In een wispelturige bui heeft distributeur Fox dan toch beslist
om ‘A Good Year’, de nieuwe samenwerking van ‘Gladiator’-duo Ridley
Scott en Russell Crowe, in de Belgische zalen te brengen. Na de
zure Amerikaanse ontvangst is de kans echter groot dat dit
feelgood-flopje ook bij ons een stille dood zal sterven. Noch de
pers, noch het publiek werd namelijk op de hoogte gebracht van de
release en zo’n goedkope behandeling zal nu niet bepaald de
financiële put vullen. Maar is ‘A Good Year’ als film ook het
equivalent van z’n financiële mini-catastrofe? Gedeeltelijk. Scott
heeft vanuit zijn luie hangmat een onschuldig niemendalletje
gedraaid met als enige ambitie de Provence zo mooi en zo luchtig
mogelijk in beeld te brengen. Hij gaat zelfs zo ver dat stoere bonk
Russel Crowe tussen de wijnstruikjes mag ronddartelen om elk
potentieel donker wolkje weg te blazen. Gelukkig is de
transformatie van testosteronmacho naar huppelnicht geen enkel
probleem voor de Australische method man.
Max Skinner (Russell Crowe in een wanhoopspoging om zijn bad
boy-imago te ontkrachten) is een arrogante beursmakelaar die met
lepe praktijken massa’s geld verdient op de kap van anderen. Hij is
een klootzak, maar dan wel een succesvolle die met veel leedvermaak
neerkijkt op zijn concurrenten. Op een dag krijgt hij te horen dat
hij de wijngaard en de château van zijn overleden oom (Albert
Finney) erft. Met het oog op een vette verkoop trekt Max naar de
Provence om het idyllische stukje paradijs op te eisen en zo snel
mogelijk te verkopen. Wat eigenlijk een doodgewone money
deal zou moeten zijn verandert al snel in een nostalgische
trip naar zijn jeugdjaren en de wonderlijke tijd die hij er samen
met zijn oom heeft beleefd. Wanneer hij de bevallige Fanny (Marion
Cotillard) leert kennen begint Max zich zelf helemaal thuis te
voelen tussen de charmante bistro’s, de irritante krekels en de
eindeloze lavendelvelden van la douce France…
Ridley Scott lijkt er een gewoonte van te maken om zijn epossen
af te wisselen met kleinere projecten die geen nood hebben aan
duizenden figurenten, peperdure special effects en maandenlange
opnames in onherbergzame gebieden. Zo was ‘Matchstick Men’ een
aangenaam kleinood dat de fraaie visuele stijl van de regisseur
succesvol koppelde aan een tragikomisch en relatief down to
earth verhaal. Op papier lijkt ‘A Good Year’ de perfecte
aansluiting op deze meer intimistische zijweg die toch al één
interessant resultaat opleverde. Deze keer waagt Scott zich
voorzichtig aan zijn eerste romantische film (eigenlijk is dit
gewoon een chick flick in disguise) en filmt hij alles
voor het gemak vanuit zijn achtertuin in de Provence met zijn goede
vriend Russell Crowe in de hoofdrol. Elke opnamedag zal
ongetwijfeld geëindigd zijn in een Bourgondische smulpartij met een
verfijnd glaasje wijn (ik zie ze al in beschonken toestand scènes
uit ‘Gladiator’
naspelen met stokbroden) tegen een warme zononsondergang. Ridley
kon wat bekomen van de commerciële tegenvaller ‘Kingdom of Heaven’ en
Russell kon tijdens die periode alvast geen mannen, vrouwen of
terroristen neerslaan die hem al dan niet lastigvallen met een
fototoestel, onderbroek of bompakket. Om te maken zal ‘A Good Year’
vast dolle pret geweest zijn, maar zoals dat wel vaker het geval is
(hallo ‘Ocean’s
Twelve’), heb je daar als kijker veel te weinig aan.
Want ook al kijkt ‘A Good Year’ verraderlijk makkelijk weg (na
een klein uurtje begin je effectief weg te zakken in een gezellige
wijnroes), het is zo geforceerd lichtvoetig (zelfs de voorspelbare
obstakels worden zo miniscuul mogelijk gehouden) dat de film
fake en oppervlakkig begint aan te voelen. Nergens wordt
dieper gegraven, de personages blijven braaf tweedimensioneel
(check de hyperactieve kontenknijpende poetsvrouw die zich door de
film voortbeweegt op ‘ooh la la’-kreuntjes) en elke
mogelijkheid om van de bewandelde paden af te wijken wordt
schaamteloos genegeerd. Eigenlijk is ‘A Good Year’ niets meer dan
een lange reclamespot voor de Provence. Een beetje zoals een
Vlaanderen Vakantieland-reportage, maar dan met Russell Crowe die u
probeert te amuseren met stuntelige fratsen (hij valt in een
modderpoel van een zwembad, de mallerd!) en jongensachtige
koddigheid. Allemaal goed bedoeld en luchtig, maar vooral ook
voorspelbaar en leeg. ‘A Good Year’ vertikt het koppig om ook maar
iets meer te zijn dan een opeenvolging van bewegende
prentenkaarten. En dat terwijl dit soort feelgood-cinema eigenlijk
weinig meer dan een oprecht hart nodig heeft om sympathie te
winnen. Scott laat veel mooie beelden zien en probeert een
charmante romance uit de doeken te doen, maar op geen enkel moment
krijg je het gevoel dat hij het echt meent.
‘A Good Year’ heeft dan wel niets wezenlijks te vertellen (voor
het betere ‘wijn als metafoor voor het leven’-werk verwijs ik graag
door naar het heerlijke ‘Sideways’), dit neemt
niet weg dat er een aantal leuke scènes passeren vooraleer je ten
volle beseft dat je naar een movie about nothing zit te
kijken. Vooral de speelse bekvechterij tussen yup Max Skinner en de
levensgenietende vigneron Duflot (Didier Bourdon) halen
een paar leuke momenten uit de stereotiepe Brits-Franse rivaliteit.
Het is ook het enige aspect van de film dat niet ostentatief
happy wil overkomen, aangezien de verkoop van de wijngaard
het einde betekent voor Duflot’s passie, wijn maken.
Voor Russell Crowe moet de rol van Max Skinner, die zich
zachtjes maar zeker laat overmeesteren door nostalgie, een
verademing geweest zijn na zijn anders zo dwingend charismatische
rollen. Crowe speelt eigenlijk, hoe extreem bizar dat ook moet
klinken, een gelijkaardige rol als Diane Lane in de chick flick
de luxe ‘Under the Tuscan Sun’. Het is eens iets anders dan
gladiator of zeekapitein veronderstel ik. Aan het flauwe scenario,
dat er vooral van uit gaat dat de beelden genoeg sfeer zullen
opwekken, heeft hij bitter weinig en dus moet hij het doen met zijn
natuurlijke uitstraling. Maar ondanks zijn enthousiasme (wat moet
hij die glimlach lang aanhouden, de sukkelaar) heeft hij het lastig
om een overtuigende romantische goedzak te spelen (als arrogante
yup daarentegen, ahum). Marion Cotillard (binnenkort als Edith Piaf
in de biopic ‘La Môme’) is schattig, maar laat zich, zoals de
meeste vrouwen in dit soort films, veel te makkelijk inpakken door
de flauwe verleidingstrucjes van de man. De rest van de cast
probeert er het beste van te maken, maar met een futloos en tam
verhaaltje als ruggesteun spring je natuurlijk niet ver.
‘A Good Year’ is zo melocake-licht dat je hem al begint te
vergeten terwijl je er naar zit te kijken. De plaatjes zijn mooi en
het gezapige tempo werkt bij momenten relaxerend maar het ontbreken
van oprechte charme maakt er een te gecalculeerd stukje escapisme
van dat nergens de middelmaat overstijgt. Geen pisgoedkope
Aldi-wijn dus, maar eerder verdacht afgeprijsde Colruyt-wijn die
als enige verdienste heeft dat je er geen koppijn aan
overhoudt.
