Plots gaan de spots feller schijnen. Wordt een aangenaam kabbelend beekje een heuse stromende rivier. En gaan de klapdeuren van het circus nog wat vlotter open voor een drieëntwintigjarige Britse soulzangeres met een alcoholverslaving én een geweldige nieuwe single. Enter Amy Winehouse. Met voorsprong ons favoriet wijf van het moment.
Haar rauw, hees en teder levensverhaal kan zo in alle hunkerende boekjes, maar of Amy Winehouse (met zo’n naam kan je ook niet anders dan lustig naar de fles grijpen) ooit een even spraakmakende soundtrack zou afleveren viel af te wachten. Tot nu. De joint werd geruild voor de fles. De jazz voor wat meer soul. Meer Billie Holiday, minder Norah Jones.
Op Back To Black, de opvolger van het drie jaar oude, ietwat steriel-jazzy Frank, deelt deze Britse souldiva namelijk behoorlijk wat memorabele meppen uit. Soulvolle, in whisky gedompelde meppen, die we met ruime mate, bij de juiste sociale gelegenheid en op foute recepties maar al te graag ontvangen. Met de grotesk leuke opener “Rehab” sneert Winehouse plagerig naar haar vorige platenfirma, die haar een ‘verkwikkende’ ontwenningskuur wou opleggen. Een ongehoord swingende middelvinger van een song. Verongelijkte wereldklasse. Onder begeleiding van ritmisch handgeklap en een funky Wurlitzer.
Relaties lopen bij deze vrouwelijke versie van Pete Doherty ook zelden van een leien dakje. Met een stem van een oudere jazzzangeres geeft ze onvermijdelijk overspel ootmoedig toe in nummers als het huppelende “You Know I’m No Good” (heerlijke baslijn) of het zoetdroevige “Tears Dry On Their Own”, dat drijft op een knisperende Ashford & Simpson-groove. “I should just be my own best friend/Not fuck myself in the head with stupid men”, klinkt het doodeerlijk. We weten dan ook heus wel wanneer we vrouwen als La Winehouse gelijk moeten geven.
Het regent uiteraard ook behoorlijk wat gebroken harten op deze Back To Black. Maar een goedgeplaatste shalala, een slordige drumroffel of een welgemikte trompet kan al wonderen verrichten. De lucht klaart even op. En anders haalt ze wel onverbloemd uit naar ex-liefjes in “Me & Mr Jones” of de Spectoriaanse titelsong (met de stichtende zinnen “He left no time to regret/Kept his dick wet”). Of blijkt liefde gewoon te moeilijk, te complex (zoals in alle nummers).
Hoogte- en rustpunt op deze Back To Black (de titel stuurt ons elke keer toch weer domweg en verkeerdelijk richting AC/DC) is de krop in de keel genaamd “Love Is A Losing Game”, een puur gouden tegelplakker. Lome droefenis, gestouwd in een hemels Scott Walkerachtig arrangement. Mooi. Met de flauwe afsluiter “Addicted” wanen we ons jammer genoeg iets te nadrukkelijk op de Love Boat. En geen ijs in zicht wanneer je het nodig hebt. Verder geen klachten trouwens.
Over Josske Stone, die andere vroegrijpe soultante, schreef (mvs) ooit: ‘geef het een paar smeerlappen van lieven en een serieuze alcoholverslaving, of iets van dien aard.’. Winehouse heeft wat dat betreft toch al een paar atletiekstadions voorsprong, maar we wachten nog even op het nieuwe Introducing Joss Stone, dat volgende maand al verschijnt. Aan soulvolle vrouwen blijkbaar geen gebrek dus. Zolang Nathalia maar van die snelweg blijft is ons alles prima.
What kind of fuckery is this? Wel, onze favoriete barman krijgen we maar niet overtuigd, maar we blijven erbij: dit is een dik half uur onversneden, af en toe lekker vuilgebekte, in iets sprankelend gedrenkte rubber soul. R.E.S.P.E.C.T.
