Wanneer muziek elitair wordt, houdt ze op muziek te zijn en wordt ze een kunstuiting die vooral binnen de gevestigde “cultuurtempels” nog waarde heeft. Het abstract-rationele en het primair-emotionele vormen immers elkaars tegenpolen, muziek kan niet én intellectueel zijn én een oerkracht in zich dragen.
In hoeverre kan men bepaalde groepen echt nog instinctief goed vinden? Het is een vraag die kan worden opgeworpen wanneer men rechttoe rechtaan-rock vergelijkt met technisch sterk onderbouwde nummers of avant-gardistische geluidscollages. Waar het ene de rauwe emotie vertolkt en recht naar het hart of de ballen grijpt, wil het andere de geest stimuleren en uitdagen maar ook verwarren en in vraag stellen. Het lijkt wel of men moet kiezen tussen een stevige rechtse en een filosofisch discours van anderhalf uur terwijl de impact en uitslag hetzelfde blijft.
Natuurlijk zijn er veel groepen die beide polen pogen te verzoenen, en het merendeel ervan slaagt er zelfs in om een intellectuele stimulus te koppelen aan een emotionele uitbarsting maar toch blijven er aan beide uiteinden groepen bestaan die te ver naar het ene of het andere dreigen over te hellen en hun statuut van louter muziek verliezen. Sommige onder hen kiezen zelf bewust voor dit leven in de marge als rauwe beuker of elitaire kunstneef.
Het Chinese FM3 heeft van bij het begin doelbewust de kunstzinnige kaart getrokken en laat zijn minimalistische elektronica dan ook floreren en ontstaan binnen artistieke milieus. Na verschillende opgemerkte passages in kunsthuizen en op biënnales en enkele albums op onder meer Staalplaat, bracht de groep met Buddha Machine Loop Box kunst, kitsch en moderne massaproductie samen in een vreemdsoortig apparaat dat een drie minuten durende song (opgedeeld in negen stukken) in een eindeloze loop liet horen en binnenin het apparaat een kleine Boeddha herbergde.
Op Hou Guan Yin keren ze terug naar hun oudere werk, maar slaan ze ook de handen in elkaar met de populaire Chinese rockartiest Dou Wei, wiens output de voorbije tien jaar zonder meer indrukwekkend te noemen is. En ook al zullen er weinig westerse luisteraars zijn die al van de man gehoord hebben, in de eigen contreien is hij wel degelijk bekend als veelzijdig muzikant en artiest.
Toch lijkt de rol van Wei wel heel erg minimaal ingevuld te zijn op Hou Guan Yin. Zoals op de andere albums van FM3 vallen immers vooral de zachte elektronica en nauwelijks hoorbare soundscapes op die samen een onaardse sfeer creëren. Toch is het interessant om te horen hoezeer Wei zich als drummer binnen de wereld van FM3 weet te plaatsen en als een volwaardig lid mee gestalte geeft aan de wereld van vreemde klanken.
Hou Guan Yin werd live opgenomen in Peking (maart 2004) en twee jaar later (april 2006) gemixt in het Dutch Art Institute (Enschede). De zachte ambient en verstilde electro op het album vormen mede dankzij de inbreng van Wei een wereld op zich, die zich evenzeer thuis voelt binnen de karikaturale, elitaire en koude kunstwereld als binnen de beslotenheid van de eigen, veilige huiskamer.
Met Hou Guan Yin ruimen zowel de stevige rechtse als het filosofische traktaat plaats voor een rustgevende streling en zacht gefluister, dat door zijn onverwachte aanpak een grotere impact op de luisteraar heeft dan welke andere methode ook. Zelden werd een oerkracht zo rationeel gekanaliseerd en vormgegeven. U bent bij deze dan ook gewaarschuwd.
