Bracken is het soloproject van Chris Adams, die we kennen van
Hood. ‘We Know
About the Need’ is zijn eerste plaat onder die naam en werd met
veel bombarie aangekondigd als een nieuwe stap voorwaarts in de
indietronica. ‘The need‘ waarnaar de titel van het album
refereert, is mogelijk het zuchtende verlangen naar echte
gevoelens, echte menselijke warmte en een echte catharsis, zoals
klimop door oude betonnen muren heenbreekt, zoals de natuur stukje
bij beetje terrein wint op een postapocalyptische spookstad of
zoals het harmonium op de cover van ‘We Know About the Need’
versleten in een vervuilde wei staat.
Het is ironisch dat hevige verlangens naar echte gevoelens in de
muziekwereld vaak moeten verscholen gaan onder een berg
computergeluiden, maar dat levert des te mooiere taferelen op. Een
roos die bloeit op een hoop afval is ook opvallender dan een veld
rozen. Zo ook klinkt opener ‘Of Athroll Slains’ veelbelovend.
Adams’ zachte stem wordt wat vervormd, gestoord en de muziek trekt
zich op gang vanuit scherven, hoeken en kanten. ‘Heathens’ lost de
verwachtingen in, met een trage en daarom des te gelukkiger
klinkende loop van toeters, orgels en bellen. De muziek klinkt
ondefinieerbaar kosmopolitisch, met hier en daar oosterse accenten
(sitars! weerbarstige strijkers!) en baslijnen die eerder
Scandinavisch klinken. De stem van Chris Adams is die van een
gevoelig man, en dat is ok. ‘Flight or Fight’ is pure nostalgie, en
zelfs al is de tekst moeilijk verstaanbaar doorheen alle ruis en
geluiden, toch voelen ook harde macho’s als ondergetekende aan dat
hier een pleidooi voor zachtheid weerklinkt. ‘Flight or Fight’
lijkt dan ook een paradoxale keuze: waarom vechten, waarom
vluchten, als men gewoon kan blijven staan en de dingen kan nemen
zoals ze komen? Misschien dat de tekst wel over iets anders gaat,
maar is dit belangrijk?
Vanuit de mentale jaren ’70 lopen we terug in ‘Safe Safe Safe’, een
nummer dat steeds beter wordt bij nadere beluisteringen. Op een
zachte manier klinkt het triomfantelijk, blij zonder Prozac,
uitgelaten zonder in een feeststemming te verkeren. Eenzame zielen,
dit is een nummer dat ik u van harte aanbeveel. Maar daar komt ook
al Brackens grootste probleem om de hoek loeren: omdat hij
voortdurend in spreidstand staat tussen verschillende genres en de
gevoelens die zij oproepen, heb ik soms het gevoel te maken te
hebben met een album dat teveel een nepcollage is, en dus zijn
eigen doel voorbijschiet. Nuance is een prachtig ding, maar met
diepe gevoelens is het nooit de beste vrienden geweest. Dit wordt
vooral duidelijk eens we over de helft zitten. De gevoelige,
inspirerende ideëen zijn op. ‘Music for Adverts’ is een prachtig,
kort stukje ambient, maar de illbient van ‘********’is arty-farty
gerommel van de bovenste plank. Het is bedoeld om deel twee van de
cd mee in te leiden, en het duurt tergend lang.
‘Evil Teeth’ verdrinkt in een overdosis pathos, en voor het eerst
is Adams geen broze dichter meer, maar een oud wijf dat muziek
maakt. ‘Four Thousand Style Lamonte Lamen'” is kort, en dat is
alles wat er goed aan is. ‘Many Horses’ begint dan weer
veelbelovend, met een piano die zo weggerukt lijkt uit een lege
kathedraal waarvan het dak ingestort is. Maar de kunstmatig
aangebrachte ruis is te goed; het lijkt werkelijk alsof we
luisteren naar een cd die bekrast is. Krakende platen hebben hun
charme door het warme geknetter, maar digitaal gekraak is een
kwelling voor de oren. Gelukkig wordt veel goedgemaakt door de
monumentale afsluiter ‘Back on the Calder Line’, die sober opent
met een desolate baslijn uit de jaren ’80 en een zeer eenvoudige
drum. Gaandeweg vinden meer sferen en geluiden aansluiting bij het
nummer en wordt de ruimte gevuld met gevoelens. De spookachtige,
holle echo’s achter Adams’ stem geven het nummer een ziel die niet
meer van overal bijeengegraaid lijkt, maar zich niet uitstrekt en
vele indrukken in zich opneemt.
Het is niet zeker welke nood Bracken inlost, laat staan of hij echt
wel weet wat de noden zijn, maar de man heeft desalniettemin een
interessant schijfje gemaakt met enkele zeer goeie songs.
