Wanneer het dunne hout van de strandvlieger het begeeft, dwarrelt hij als een vogel met geknakte vleugels naar beneden. Het is tragisch om vast te moeten stellen dat deze vliegers, die als doel hadden het luchtruim te bedwingen, pas in hun val een gelijkenis vertonen met datgene wat ze naar de kroon staken.
Wanneer poëtische zielen in gebroken botten en geknakte beenderen gelijkenissen met zichzelf zien, is het raadzaam dat ze hun heil elders zoeken, voor de karamellenverzen onweerstaanbaar opwellen uit romantische harten om de toehoorders te kwellen. Gebroken levens leiden maar al te vaak tot schabouwelijke en enerverende pogingen om het kwetsbare en vergankelijke te vatten in woorden, beelden of klanken.
Op Be Still heeft jazzpianist Adrian Klumpes geen behoefte aan doordeweekse en van alle kracht ontdane woorden, zijn pianospel drukt uit wat in de beelden vervat ligt. Klumpes is echter geen doordeweekse pianist: als lid van het Australische Triosk experimenteerde hij eerder al met jazz en elektronica, en met Be Still bewandelt hij gewoon die weg verder, zij het alleen ditmaal.
"Cornered" start als Aphex Twin op valium. De voelbare paranoia krijgt dankzij de piano een gezicht maar put haar dreiging uit de knisperende klanken. In "Weave In And Out" is geen soelaas te vinden, piano en electro sluiten een duivels pact waarbij het begrip ’minimalisme’ nauwgezet wordt ingevuld. De melodielijn botst op muren en vingerzettingen voeren de boventoon. Slechts nu en dan wordt de belofte van een uitbraak gemaakt, alvorens op een muur van krakende bliepjes te pletter te lopen.
Gelukkig lijkt "Be Still" alsnog soelaas te bieden. De piano krijgt alle vrijheden om de stilte met een minimaal spel aan te vullen maar met "Alone" is die hoop weer vervlogen. Een dreiging die ook bij Chris Herbert te horen valt, heeft zich van het album meester gemaakt. In de verte speelt een piano, terwijl de heldere echo’s van stokoude elektronische apparaten zich een weg door een verduisterd labyrint zoeken. De toekomst gaat ten onder aan verval voor deze verdwaalde tijdsreiziger.
Het jachtige "Unrest" doorbreekt de onrust van de koortsdroom maar de versnelde hartslag bij monde van de piano blijft aanwezig, steeds sneller en steeds dwingender, tot er nog slechts één mogelijkheid overblijft: rust. Maar die is de luisteraar niet gegund, want "Why" wil antwoorden die er niet zijn. Het zijn verstoorde klanken die de rol van vraag op zich nemen, krakend en steunend banen ze zich een weg naar wat de essentie behoort te zijn maar niet meer is dan het zoveelste dwaalspoor.
"Exhale" laat de piano weer aan bod komen, maar een vreemd gesis vult de leegte tussen de noten op, en beide vervloeien tot anderen zich ermee moeien. De piano versnelt en kettingen rammelen op de achtergrond, alleen de sisklanken houden eenzelfde ritme aan. Droom, waan of realiteit, het doet er niet meer toe. Alles vloeit over in een lange worsteling die uitmondt in één laatste ademteug.
De piano tracht een vrolijke melodie aan te houden tijdens "Give In" maar de angst is duidelijk van het gezicht te lezen. De electroklanken zijn prominenter en diverser dan ooit, zelfs de pianist lijkt zichzelf geen houding meer te kunnen geven, al klinken de laatste noten opeens vertrouwd. In "Passing Pain" geeft Klumpes nog een laatste maal het beste van zichzelf: de piano meandert door de melodieën heen en geeft de nauwelijks aanwezige electro bijna het nakijken.
Klumpes schreef de pianopartijen tijdens een vijf uur durende sessie en herwerkte de opgenomen stukken daarna voor het album. Door de partijen te "manipuleren" en te bewerken, weet hij een gevoel van berusting aan aliënatie te koppelen, waardoor het geheel bijna ondraaglijk wordt om te beluisteren. De minimalistische invulling van Be Still dwingt de luisteraar tot een introspectie die beangstigend is maar finaal louterend werkt.
