Wat doen indianen de godganse dag, behalve op bizons jagen en vredespijpen roken terwijl hun squaws de beesten voorbereiden ter consumptie? Muziek maken. Brightblack Morning Light schenkt ons een blik in hun mysterieuze ziel.
De tipi’s op de hoes doen al vermoeden dat de titelloze plaat ons richting reservaat sleurt, maar opgesloten kun je deze muziek bezwaarlijk noemen. Nathan Shineywater en Rachel Hughes, zelfverklaarde (half)indianen uit Californië, brengen vanuit hun tent klanken naar buiten die tergend traag de horizonten verkennen zoals de rook die uit hun pijp gekropen komt. Denk americana, blues en groove, maar aan een tempo waarbij zelfs een vluchtheuvel zichzelf aan de kant sleurt wegens extreme nutteloosheid.
Wil het toeval natuurlijk dat wij onszelf op de eerste luisterbeurten trakteerden in de wagen (het woon-werkverkeer nuttig opvullen, nietwaar), in de jungle van de ochtendspits. Dat bleek een kluif waar dit plaatje niet tegen opgewassen is. Wie zich in die oorlog wil wapenen, doet dat met "Go With The Flow" van QOTSA. Drapeer uzelf echter aan het eind van diezelfde dag op de canapé en het wordt al moeilijk om uw voorvaderen niét in de zelfgeproduceerde rook te herkennen.
Verwacht dus geen kicks, maar een langgerekte trip van mantra’s en subtiliteiten. Roesmiddelen van dienst: stemmetjes die als heliumballonnen ten hemel reiken, Rhodes, voorzichtige blaasinstrumenten ("Friend Of Time"), de altijd verantwoorde slideguitar en minimale percussie eronder. Brightblack Morning Light is zoals een gletsjer waar de zon aan likt, en dan niet de massa water die onderaan in de vallei tegen de stuwdam beukt, maar de druppeltjes bovenaan die vredig meanderend hun weg naar beneden zoeken.
Het openingsnummer "Everybody Daylight" (dat voor de onaandachtige luisteraar overvloeit in euhm, de rest van de cd) introduceert meteen ook het monotone en ijle stemgeluid van Shineywater, dat van zoveel zen getuigt dat hij waarschijnlijk in dezelfde toonaard reageert wanneer hij zijn vrouw met de (bizon)melkboer zou betrappen. Vooral vocaal blijft de afwisseling dus beperkt, maar anderzijds is dit ook niet de begeleidingsband van Sergio.
Wie dus graag eens zijn ogen sluit en met de arenden meevliegt, heeft aan dit tijdloze stukje heruitvinding der traagheid heel wat. U steunt er zelfs moeder aarde mee, want op de website van de band is een hoekje voor activisten (coyotes and wolves forever!) vrijgehouden. Wie dit plaatje koopt, wordt misschien wel bloedbroeder van Shineywater, en wie weet kapt Hughes wel een totem ter ere van uw gulheid.
Zijn het indianen, zijn het hippies? Titels als "We Share Our Blanket With The Owl" of "Amber Canyon Magik" doen ons een gulden middenweg vermoeden. Waar we echter wel zeker van zijn, is dat deze tweede plaat van Brightblack Morning Light (vroeger kortweg Brightblack) ons doet wegdromen van alle drukte, en verlangen naar een geluidsdichte tipi (waterdicht, als het even kan) om in ons hedendaagse reservaat te overleven.
