Maar liefst drie keer treedt Trans Am dit jaar op in België. Een eerste halte in het Brusselse VK, gevolgd door een pitstop in Hasselt om daarna via een lange omweg nog even halt te houden in Diksmuide. Durft u nu nog over het concertaanbod te klagen?
Ligt het aan de verschillende shows, aan de donder- en dus weekdag of is de VK-programmatie nog niet tot de juiste kringen doorgedrongen? Feit is dat het eerste voorprogramma White Circle Crime Club voor een haast lege zaal speelt en dat die een klein anderhalf uur later nauwelijks tot de helft gevuld is wanneer Trans Am het podium betreedt. De vele afwezigen hebben echter opnieuw ongelijk.
White Circle Crime Club mag als eerste voorprogramma aantreden en doet dat met verve. Hun uitstekende album A Present Perfect speelt leentjebuur bij de alomtegenwoordige postpunk, maar gooit daar wel Fugazi-achtige hardcore tussen en mengt dit met meer dissonante en tegendraadse ritmes en structuren. Op plaat klinkt het allemaal nog wat braafjes en gepolijst, maar live ontwikkelen de songs zich tot grommende beesten die de meest surreële vormen aannemen en alle ketens afgooien. De groepsleden wringen zich conform de songs in de meest vreemde contouren maar laten wel een verblufte zaal achter.
Als White Circle Crime Club voor hun volgende album (nog) verder durft te gaan en de —vooral live — sterke experimenten ook op plaat weet te vatten, dan kunnen we gerust spreken van een grote groep. Het Kortrijkse Hitch heeft uiteraard niets meer te bewijzen, net zoals in de AB staat de groep opnieuw als een huis. We Are Electric vormt opnieuw de rode draad door een gloeiende gitaarrock/hardcore-set die als een stampende kudde buffels door Molenbeek raast. Wie na deze set niet overtuigd is, zal het wel nooit worden.
Wanneer om 22u00 Trans Am aan zijn set begint, is de zaal nog steeds maar voor de helft gevuld. Dat lijkt de heren echter niet te storen. De groep heeft — naast een muzikaal meesterschap — van humor zijn handelsmerk gemaakt en dat is opnieuw, zij het niet altijd even duidelijk, te merken. Zo draagt drummer Sebastian Thomson een optreden lang een protserige en buiten alle proportie gegroeide gouden ketting rond de nek, en schromen zowel bassist/keyboardspeler Nathan Means en gitarist/keyboardspeler Philip Manley de occasionele rockpose niet.
Wie Trans Am vooral of alleen van de albums kent, schrikt dan ook even wanneer blijkt dat de groep live veel harder uit de hoek komt dan op de plaat. De nummers zijn vaak wel herkenbaar genoeg, maar krijgen vooral door de scheurende gitaren een rockkantje dat soms op het randje van de pastiche durft te balanceren. Trans Am heeft evenwel nooit onder stoelen of banken gestoken dat de invloed van zowel groepen als Kraftwerk even groot is als van Led Zeppelin.
Het zwaar met elektronica doorspekte Sex Change laat zich live niet zo gemakkelijk brengen. Het mag dan ook niet verbazen dat de rocker "Shining Path" één van de weinige songs van het nieuwe album is die live aan bod komt. Maar met acht albums en een slordige honderd songs op zijn conto heeft de groep de nummers voor het uitkiezen. Het hele optreden culmineert dan ook in een "best of" die een staalkaart biedt van waar Trans Am al veertien jaar voor staat.
Het spelplezier druipt er overduidelijk van af en met elke show wordt het technisch kunnen van de groep nog zichtbaarder en verbluffender. Jammer genoeg houden ze het na een kleine vijfenveertig minuten al voor bekeken en zijn ze na veel aandringen van het publiek te porren voor slechts één extra bisnummer. Misschien is die korte set wel evenzeer een teken van Trans Ams soms aparte humor. En zijn vijfenveertig minuten muzikale genialiteit niet nog altijd te verkiezen boven anderhalf uur middelmatigheid? Laat ons er niet over zeuren, want voor wie er maar niet genoeg van krijgt, is er nog steeds Diksmuide.
