Het Depot, Leuven, 8 maart 2007
Je kan het de dag van vandaag zo gek niet bedenken,
of één of andere geleerde van een vermaarde universiteit heeft er
een onderzoek naar gedaan. Zo lazen we een paar maanden geleden in
de krant een artikel over het zogeheten ’thuisvoordeel’ tijdens
voetbal- en andere sportwedstrijden. Dat zou volgens de heren en
dames vorsers niet alleen te maken hebben met de onvoorwaardelijke
steun van het thuispubliek of de ‘vertrouwdheid’ met het terrein,
maar vooral met de ingebakken drang om het eigen territorium te
verdedigen tegen snoodaards van buitenaf.
Hoe het zit met hometown gigs van bekende popartiesten,
dat viel buiten het bestek van hoger genoemd onderzoek. Feit is
alleszins dat ook bands die optreden voor ‘eigen publiek’ een
zekere boost krijgen, die hen vaak doet uitstijgen boven zichzelf.
Er moeten niet echt nog zieltjes gewonnen worden en als er dan toch
iets mis zou lopen, dan wordt dat door de fans graag met de mantel
der liefde bedekt. Een concert dat zich bijgevolg moeilijk volgens
objectieve maatstaven laat beoordelen was dat van Tom Helsen,
afgelopen donderdag in het Leuvense Depot. Aangezien we deze keer
vooral wilden genieten van een concert, bleven pen en notaboekje de
hele avond veilig opgeborgen in onze jaszak.
Het optreden van Tom Helsen begon om twintig voor
tien. Hilite
Hotel, zijn recentste plaat, kreeg erg uiteenlopende reacties,
maar dat mocht niet beletten dat Het Depot helemaal was
uitverkocht. (Waarvoor het publiek dan ook oprecht bedankt werd
door Helsen). De groep die hij rond zich had verzameld bestond uit
Tom Lodewijckx (gitarist), Jelle Van den Bergh (bas), Jan Roelkens
(toetsen, zang, zie ook: Savalas) en Gino Geudens (drums, zie ook
Metal Molly, …). We zeiden in onze bespreking van Hilite Hotel al dat
de nieuwe Helsen anders klínkt, maar dat het nieuwe werk in
essentie volledig in de lijn ligt van zijn voorgaande platen. We
vroegen ons echter af hoe die nieuwe, in elektronica verpakte songs
het er live zouden van af brengen.
Het antwoord kregen we al snel met opener ‘Slow Me’: hoewel het
nummer dus met ‘echte instrumenten’ werd gebracht, verschilde het
wezenlijk helemaal niet van de plaatversie. De elektronica van
Poltrock werd feilloos vertaald naar live bas-, gitaar- en
drumpartijen, aangevuld met het toetsenwerk van Roelkens. Eenzelfde
behandeling ondergingen ook andere nieuwe songs als tweede single
Change Yourself’, ‘Yeah Yeah’ (erg sterk), ‘Julia and I’, ‘Easy’
(prachtig, met Helsen + Roelkens op piano) en ‘Sun In Her Eyes’, dé
zomerhit van de warmste winter sinds mensheugenis.
Maar even prominent aanwezig in de set was het oudere werk van ‘Tom
Is Doing Great’ en More Than Gold, hits
‘Goodbye’, ‘Don’t Let Them Get You Down’ en ‘When Marvin Calls’ op
kop. Mensen met een slecht karakter stoorden zich in het verleden
wel eens aan deze zogeheten ‘pretentieuze’ cd-titels, maar van
iemand die parels als ‘Rocket’, ‘Out of Something’, ‘Slowly’ en
‘More Than Gold’ kan loslaten op de mensheid kunnen wij alvast iets
meer verdragen. Donderdag bleek immers nog maar eens hoe Helsen
sinds zijn zilveren plak in Humo’s Rock Rally een (gevarieerd)
oeuvre bij elkaar heeft geschreven om u tegen te zeggen, en dat hij
(zijn eerste plaat even niet meegeteld) uit drie keer tien songs
een setlist kan samenstellen die van begin tot bulkt van de
kwaliteit.
Natuurlijk waren ook wij donderdag met bepaalde verwachtingen
afgezakt naar Het Depot. Zo waren we op voorhand razend benieuwd of
(en hoe) hij een prachtsong als ‘Sleepless’ zou spelen en of Ryan
Adams cover ‘Come Pick Me Up’ of ‘Interstate’ (één van onze
favoriete Helsensongs) nog in de set zouden zitten. Het antwoord
was drie keer neen, maar na afloop stelden we vast dat we geen van
de drie hadden gemist. Het waren integendeel de songs waarvan we
dat het minst (of niet meer) hadden verwacht die ons kippenvel
bezorgden: ‘More Than Gold’ (waarbij de Jimi Hendrix in Tom
Lodewijckx even vrij spel kreeg), ‘Slowly’, ‘Yeah Yeah’, ‘Easy’ en
‘When Marvin Calls’, voor ons het absolute hoogtepunt van de
avond.
Ruim twee jaar sloten we ons verslag van Helsens concert
in STUK af met de conclusie dat Tom ‘was doing great’. Wat
we toen nog niet wisten, was dat het blijkbaar allemaal nóg beter
kon…
Hilite
Hotel is uit bij MTC/Great Records en wordt verdeeld door
PIAS.
