eigenlijk wel ja. Toen Miami werd opgenomen, was de grootste uitdaging om die plaat live te spelen, het was muziek die ik gewoon op m’n eentje op mijn kamer had gemaakt. Als je dan mensen rondom je verzamelt waarmee je een goeie groep vormt en je live wat begint te spelen, merk je dat je eigenlijk allemaal op dezelfde golflengte zit. Dan was het eigenlijk ook vrij logisch dat we voor die tweede plaat meer samen zouden werken."
"Ik moet eerlijk toegeven dat de reden waarom ik met Orange Black ben gestopt en die eerste plaat van The Go Find heb gemaakt, was dat ik geen compromissen meer wou sluiten en het eens op mijn eentje wou doen. En nu was het eigenlijk omgekeerd en zag ik het niet meer zitten om alleen op mijn zolderkamer aan mijn plaat te werken. Die vriendschap binnen een groep wou ik weer ervaren. Dat is een heel eerlijk antwoord, denk ik. Ik miste dat echt wel."

enola: Is The Go Find nu dan echt een volwaardige groep?
Sermeus: "Ik weet niet wat er in de toekomst zal gebeuren, maar wat mij betreft zijn we nu alleszins een echte band. Het is natuurlijk ook wel zo dat, zeker nog voor deze plaat, ik de man ben die de meeste beslissingen neemt, maar dat gaat allemaal op een heel natuurlijke, toffe manier, vrij organisch eigenlijk. Dus dat zit wel goed. Ik hoop dat het voor de volgende plaat dan nog meer uitgroeit tot een echt "groepsding" en dat we er nog meer een groepsplaat van maken. Maar die mannen spelen allemaal nog in andere groepen en schrijven daarvoor ook nummers, dus echt nummers aanleveren zal toch nog altijd vooral van mij moeten komen."

enola: Zal het live nu ook niet veel gemakkelijker gaan, nu de band samen de plaat heeft gemaakt?
Sermeus: "Ik merk dat toch, ja. We zijn wel kritisch dus we willen dat het echt keigoed klinkt, maar het werkt wel. Ik ben er echt wel opgetogen over eigenlijk. Ten tijde van Miami was het af en toe nog zoeken, die mannen hadden dan ook niet meegewerkt aan die nummers. Ze zijn het ook allemaal een beetje anders beginnen te arrangeren, zo zijn we als groep ook gegroeid."

enola: Waar liggen volgens jou de grootste muzikale verschillen tussen de twee platen?
Sermeus: "Het is heel duidelijk dat de eerste plaat veel elektronischer is. Op zich is het verschil eigenlijk niet zo groot, maar de invulling is totaal anders. Op Miami was alles met de computer gedaan, was mijn laptop het middel tot arrangement, terwijl we het nu met een analoge drum doen, een echte basgitaar … alleen al door het feit dat het instrumentarium veranderd is, klinkt die plaat helemaal anders. Ik denk dat het verschil met Miami minder groot zou zijn als ik de plaat elektronisch had gearrangeerd."

enola: Er zitten ook meer popelementen in uit de jaren zeventig en tachtig. Vanwaar komen die?
Sermeus: "In de eerste plaats omdat ik zelf een zekere fascinatie heb voor de jaren tachtig. Misschien delen veel mensen die fascinatie niet (grinnikt), maar er is in de jaren tachtig ongelooflijk veel goeie muziek gemaakt. Sonic Youth is begonnen in de jaren tachtig! Dat is de muziek waarmee ik ben opgegroeid. Ik ben muziek beginnen spelen in ’91 of ’92. Mijn zus en mijn neef, die veel ouder zijn dan ik, waren al veel langer met muziek bezig. Ik kende dus wel Sister van Sonic Youth en zo, dat waren platen die in mijn omgeving te vinden waren toen ik vijftien jaar was. Maar toch was het vooral de popmuziek uit die tijd die me erg begon te fascineren, ik heb het dan over Hall&Oates en zelfs Duran Duran. Er zijn echt wel heel veel leuke dingen gemaakt toen, obscure dingen ook."
"De jaren zeventig waren dan weer vooral op het vlak van de klank een streefdoel voor deze plaat. Rumours van Fleetwood Mac bijvoorbeeld: die plaat is zo warm, op de snare zit flink wat body… de instructie voor onze engineer was dus dat we voor ons geluid meer die richting uit wilden gaan. Ik denk wel, of ik mag hopen dat we dat op een gezonde manier hebben gedaan. Het is niet dat dit een jaren tachtig plaat is geworden, hoor."

enola: Ik vond vooral de hele feel van Stars On The Wall anders. Veel opener dan Miami, waarvan je kon hóren dat je het helemaal alleen op je kamertje hebt gemaakt.
Sermeus: "Dat is wel zo, ja. Ik denk dat dat de verdienste is van met meerdere mensen te werken maar zeker ook van Bob, onze engineer, die door zijn manier van mixen voor meer ruimte heeft gezorgd. Er zit veel in en we hopen eigenlijk dat je bij elke beluistering nog nieuwe geluiden ontdekt. We hebben er immers niet voor gekozen om alles keihard naar voor te duwen. Dat is een moeilijk evenwicht hoor, omdat je moet oppassen dat die nummers zo niet te vlak klinken. Ik denk dat dat goed gelukt is, dus wat jij zegt, klopt wel, denk ik."

enola: Vanwaar komt die titel eigenlijk, Stars On The Wall?
Sermeus: "Dat is een beetje dubbel. Toen ik vroeger nog thuis woonde, verhuisde mijn zus op een gegeven moment naar de grote stad en mocht ik haar kamer hebben. Ik heb me daar meteen geïnstalleerd, blij dat ik eindelijk een goede kamer had, boven, ver weg van het ouderlijke gezag. Voor mij was dat al veel, een verdieping hoger (lacht). ’s Avonds lig ik voor de eerste keer in mijn bed, doe ik het licht uit en wat zie ik op de schuine zoldermuur? Van die fluo sterretjes die oplichten in het donker. Stars On The Wall."
"Het is ook een beetje tongue-in-cheek. Niet dat we denken dat we "stars" zijn, maar op de hoes zie je onze hoofdjes die er nogal ruw opgekleefd zijn, zo’n beetje sullig. En dus zijn wij daar zo’n beetje de "stars on the wall", de sterretjes die op de muur hangen. Da’s een beetje het grappige eraan. Ik vind het eigenlijk wel een leuk beeld."
enola: Het past ook goed bij de muziek, natuurlijk.
Sermeus: "Voila, daar wou ik toe komen. Het is een rustige plaat en dat beeld van die sterretjes, ver weg aan de hemel terwijl ze eigenlijk gewoon op je muur hangen, geeft dat gevoel ook mee. Ja, ik vind het wel een leuke titel." (lacht)

enola: De teksten schrijf je nog altijd zelf?
Sermeus: "Ja, samen lukt dat echt niet. Hoewel, eigenlijk heb ik daar nog nooit bij stilgestaan. Misschien moet ik het maar’s doen. Het is zeker niet mijn allersterkste kant van het songschrijven. Voor mij begint een nummer gewoon vanuit een bepaalde sfeer, de tekst komt er achteraf wel bij. Die betekent dan wel iets, absoluut, maar het is nu niet dat ik een grote literaire schrijver ben. Ik werk daar wel aan, maar als er morgen een artikel zou verschijnen over The Go Find waarin iets staat over "schitterende teksten" zou ik me eerder afvragen wat die gast gedronken heeft. Die teksten gaan over heel gewone dingen, het gewone leven. Misschien is "Dictionary" wel een beetje politiek bedoeld, al kan je het ook gewoon als liefdesliedje zien. Ach, iedereen mag daar iets anders uit halen, dat is ook het leuke aan muziek. Ik heb daar mijn betekenis voor en heb die op muziek gezet, maar als er nu mensen zijn die daar totaal iets anders van maken: ook goed. Op zich maakt dat niet zoveel uit, ik denk dat vooral het gevoel spreekt."

enola: In de opener "Beautiful Night" zing je "beautiful night, walk me home". Dat ene zinnetje vat de hele plaat samen: die klinkt als een nachtelijke autorit naar huis, liefst nog op een verlaten autostrade.
Sermeus: "Ik vind het leuk dat je dat zegt, want er is nog wat discussie aan voorafgegaan voor we "Beautiful Night" als opener kozen. Maar ik vond het nummer daar echt perfect voor, om meteen duidelijk te zeggen: wie naar deze plaat luistert, moet geen ongelooflijke uithalen verwachten. Als mensen mij vragen waar je de plaat het best kan beluisteren … voor mijn part beluister je de plaat op het toilet, maar voor mij werkt muziek in de auto vaak heel goed. Dus als ik nog naar deze plaat luister, is het in de auto."

enola: Met The Go Find doe je nu iets helemaal anders dan vroeger bij Orange Black. Was het daar tijd voor?
Sermeus: "Ik denk het wel. Als je vijftien jaar met elkaar samenspeelt word je heel goede vrienden, maar eigenlijk wordt het dan al meer dan muziek spelen alleen, wordt het veel emotioneler. Voor mij begon dat uiteindelijk zwaar door te wegen, er waren ook veel discussies over hoe alles moest klinken en zo. Het werd wel heavy. Uiteindelijk wou ik wel eens zien hoe het zou zijn om het helemaal alleen te doen."
"Laatst vroeg iemand me nog of er nog wat ging gebeuren met Orange Black. Wel, ik weet het niet. We zien elkaar nog en we zien elkaar graag, dus het kan."

enola: Wat verwacht je voor Stars On The Wall van het buitenland?
Sermeus: "Wel, de plaat komt overal uit: Amerika, Europa, Japan … Maar ik denk dat we ons voor deze plaat vooral gaan concentreren op de ons omringende landen: Frankrijk, Spanje, Italië, Duitsland. Met concentreren bedoel ik dan dat we zullen proberen om daar te gaan spelen. Ik denk dat er nu ook al een datum vastligt in Reykjavik, dat zijn van die dingen die ons label Morr Music wel mogelijk maakt."
"Morr Music heeft een heel goeie distributie en ook een echte aanhang. Als ze een nieuwe plaat uitbrengen, kopen mensen die alleen al daarom. Het is echt een merknaam."

enola: De grote stap naar Amerika, komt die er nog?
Sermeus: "Dat hangt er gewoon van af of er voldoende respons komt en of het financieel gewoon haalbaar is. Het is fantastisch om te doen, ik moet er ook geen geld aan verdienen, maar ik wil er ook niet aan failliet gaan, weet je? Met Orange Black en nu met The Go Find ook zijn we daar altijd op een heel realistische manier mee omgegaan. We hebben ons budget en we gaan daar niet over. Dat is in deze tijd al lastig genoeg want de verkoop daalt sowieso. Met Orange Black was onze boekhouding ook altijd positief. Ik wil niet in een situatie komen waarin we bakken geld investeren en het daarna niet kunnen waarmaken. Pas op, het is aan de durvers om dat te doen, maar het is niet mijn manier."

enola: Wat die respons in Amerika betreft, gewoon "The Go Find" intikken op Google bewijst dat jullie toch leven in het Amerikaanse indiewereldje.
Sermeus: "Ja, dat klopt wel. Dat komt vooral door al die weblogs die over ons schrijven en het nieuws verspreiden, natuurlijk. Dat is trouwens ook de reden waarom we met The Go Find zelf voor een blog hebben gekozen waar we filmpjes en zo opzetten. Da internetding is echt heel belangrijk aan het worden. Daarom ook dat onze nummers kunnen worden gedownload, je moet daarin meegaan."
enola: Is dat niet hoe muziek in de toekomst gepromoot moet worden? Terwijl grote labels nu met rechtszaken zwaaien tegen allerlei downloadprogramma’s, is het misschien beter om mee op de kar te springen.
Sermeus: "Ik denk dat de combinatie van de twee het beste is: een leuk label dat op de klassieke manier een plaat uitbrengt en de distributie verzorgt in combinatie met het digitale luik, en dat aspect dan ook omarmen en zeker niet afstoten. Mensen mogen onze filmpjes ook gewoon downloaden en gebruiken, hoe meer hoe liever zelfs."

enola: In Amerika hadden jullie nog één grote troef: "Summer Quest" was te horen in een aflevering van de immens populaire jongerenreeks "The OC", geen kleine eer.
Sermeus: (lacht) "Ik heb daar nog een leuke anekdote over. We waren in Amerika en er kwam een meisje van ons lokale promotieteam naar ons toe. "Ik heb keigoed nieuws, er komt een liedje van jullie op The OC!" Nu, ik kende die serie helemaal niet en reageerde nogal koeltjes, waarop gitarist Nico moest uitleggen hoe goed dit wel niet was. Achteraf heb ik me dan maar geëxcuseerd en gezegd dat ik het fantastisch vond." (lacht)
"Toen de aflevering in België verscheen, heb ik er natuurlijk naar gekeken en ook al duurde het maar veertig seconden of zo, het was wél een leuke scène met twee meisjes die hun kleren uitdeden. Of zo was het alleszins in mijn fantasie."

The Go Find speelt op 5 april in Trix, Antwerpen en op 6 april in De Kreun, Kortrijk. Voor meer tourdata zie op hun MySpace.

http://www.thegofind.com
http://www.thegofind.com
Morr Music
Beeld:
Tim Broddin

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

verwant

Styrofoam & The Go Find :: Present The Empathy Exams

Je groeit op. Doorheen de tijd komt daar langzaam...

De gloednieuwe liefde van The Go Find

Lou Barlow van Sebadoh maakte er destijds een nummer...

The Go Find :: Everybody Knows It’s Gonna Happen, Only Not Tonight

Plompverloren in een voor het overige rustige straat in...

The Go Find laat ons dromen van vroeger

”Het geluid van melk dat cornflakes raakt.” Of ook...

The Go Find :: Stars On The Wall

De fans van Orange Black mogen nu stilaan écht...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in