Veel avant-gardistischer dan Now kan niet. Dit zeskoppige gezelschap uit het Londense elektronicawereldje, aaneengeschroefd met de meest onmogelijke ritmes, ambient geluidjes en vooral veel hipheid, brengt zijn eerste volwaardige lp uit: Frisbee Hot Pot.
Er zijn altijd wel momenten waarop we denken alles al gezien en gehoord te hebben. Maar evengoed worden we nu en dan wel eens herinnerd aan de grenzen van wat ons vertrouwd en bekend aandoet. Toen eind 15de eeuw de blanke man zijn eerste voetstappen op de ‘Nieuwe Wereld’ zette, ontdekte hij dat onze aardbol niet plat maar rond was, en bovendien voller bleek te zijn dan hij dacht. Hoewel voor de wereldgeschiedenis van een lichtjes ander kaliber, worden ook de grenzen van de muzieksmaak nu en dan door onbevreesde conquistadores afgetast. Het beluisteren van Nows Frisbee Hot Pot geeft nog het meest het gevoel een eenzame kolonist in de ongerepte Amerikaanse frontiers te zijn. Ten einde raad, verdwaald in een onorthodoxe woestenij van vreemde fauna en flora, en geconfronteerd met wat Now op ons loslaat geven we ons dan maar over aan die typische trek van de bedreigde cowboy: we schieten er in wat volgt maar wat op los. Geef toe, zo eerlijk was uw recensent nog nooit.
Now valt enigszins te omschrijven als een soort Britse stijloefening in krautrock. De ellenlange opener “Abominatrix” trapt er meteen de kop af door op elf minuten tijd vier maal vlotjes van gedaante te wisselen, zonder daarbij ook maar een moment aan grooviness in te boeten. Van kille elektrorock gaat het zonder verpinken naar een gezellig opzwepend junglegeluid en even gemakkelijk terug naar de koele bliep-bliepgeluidjes. Warm kun je het er moeilijk van krijgen, maar ingenieus zit het in ieder geval wel allemaal in elkaar. Zolang je de draad niet kwijtraakt en je enigszins geconcentreerd de muziek kan blijven volgen, is het allemaal best wel boeiend. Eens je de draad echter kwijt bent, wordt het eerste deel van Frisbee Hot Pot vooral een kille, mechanische bedoening, en zijn de elf minuten van de openingstrack een heuse beproeving.
Hoewel Now vlotjes zes vaste groepsleden telt en er behoorlijk wat anderen aan het geluid bijdragen, kan het geheel moeilijk verder verwijderd zijn van wat men gezellige muziek zou kunnen noemen. Zelfs na heel wat beluisteringen valt er nauwelijks meer voeling met Nows muzikale creaties te krijgen dan het onontkoombare meebewegen op de onverbiddelijke ritmes. Als krautrock al ooit bezieling gehad heeft, hier is ze in ieder geval ver zoek. Toch sluipt er, tegen alle schijn in, vanaf het midden van het album iets van warmte in de chaotische geluidenpap van de groep. Het aan Clor herinnerende “Ne? Un!” injecteert een stoot rauwe energie in de muzikale aderen van Frisbee Hot Pot en steekt zo even de hand uit naar de op proef gestelde luisteraar. De elektronica-invloeden verdwijnen wat meer naar de achtergrond en maken plaats voor meer melodie en levendigheid, zodat we bij momenten zelfs aan Danielson of Love is All moesten denken. Het is in deze tweede helft van het album dat Frisbee Hot Pot echt sterk wordt, met al te korte, maar desalniettemin uitstekende nummertjes als “Ra” en “Oil on yr head”.
Wat na het beluisteren, herbeluisteren, afwegen en grotendeels onbegrepen blijven van Frisbee Hot Potals enige zinnige conclusie overblijft, is dat het collectief Now een eigen en behoorlijk uniek geluid heeft. Ze slaan niet schaamteloos aan het kopiëren, springen al evenmin op de bandwagon van folkse hipheid, maar doen behoorlijk complexloos hun eigen ding. Of dat alles dit album het beluisteren waard maakt, zal van ieders persoonlijke voorliefde voor wat krautrockexperiment afhangen. Verwacht van Now vooral geen passie, meeslependheid of openhartigheid, maar wel een intrigerende en bijwijlen ingenieuze plaat van een ambitieus stel artiesten. Soms levert het indrukwekkende en zelfs mooie zaken op, maar even vaak is het allemaal behoorlijk vervelend.
