Zo’n vijf jaar geleden luidde de vraag nog: wie neemt er nu eens een Nederlandstalige plaat op? Onze taal was geen muziektaal, Nederlandstalige Vlaamse muziek verst(r)ikte (weet u wel) in zijn enerzijds schlager- en anderzijds geitenwollen-sokkenimago. Ondertussen luidt echter de vraag: wie neemt er tegenwoordig géén Nederlandstalige plaat op?
Nederlandstalige muziek is ‘in’. Steeds meer artiesten, van Ronny Mosuse tot Axl Peleman, willen in onze taal spelen en schrijven. Namen als Daan en Stef Kamil Carlens brengen verrassende odes aan hun favoriete Nederlandstalige nummers van weleer. Een klimaat waarin nummers als “Lichtjes van de Schelde” van Bobbejaan Schoepen artistiek serieus genomen worden, valt voor deze contreien toe te juichen en luidt boeiende tijden in. Nederlandstalige muziek overstijgt zo eindelijk de playlist van Jos Van Oosterwijck of pure kleinkunst.
Tom Pintens is de volgende in het rijtje. Hij verdiende zijn muzikale strepen bij onder andere Flowers for Breakfast en tegenwoordig bij Zita Swoon, en kleurde als producer bijvoorbeeld het debuut van Billie King mooi mee in. Ook bij hem is een Nederlandstalige plaat de kruisbestuiving van goesting en toeval. Een paar Nederlandstalige tekstflarden in de schuif volstonden om de muziek die hij in gedachten had voor een nieuwe plaat voor zijn project 2000 Monkeys aan te wenden voor een Nederlandstalige soloplaat. En dat heeft zonder overdrijven tot een van de beste Vlaams-Nederlandstalige platen van de laatste jaren geleid.>/p>
Elf nummers lang baden Pintens’ teksten, geschreven door zijn vriendin Ellen Schoenaerts, in een klankenpallet dat voor Nederlandstalige muziek bij ons betrekkelijk ongewoon is met onder andere knap geproducete percussie, snuifjes elektronica en door de manier waarop een heerlijke piano voor diepgang zorgt. Referenties aan Spinvis en (uiteraard) Zita Swoon duiken spontaan en eigenlijk ongewild op tijdens het luisteren naar de plaat. Soms neigt Pintens zelfs, onder andere door de meerstemmige gezangen, naar de meest experimentele songs van Neil Finn, vooral op diens Try Whistling This. Maar laat het vooral en gewoon een persoonlijke en steengoede Pintensplaat zijn, waarop alleen hij alle touwtjes stevig in handen houdt.
De teneur van Pintens’ titelloze plaat is lichtjes melancholisch-nostalgisch, de teksten zijn mooi, verhalend en vermijden met grote sier de valkuilen van de woordspeling, een oud zeer in Nederlandstalige muziekteksten. Pintens zingt ze in een Nederlands dat weigert de kaart van het dialect of te keurig AN te trekken. Single “Al die tijd” (een van de twee teksten van zijn hand) balanceert perfect op een koord tussen muzikale speelsheid en de weemoedige zanglijnen. “Nieuwe Tarzan” heeft een prachtig refrein met een even knappe samenzang en laat muzikaal onze kleigronden ver achter zich. “Stanley” is met zijn bloedmooie melodie het mooiste nummer van de plaat en bij uitbreiding misschien van Nederlandstalig 2007.
“Stanley” wint aan schoonheid door die verleidelijke piano, die ook “K” en “Meisje van Vroeger” (een heerlijk eerbetoon aan good old nostalgie) opheft naar hoge oorden waar veel te weinig Nederlandstalige popsongs hen gezelschap kunnen houden. In “Lola” rukt Pintens de muzikale inkleding van de vorige songs aan stukken met een groove waar Zita Swoon eertijds ook niet vies van was en die aan het einde knap ontbolstert – of hoe Pintens op meerdere geslaagde manieren de doorsnee fluisterliedjes overstijgt.
Naar het einde toe pákken de nummers misschien minder, maar als “Gewoonte” je zachtjes heeft uitgewuifd, ben je al lang vergeten dat dit een Nederlandstalige plaat ís. Het klinkt allemaal zo natuurlijk, zo perfect afgewogen maar toch zo spontaan en zoveel rijker dan andere Vlaams-Nederlandstalige platen. Pintens heeft een album gemaakt dat de geplogenheden in onze Nederlandstalige muziek fris en ongeforceerd achter zich laat en de muzikale mogelijkheden ervan opentrekt en zeker verrijkt. Zo is dit niet alleen een schitterende, maar waarschijnlijk of hopelijk ook een belangrijke plaat geworden.
