Het tweejaarlijkse Music In Mind-festival is een festival dat kwaliteit boven kwantiteit verkiest en dus hoeft een ronkende naam geen onnodig voorprogramma. Low staat er alleen voor, en dat is allesbehalve een ramp.
Het is in een stemmige en aardig volgelopen concertzaal dat het trio uit Duluth, Minnesota aantreedt. Het grote podium oogt verrassend genoeg niet leeg maar wel sober wanneer de groepsleden aantreden. Mimi Parkers drumset is nog steeds minimaal en ook Alan Sparhawk en — de nieuwe bassist — Matt Livingston verschuilen zich niet achter gigantische versterkers. Het optreden ontplooit zich in de beste Low-traditie dan ook rustig.
Het is evenwel opvallend hoezeer de groep put uit het laatste album: waar Low bij zijn optreden in Deurne nog het volledige Things We Lost In The Fire speelde, ligt de nadruk nu op het nog te verschijnen album Drums And Guns. Het al lang gelekte album laat een veel dronender en licht-elektronisch Low horen, maar daar is live alvast weinig van te merken. Spaarzaam en traag trekken de songs voorbij.
Met het nagelnieuwe "Sandanista" wordt de set gestart, en meteen is de toon gezet voor een dik uur ingetogen muziek. Slechts een vijftal nummers komen niet uit Drums and Guns. Zo zijn er "Death Of A Salesman", dat als eerste "oud" nummer gespeeld wordt, en "Pissing", allebei uit The Great Destroyer. Maar ook "Violence", "Sunflower" en "Laser Beam", nummers uit respectievelijk Long Division en Things We Lost In The Fire komen aan bod en dienen als herkenningspunt voor wie het nieuwe album nog niet op (il)legale manier bemachtigd heeft.
De groep lijkt sterk gefocust te zijn op de set, maar de paar pogingen van Sparhawk om in dialoog te treden met het publiek lijken sowieso op niets uit te draaien. Of, zoals hij zelf lachend opmerkt na het obligate weerpraatje: "The weather, is that all we can talk about?" Veel hoeft er echter niet gezegd te worden, de muziek spreekt nog steeds voor zich, al is het ook voor de groep nog wat zoeken naar een juiste balans. Op twee nummers na ("Your Poison" en "Always Fade") krijgt het publiek immers de hele Drums And Guns voorgeschoteld, in een uitvoering die nauw aansluit bij het oudere werk en die dus niet helemaal representatief is voor de plaat.
Hoewel er volgens Sparhawk nog een lange rit naar Frankrijk voor de deur staat, wordt het publiek toch nog op drie bisnummers vergast, waarbij de vraag wat ze dan wel willen horen uitmondt in een roepen om "Amazing Grace" en "Monkey". Uiteindelijk worden het evenwel "In The Drugs" en "Canada" (van op Trust). Maar daarna is het definitief gedaan, zelfs al roept het publiek om meer.
Binnen een tweetal maanden staat de groep opnieuw op Belgische bodem om zijn nieuwste worp te promoten. Ongetwijfeld zal het album tegen dan zowel bij de fans als bij de groep zelf voldoende gekend zijn om elke onwennigheid te bannen. Tot het zover is, mag u rustig de herinnering aan deze avond koesteren.
