De AB maakt er geen gewoonte van om blueshelden te laten opdraven, maar gisteren kwamen de liefhebbers van het betere gitaarwerk zeker aan hun trekken. Zowel de Noor Björn Berge als Californiër Joe Bonamassa beschikken over een adembenemende techniek, maar het pleit werd beslecht in het voordeel van de underdog.
Noorwegen kan indrukwekkende geloofsbrieven voorleggen wat extreme metal betreft, en met bands als Jaga Jazzist en Motorpsycho bewijst het ook heel wat kleurrijke rockbands in huis te hebben, maar blues blijft toch onverenigbaar met het beeld dat we van de bleke Scandinaviërs hebben. Björn Berge is nochtans een held in eigen land, al zal dat ook wel te maken hebben met z’n imposante look en bulldozerstijl.
Hij ziet eruit alsof hij in het atletenprogramma van het voormalige Oost-Duitsland werd klaargestoomd tot een über-Henry Rollins, schaft zich bij elke plaat een nieuwe tattoo aan, en beschikt over een bariton die gesmeerd wordt met sigaren en liters bourbon. Maar hij kan ook spelen. En hoe. Nooit zagen we een man zo hard rocken op een twaalfsnarige akoestische gitaar. Hij bezit de vingervlugheid van Leo Kottke, roept de swamp moods van Tony Joe White op, en klinkt als Kelly Joe Phelps als die sinds z’n kleuterjaren opgevoed zou zijn op een dieet van Motörhead en boomschors.
De krachtpatser beukte er bij momenten zo hard op los dat je je afvroeg na hoeveel nummers hij met een hoop spaanders zou overblijven, maar niets van dat. Net als een paar jaar geleden, toen hij opende voor de Drive-By Truckers, werd het publiek getrakteerd op eigen nummers (een virtuoos "Trains" en lijfsong "Stringmachine"), blues standards ("See That My Grave Is Kept Clean", "Traveling Riverside Blues") en rock covers ("Black Jesus" (Everlast), "Thursday" (Morphine), en het onvermijdelijke "Ace Of Spades"), die in ’s mans kenmerkende steroïdenstijl werden gegoten.
Het is een aanpak die al snel wat overweldigend is, maar het werkt wel. Z’n accent verraadde zijn afkomst, maar met grappen over zessnarige gitaren (voor sissies), spelen met andere muzikanten (voor sissies) en drie kwartier betonnen blues wist Berge moeiteloos de volle AB Box te overtuigen.
Andere koek was wonderkind Joe Bonamassa, een twintiger die op z’n achtste opende voor B.B. King en het zoveelste gitaarwonder uit de blueswereld heet te zijn (bent u Jonny Lang al vergeten?). Met enkel een ritmesectie zag het er even naar uit dat het publiek getrakteerd zou worden op gespierde bluesrock à la Johnny Winter, Stevie Ray Vaughan en John Campbell. ZZ Tops "Just Got Paid" vormde de aanleiding voor een medley vol verwijzingen naar seventies hardrock (en een perféct nagespeelde solo uit Led Zeppelins "Heartbreaker"), maar er leek al snel iets niet te kloppen. Vanaf "Walk In My Shadows" viel op dat het trio het heilige vuur miste.
Bonamassa is een indrukwekkend virtuoos die alle kunstjes onder de knie heeft: van zingende solo’s van Gary Moore, de mid-tempo grooves van Free tot uitstapjes richting jazz en soul. Maar in plaats van een spontane, bezielde set ontaardde het concert al snel in een verheerlijking van de gitaargod, de held die weet wanneer hij het vingertje in de lucht moet steken (iedere keer als daar een kans toe is) en de constipatiegrimas tevoorschijn moet toveren.
Een akoestisch intermezzo begon veelbelovend met "Miss You, Hate You", maar Bonamassa wist niet van ophouden en wilde koste wat het kost bewijzen nog meer in huis te hebben dan Berge. Dat hij de Noor technisch overklast, lijdt geen twijfel, maar het leek te volmaakt en zielloos afgelikt. Ons hebben ze gezegd dat blues ondanks z’n voorspelbaarheden levend moet zijn. "Blues is easy to play, but hard to feel", zei Hendrix ooit, en dat was zelden zo toepasselijk.
Bonamassa kleurde binnen de lijntjes als een product van de rockschool, en dat terwijl hij te jong is om geen risico’s meer te nemen. Veel notengemasturbeer, maar nergens viel een song te bespeuren. Op anderhalf uur tijd bespeelde de man zes gitaren, en geen enkele keer voelden we opwinding of creatieve spanning. We zagen geen artiest met kloten. En laat dat nu net zijn waar Berge niet tekortschoot. Noorwegen – USA: 3-0.
