Net als genregenoten als Death Cab for Cutie en The Decemberists is
Modest Mouse een van die bands die in België, ondanks een
Werchterpassage enkele jaren geleden, nog niet de aandacht krijgen
die ze verdienen. In Engeland en de US of A ligt dat wel even
anders: toonaangevende rocksites als Pitchfork hypeten de nieuwe
plaat van het viertal al bij voorbaat als zijnde dé release van
2007, Neon
Bible van Arcade Fire even buiten beschouwing gelaten.
Het reikhalzend uitkijken naar ‘We Were Dead Before the Ship Even
Sank’ werd nog wat aangewakkerd door het nieuws dat ex-gitarist Dan
Gallucci vervangen werd door niemand minder dan zijn eigen grote
voorbeeld, voormalig The Smiths-zwartfrak Johnny Marr! Een andere
special guest op de nieuwe plaat is James Mercer van The Shins, die op
enkele nummers de backings voor z’n rekening mag nemen.
‘Te veel is trop’, schreef collega Markus Niementhaler over
voorganger Good
News For People Who Love Bad News, en eigenlijk gold dat tot
dusver voor alle Modest Mouse-platen. ‘We Were Dead Before the Ship
Even Sank’ klokt af op 62 minuten, dus viel te vrezen dat de
aandacht ook hier geen 14 nummers lang kon worden vastgehouden.
Niets van, zo blijkt na enkele luisterbeurten. In tegenstelling tot
op hun eerdere werk, weten Isaac Brock en co nu wél hoe ze een cd
spannend kunnen houden tot de laatste noot. Het sleutelwoord?
Diversiteit.
Het acht minuten lange ‘Spitting Venom’ kan als representatief voor
het hele album gezien worden. Wat erg Dylanesk, rustig
begint, barst na anderhalve minuut los in een allesverzwelgend stuk
rock ’n roll, om vervolgens wéér akoestisch te worden en na een
Marr-solo te eindigen met een epische finale van Coldplay-achtige
proporties. Acht en een halve minuut duurt het, maar vervelen doet
het geen seconde.
Net als dit nummer gaat ‘We Were Dead Before The Ship Even Sank’
voortdurend honderd verschillende richtingen uit. Dansbare, Franz
Ferdinand-achtige stukken rock als eerste single ‘Dashboard’ en
‘We’ve Got Everything’ worden afgewisseld door erg bluesy nummers,
waarin echo’s van The White Stripes
doorklinken. Maniakale opener ‘March Into The Sea’ en schreeuwerige
afsluiter ‘Invisible’ zijn hier ijzersterke voorbeelden van. Een
minpunt is wel de overproductie van deze nummers, zodat ze iets te
glad klinken om zich echt te kunnen meten met hedendaagse alt.
blues-grootheden als The Black Keys.
Om op adem te komen, worden er af en toe rustpauzes ingelast,
waarin Modest Mouse zich wéér van een andere kant laat zien.
Luister maar eens naar het folky ‘Missed The Boat’ (veel dichter
bij Bright Eyes zal je niet komen), of ‘Little Motel’.
Ook het fantastische ‘Parting of the Sensory’ vangt kabbelend aan,
maar eindigt in een regelrechte tsunami. ‘Someday you will die
somehow and something’s gonna steal your carbon’, schreeuwt
Brock, en wij draaien de volumeknop nog wat meer naar rechts.
Het straffe is dat de groep al die stijlen combineert alsof het hen
geen enkele moeite kost. Dit wil echter niet zeggen dat het album
geen zwakke momenten heeft. ‘Education’ probeert als Arcade Fire te
klinken, maar blijft steken in een iets te drammerig ritme.
Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor ‘Fire It Up’, dat echter wel
catchy genoeg is om een radiosingle te worden.
‘We Were Dead Before The Ship Even Sank’ geeft een mooi beeld van
de vele, uiteenlopende kwaliteiten van Modest Mouse, en is dan ook
een ideaal vertrekpunt voor wie zijn achterstand van de voorbije
elf jaar (want zo oud is hun debuut-cd alweer) wil goedmaken. De
klassieker die ze al jaren in zich hebben is deze plaat echter niet
geworden. ‘I still feel like there’s a record I want to make
that I haven’t made yet’, zei zanger Isaac Brock in een
interview met HARP Magazine. Tot de dag dat die plaat verschijnt,
is dit méér dan een zoethoudertje.
