Hoe ouder hij wordt, hoe meer ik Hugh Grant ervan verdenk dat
hij een deal met de duivel heeft gesloten. Eeuwige roem in ruil
voor zijn ziel. Met als venijnige adder onder het gras dat hij om
de achttien maanden in minstens één voorspelbare romantische
komedie opdraaft. Want dat kan de man die in ‘Love Actually’
rondhuppelde op de tonen van ‘Jump’ ondertussen wel. Zijn
stuntelige zenuwtrekken van tien jaar geleden hebben plaats gemaakt
voor cynische zelfspot, maar voor de rest is er weinig veranderd in
de romantische speeltuin van de Brit met het lesbokapsel. De
romcom-formule wordt nog wat verder uitgemolken, een nieuwe
tegenspeelster wordt opgebeld en Hugh zelf mag zijn meest charmante
grijnstechnieken voor de zoveelste keer bovenhalen. Net zo met deze
‘Music and Lyrics’, een romantische komedie die er in de verste
verte niet aan denkt om origineel uit de hoek te komen en uit pure
armoede dan maar anderhalf uur braaf tussen de lijntjes blijft
kleuren. En dan mag Hugh nog zo enthousiast met zijn kont schudden,
het is en blijft een liedje dat we al veel te vaak en veel beter
(nou ja) gehoord hebben.
Hugh Grant speelt Alex Fletcher, in de jaren tachtig een
populaire zanger bij boysband ‘Pop’, nu een has been die
zijn foute dansjes op klasreünies uitvoert voor een gillend
menopauzepubliek. Wanneer hij een aanbod krijgt om een hitsong te
schrijven voor het zangeresje du jour Cora, een nogal
goedkope parodie op Shakira en consoorten, ziet hij dit als een
kans om terug wat krediet op te bouwen als ‘artiest’. Met de hulp
van zijn plantenmeisje Sophie (Drew Barrymore is iemand waarvoor de
term ‘champagnesprankelend’ is uitgevonden) probeert hij op drie
dagen tijd zowel een betekenisvol als verkoopbaar liedje in elkaar
te knutselen. U mag rustig veronderstellen dat tijdens die dagen
beide partijen wel eens gevoelens voor elkaar zouden kunnen
krijgen. En u mag er helemaal zeker van zijn dat er hoogstaande
levenswijsheden zullen passeren waar de redactie van de Flair nog
een serieus puntje aan kan zuigen. Ga dus maar vlug kijken voordat
de volgende Hugh Grant-romcom van de band rolt!
Het begint nochtans vrij schitterend met een spot on
persiflage van de vroege videoclipcultuur uit de jaren tachtig. Op
de doffe beats van het nummer ‘Pop goes my heart’ zien we Hugh en
co. A-ha-gewijs over het schermen springen met foute kapsels, foute
kledij en hilarische danspasjes. Het is de beste grap van de film
en de makers weten het maar al te goed, aangezien het tijdens de
aftiteling nog eens wordt gedraaid als een welkome encore.
Die ene echt goeie mop noteren we dus best, want voor de rest is
het niet veel soeps.
Niet dat het allemaal zo abominabel slecht gesteld is met deze
‘Music and Lyrics’, maar wat moet je nu in godsnaam aanvangen met
een film die zo trots in de banale middelmatigheid blijft hangen.
Regisseur Marc Lawrence spaart duidelijk nog steeds zijn geniale
vondsten na ‘Two Weeks Notice’ en ‘Miss Congeniality’ (houd ons
niet langer in spanning, Marc!), en het lijkt wel alsof hij het na
één vluchtige bewerking van het scenario, eenvoudig samengevat als
“Hugh speelt een eighties-popster en Drew speelt een
cute and bubbly Drew”, voor bekeken hield en maar begon te
filmen op goed geluk. Hugh kan charmant wezen en een paar leuke
oneliners afvuren om het publiek wakker te houden (Drew nadat ze
een compliment krijgt van Hugh: ‘That’s wonderfully sensitive
from a man who wears such tight pants’. Reactie Hugh: ‘It
forces all the blood to my heart.’) en Drew moet gewoon
voldoende lachen en schattig wezen om de softy hartjes te
laten smelten. Oké, maar laten we daar nu ook eens een grappig en
leuk verhaaltje rond bouwen? Neen dus. Op de twee leads na
is ‘Music and Lyrics’ de Salieri van de romantische komedies. Het
zit pokkevast in al zijn middelmatigheid en ik zit met een film die
ik niet kan afbreken omdat het allemaal nét draaglijk genoeg blijft
om niet van weg te lopen. ‘Music and Lyrics’ is zoals een
verwaarloosbaar drie minuten-liedje op de radio. Het is even leuk
en tegen de tijd dat je het wil verzetten loopt het al naar z’n
einde toe. Klootzakken.
Net zoals de vorige ‘ik wil wel, maar ik kan niet’- komedie van
Hugh Grant, ‘American Dreamz’, neemt ‘Music and Lyrics’ de
muziekindustrie op de korrel. Aan de ene kant wordt dat leep
toegepast als zelfrelativerende toets (has been Alex
Fletcher weet dat hij geen groot muzikaal talent is, maar probeert
er gewoon het beste van te maken), maar langs de andere kant
probeert de film ook effectief wat pilaartjes van die industrie
omver te gooien. Probleem is wel dat je geen scherpe kritiek kan
geven met vriendelijke duwtjes. Ergens wordt er dus wel gelachen
met de holle business (popdiva Cora heeft iets met
spirituele toestanden, zolang ze er maar sticky &
steamy op kan dansen met een veter tussen haar poep), maar het
mist alle effect omdat er nu eenmaal ook een romantisch verhaaltje
verteld moet worden. Nog voor de film goed en wel voorbij is,
worden die zachte prikken vergeten zodat er naar een voorspelbare
cop out-finale kan gewerkt worden. En ja, er wordt
gezongen in die finale. Door Hugh Grant. Slik.
Gelukkig wandelen er twee romantische professionals
rond in de film die net genoeg chemistry kunnen opwerken
om de goedkope formules van ‘Music and Lyrics’ een klein beetje
door de vingers te zien. Vooral Hugh Grant is genietbaar als de
zelfrelativerende cynicus die beseft dat hij de vette
jaren al achter de rug heeft. De situaties zijn niet zo grappig (er
zit eigenlijk geen enkele humoristische set-piece in de film), maar
Hugh rolt de droge reactie-oneliners over zijn lippen en de
overheersende middelmatigheid wordt opeens een stuk amusanter. Drew
Barrymore is dan weer niet zo’n geweldige actrice, maar het valt
niet te ontkennen dat ze straalt als een zonnebloempje op een warme
lentedag. Ze speelt een screwy neuroot die kampt met een
tekort aan zelfvertrouwen (zie de ongepaste subplot met Campbell
‘hey, ik moet ook rekeningen betalen hoor’ Scott als
sleazy docent voor meer uitleg hierover) en doet dat
spontaan genoeg om te overtuigen. Hugh en Drew spelen goed in op
elkaar en hun onvermijdelijke romance komt zelfs iets
minder geforceerd over dan wat we gewend zijn in dit genre. Als
‘Music and Lyrics’ overeind blijft, dan is dat de verdienste van
het romantische duo in de hoofdrol. Voor de doelgroep is dat
wellicht al meer dan voldoende.
De formule van ‘Music and Lyrics’: een opzet met potentieel, één
geslaagde mop, voldoende elektriciteit tussen de leads en
een karrevracht sitcomonwaardige banaliteit. Wie de lat niet hoger
dan de knieën legt zou zich wel eens mild kunnen amuseren. En Hugh
Grant doet ondeugende suggestieve bewegingen in een strakke broek.
Go Hugh!
