Na de onvoorspelbare, morbide en bezwerende fanfare van Funeral zal de
Canadese band ons begin maart voorlezen uit de handleiding van hun
zelfgeschapen religie van vurige passie, theatrale wervelstormen en
paradoxale schijnwerelden waar pathos en intimiteit stevig van bil
gaan. Alvorens de band de slangen van hun dramatische Hof van Eden
op de wereld loslaat, is het echter tijd om eens terug te blikken
op de Blitzkrieg die Arcade Fire op het nog nahijgende hedendaagse
muzieklandschap uitvoerde.
Met slechts één plaat en een ep onder de arm de
Hallen van Schaarbeek op een mum van tijd uitverkopen: in tijden
van flink uitgedunde kuddes melomanen moet er al iets erg speciaals
aan de hand zijn om een dergelijke ticketrace te ontketenen. Dat
bijzondere iets heette Funeral en werd in
2004 op de Amerikaanse muziekliefhebber losgelaten. Een
duizelingwekkende 9,7 op Pitchforkmedia en een daaropvolgende
lawine van lofbetuigingen was het directe resultaat. De lyrische
geruchtenstorm bereikte al snel Europa en begin 2005 bleek dat de
Amerikaanse critici niet gelogen hadden.
Waar de hype rond Clap Your Hands Say
Yeah de overdrijving niet schuwde, rechtvaardige ‘Funeral’ zijn
bloemenkransen met verve. Onvoorspelbare, dwingende vocale
harmonieën en in weemoed gedoopte pennentrekken werden op het
meesterwerkje opgejaagd door een genetische manipulatie van nijdige
postpunk en een barokke orkestratie. De plaat handelt over dood,
heimwee en verlangen, maar straalt paradoxaal genoeg ook veel
levensdrang en vitaliteit uit. Win Butler en Régine Chassagne
zingen elke zin alsof het hun laatste is en instrumenten worden
bespeeld met een ongeziene passie. De pralerige begrafenisstoet van
Arcade Fire passeerde voorbij de deur van elke muziekfan en hun
grillig parcours leidde tot een zwarte mars tegen voorspelbaarheid
en cleane waspoeder-pop.
Arcade Fire werd bedolven onder de prijzen, ze traden op in tal van
gezaghebbende tv-shows, Dave Grohl, Bono en David Bowie verklaarden
de band hun liefde en ga zo maar door: de trein stond op de rails
en de Canadezen bleven kolen op het vuur gooien met stomende gigs
en de heruitgave van de ep die eerder werd verkocht op vroege
optredens. Die ep was de blauwdruk van een topband in wording.
Puntige piano’s, stuwende drums, brede arrangementen en vocaal
theater vol wanhoop en verlangen: het plaatje liet de geplante
zaadjes horen die op ‘Funeral’ openbloeiden tot een niet te stuiten
wildgroei van dramatische emotie.
Wordt ‘Neon Bible’ een wonderlijk nieuw testament of een judaskus
aan de fans? Nummers als ‘Intervention’ en ‘Black Mirror’ laten
alvast het eerste vermoeden en ook het bericht dat de band voor de
nieuwe plaat met pijporgels en een Hongaars koor heeft gewerkt,
doen watertanden naar de nieuwe geloofsbelijdenis van Arcade Fire.
Bovendien hebben Butler en co het album zelf geproduceerd en werd
er gerepeteerd in de inspirerende omgeving van een Canadese Kerk.
De krater van verrassing en verwondering die ‘Funeral’ aanrichtte,
zal bij ‘Neon Bible’ wellicht nooit zo groot zijn en de
verwachtingen liggen onrealistisch hoog, maar Arcade Fire lijkt
klaar voor de uitdaging. Op vijf maart weten we meer.
