Als je
Motek een
beetje kent, dan had je al een vermoeden wat er zou gebeuren nadat
iedereen na Max
Richter vriendelijk werd gevraagd de zaal te ontruimen. De vier
Belgen van Motek kunnen het niet altijd, maar in Brugge was de
locatie en gelegenheid geschikt om hun ‘Do You Us Too?’ performance
nog eens boven te halen. Hun combinatie van postrock en visual
art bleek nog maar eens een succesformule waar je met
verbazing staat naar te kijken. Zit te kijken, is in het geval van
dit optreden misschien een preciezere omschrijving.
Het visuele spektakel begon met het vertonen van nieuwsgierige
gezichten op de drie witte schermen op het podium. Het waren niet
zomaar gezichten, het waren live blikken van toeschouwers die vol
verwachting alles wat op het podium gebeurde in ogenschouw namen.
Voor de duidelijkheid: Motek begon intussen te spelen achter de
schermen en de leden waren enkel zichtbaar in de vorm van
gigantische schaduwen op en als silhouetten, met behulp van de
juiste belichting, door het doek. Ook was er nog een derde wijze
waarop de toeschouwers naar Motek zelf kon kijken: door regelmatige
livebeelden, zij het in omvang erg toegenomen, op het doek zelf. Zo
kregen we bij momenten drie verschillende beelden door en over
elkaar te zien: de gewone video art, een of meerdere uitvergrote
schaduwen en gefilmde beelden van de alles gevende bandleden.
Bij dit ‘alles geven’ komen we bij het muzikale luik terecht,
uiteraard minstens even belangrijk. Brugge kreeg acht stevige
nummers achter de kiezen, waarvan zes zeer dicht tegen de
albumversie, een postrock nummer dat niet op debuutplaat Motek prijkt en een
tussendoortje dat om onze aandacht schreeuwde: beats werden
bovengehaald, de drummer ging achter het doek staan en begon aan
een overtuigende dansvoorstelling op zware, Duits aandoende elektro
in het genre van Blutengel en Feindflug. Op dergelijke momenten is
het toekijken vanuit een stoel een jammere ervaring. Het hoeft niet
gezegd dat het publiek enthousiast reageerde op dit
uitstapje.
Gelukkig is de ‘normale’ postrock van Motek nog een stuk
aantrekkelijker en ook deze viel goed in de smaak bij de
toeschouwers. Elektronische fragmenten fungeerden al eens als
intro, zo ook bij het sterke ‘Maybe I’ll Go Home’, maar wanneer de
nummers op zich zich op gang trokken, werd niet van de albumversies
afgeweken. Waren mensen al onder de indruk van de dansvoorstelling,
dan waren ze het wellicht nog meer tijdens de twee laatste nummers,
in logische volgorde het betere materiaal van Motek. Vooral
afsluiter ‘I Am Your Son’ bleek het meest beklijvende moment van de
avond. Enig puntje van kritiek is de elektronische klaagzang
tijdens de tweede helft van dit nummer, die in de muur van geluiden
live volledig de mist in ging.
Wie het toeliet zich te laten inpalmen door een bijzonder boeiende
combinatie van hoogstaande postrock en fascinerende visuals, was op
deze voorlaatste dag van Music In Mind een mooie totaalervaring
rijker. Muzikaal zit Motek nog niet ver genoeg om écht een verschil
te maken, maar zonder twijfel zagen we hier een topper in
wording.
