De kleine Nelly heeft een hele evolutie doorgemaakt nadat
ze zeven jaar geleden de wereld veroverde met de folkpophit ‘I’m
Like A Bird’. Nadat haar tweede album ‘Folklore’ (2003), nochtans
haar beste plaat tot nog toe, de verwachte verkoopcijfers niet wist
te genereren, gooide ze met Loose het roer om. De
rootsinvloeden en gitaarballades liet ze achterwege; de nieuwe
Nelly wordt met een vette Timbaland-beat geleverd. Geen slechte
strategie zo blijkt, want het album passeerde vlotjes langs de
internationale toonbanken en de eruit gedistilleerde singles
frequenteren al enkele maanden de hoogste regionen van de
wereldwijde charts. Als laatste promotionele tool mocht een tour
dan ook niet uitblijven en deze hield maandag even halt in ons
Belgenland, alwaar een tot in de nok gevuld Vorst Nationaal haar
opwachtte.
Tot het zover was, mocht Reamonn ons even
assisteren om de tijd te doden. Deze Duitse band is al enkele jaren
actief binnen het circuit van de FM-rock (denk: Kane, Nickelback en
consoorten) en doet met het nieuwe album, geproduceerd Greg
Fidelman, een gooi naar wereldfaam. Zoals typisch binnen het genre,
kon ook deze band één song lang de aandacht trekken alvorens een
gevoel van onverschilligheid en, bij de singalong in
afsluiter ‘Serpentine’ irritatie opdook. Ons geduld werd verder op
de proef gesteld door Socrates, de
rapper/percussionist uit Furtado’s entourage die bij deze zijn
activiteit als solo-artiest en vioolspeler wou etaleren, waarvan
wij tandenknarsend nota namen. Samen met onze achterbuur, die
ondertussen al een goed uur Nelly’s naam stond te scanderen,
slaakten ook wij een zucht van opluchting toen de zaallichten voor
een laatste keer doofden.
Bij haar vorige doortocht, toen op Werchter, huppelde ze in jeans
en T-shirt het podium rond. Deze keer zocht Nelly vestimentaire
inspiratie bij Joan Collins (gaande van een met glitter overgoten
cocktailjurk tot een pompeus felpaars avondkleed) en liet ze zich
op een Vegas-style trappenstructuur – aan weerskanten opgefleurd
met een witte palmboom – flankeren door een band en enkele dansers.
Ook hier is de stijlwissel dus doorgedrongen. Hoewel, ook al
profileert la Furtado zich in haar jongste clips als de sultry
sexpot, op een podium dwaalt toch de geest van die uitbundige
losbol nog steeds rond. Bij de opener ‘Say It Right’ omhelsde ze
nog wulps de microfoonstandaard, maar even later stond ze toch al
op haar naaldhakken te springen. Deze energieke momenten smaakten
het zoetst en kwamen er vooral bij de hits uit de vorige albums. De
combinatie van een met elektrische gitaar gepeperd ‘Turn Off The
Light’ en het uitbundige ‘Powerless (Say What You Want)’ zorgde al
vroeg in de setlist voor de nodige temperatuursstijging. Verderop
werd dit nog eens overgedaan met ‘Hey Man’ en zelfs het
grijsgedraaide ‘Força’. Hoewel het voor vele tienerzielen misschien
een te lange onderbreking van de verwachte fuif vormde, zorgde ook
het downtempo middenluik voor enkele piekmomenten. Wij onthielden
de geslaagde versie van ‘Crazy’ en het immer charmante ‘Try’ (nog
steeds één van de mooiste liefdesliedjes van de laatste jaren),
maar probeerden wel zo snel mogelijk het zwakke ‘Showtime’ te
vergeten. Tijdens dit segment kreeg Furtado ook de kans om te
bewijzen dat ze vocaal best wat waard is en wiste op deze manier
enkele herinneringen aan vroegere toononvastheid uit.
Toch waren er enkele serieuze dompers op de feestvreugde, vreemd
genoeg steeds bij de nieuwe nummers. Hierbij verviel Furtado in een
te geforceerde rol, die haar karakteristieke enthousiasme in een
dwangbuis zette. Op de tonen van ‘Do It’ suisden pluimen
vervaarlijk dicht bij de bilnaad, maar kon de lichtvoetige
presentatie het kitschy geheel nog redden. Minder goed gesteld was
het met ‘Glow’ waarbij Nelly de meest houterige moves bovenhaalde
sinds Monica Gellar haar routine ten berde bracht op Dick Clarks
New Year’s Rocking Eve. ‘Give It To Me’, de nieuwe single van
Timbaland waarop Nelly samen met Justin Timberlake een bezoek
brengt, verging dan weer in het chaotische hiphopgeweld. In plaats
van extra ondersteuning te bieden, haalden de vier dansers de
kwaliteit van het optreden enkel naar beneden. De choreografie op
de ‘Wait For You’-interlude bestond uit enkele on-stage valpartijen
en ‘Showtime’ werd ingezet met wat leek op een auditie voor
‘Sterren Op De Dansvloer’. Omtrent het nut van de woeste tribal
dance aan het einde van ‘Maneater’ betreft, blijft het ook
tasten in het duister. Het merendeel van het materiaal van de
derdeling kreeg zo een bitter kantje; zelfs de geweldige single
‘All Good Things (Come To An End)’ bleef niet onaangetast en werd
geplaagd door de misplaatste deelname van Reamonn-zanger Rea
Garvey.
Nelly Furtado werd door de Belgische afgevaardigden op handen
gedragen nog voor ze podium betrad. Ze leverde een set met heel wat
hitmateriaal (enkel ‘Explode’ en ‘On The Radio (Remember The Day)’
ontbraken spijtig genoeg in het lijstje), maar de verwachtingen van
de kritische geest werden toch niet ingelost. Enkele
schoonheidsfoutjes konden met de mantel der liefde toegedekt worden
dankzij het sympathieke gedrag van de joviaal giechelende Nelly,
maar de overbodige showelementen waren moeilijker te vergeven. Met
haar tweederangsdansers bereikte ze niet de benodigde interactie.
Ze liepen hier dan ook enkel in de weg: Furtado bezit immers genoeg
charisma om alleen een podium te vullen en zou zo in een misschien
iets kleinere zaal een spetterend concert kunnen geven. In Vorst
bleven we toch wat op onze honger zitten.
