Steeds maar blijven experimenteren en toch je eigen geluid
behouden, dat is iets waar Deerhoof nu al dertien jaar mee bezig
is. Dit ‘eigen geluid’ heeft heel wat te maken met de enigmatische
Japanse zangeres Satomi Matzusaki, die zich in 1996 in de Verenigde
Staten vestigde en er vrij snel opgevist werd door Rob Fisk en Greg
Saunier, het geestelijke ouderpaar van de band dat op dat moment al
twee jaar met Deerhoof experimenteerde. Een jaar later volgde hun
eerste langspeelplaat ‘The Man, The King and The Girl’, meteen ook
een van hun meest bizarre, met improvisatie als belangrijk
bestanddeel. ‘Holdy Paws’, Deerhoofs tweede album uit 1999, bande
dan weer alle noise en improvisatie van het voorgaand werk en
streefde geheel tegenovergesteld naar een strakke compositie.
Deerhoof zag bandleden vertrekken en verwelkomde nieuwe krachten.
Matzuaki, die in de loop der jaren het schreeuwen heeft gelaten
voor het zingen, en Saunier maken nog steeds deel uit van de band,
terwijl gitarist John Dieterich dit trio vandaag volledig
maakt.
Wat meteen opvalt aan ‘Friend Opportunity’ is het aanzienlijk
verminderde belang van gitaren in het voordeel van
keukenelectronica. Het album is dan ook opgenomen in de slaapkamer
van Dieterich in Oakland. Een tweede evolutie die we waarnemen, is
de toegenomen toegankelijkheid van de laatste jaren. Waar
voorganger ‘The Runners Four’ (2005) normale popstructuren met
avant-garde afwisselde, gaat ‘Friend Opportunity’ vooral in de
eerste richting verder. Dit wil niet zeggen dat creativiteit
verloren gaat en het typische geluid vervangen is. Haastige ritmes
en hun typische, aan Japanse pop ontleende chaotische lijnen
zwaaien nog steeds de scepter.
De kans bestaat dat wie Deerhoof nu pas leert kennen, dit zelfs bij
een aantal luisterbeurten een grappig foute, chaotische onzin
vindt. Bij een nummer als ‘Kidz Are So Small’, kunnen we daar
gedeeltelijk inkomen. Het is iets te kronkelig om ons te bekoren,
maar alleen al door de tekst (“If I were man and you a dog”) past
het perfect in de prettig gestoorde sfeer die Deerhoof wil
oproepen. Matzusaki, voor velen een reden om niet naar Deerhoof te
luisteren, doet hier door haar manier van zingen veel aan Merrill
Nisker van Peaches denken. Betere electronica vinden we bij het
fijne ‘Believe E.S.P.’. Geluiden van belletjes, potten,
telefoontoetsen en dergelijke gaan speels samen met het besnaarde
instrument van Dieterich.
Het betere materiaal vinden we helemaal vooraan. ‘The Perfect Me’
rockt dansbaar vooruit en speelt het piepstemmetje van de Japanse
perfect uit. Het bevat dezelfde vrolijkheid als het snelle werk van
Pretty Girls Make
Graves. Onmiddellijk daarna weet ook ‘+81’ ons zeer te bekoren.
Het nummer is minstens even opgewekt en haalt er met een
trompetdeuntje en tromgeroffel een fanfaresfeer bij. Ook ‘Matchbook
Seeks Maniac’ hoort bij de drie beste songs van ‘Friend
Opportunity’. Deerhoof doet hiermee niet alleen een gooi naar
leukste titel van het jaar, ze plaveien ook een gemakkelijk te
bewandelen paadje. Uiteraard zal deze song nooit De Afrekening
halen, maar in de Arriba!-lijst haalt dit vast een hoge
notering.
‘Whither the Invisible Birds?’ valt op door zijn zachtheid en
liefdesthematiek. In ‘Cast Off Crown’ worden de speelgoedgeluidjes
met volle teugen bovengehaald en horen we voor het eerst drummer en
toetsenman Saunier als zanger. Jammer dat het bij deze eenmalige
uitstap blijft, want de man is begiftigd met een gelijkaardige
warme indiestem als die van Stuart Murdoch (Belle and Sebastian)
en Jason Lytle (Grandaddy). Maar de
meest vreemde eend in de bijt is toch wel slotnummer ‘Look Away’.
Niet alleen is het vier keer zo lang als de gemiddelde voorgaande
song, ook is het een grotendeels instrumentaal nummer met
postrockinvloeden die de goede ziel als rustmoment zal beschouwen
en de kwade als niet passend in het geheel.
De titel ‘Friend Opportunity’ liegt er niet om. Als deze
Amerikaanse rockers hun vriendenkring willen uitbreiden, is dit het
moment, want hun nieuwste plaat is toegankelijker dan ooit. Het
typische gekke sfeertje blijft stevig gehandhaafd en hun drang naar
creativiteit is duidelijk merkbaar. ‘Friend Opportunity’ is geen
perfecte plaat, maar zeg nu eerlijk: welke vriend is dat wel?
