We schrijven 2002. Drieste moslimextremisten hebben nog maar net hun stempel op de westerse wereld gedrukt, terwijl enkele duizenden kilometers verder een zo goed als onbekend indietronicsbandje zich een pak ingetogener concentreert op de release van een album dat later evenzeer zijn stempel zou drukken.
Het bandje heet múm en het album waarvan sprake Finally We Are No One, de opvolger van het aan het oor van bijna iedereen voorbijgegane Yesterday Was Dramatic – Today Is Ok. Bijna iedereen, inderdaad, want in Groot-Brittannië heeft John Peel het bandje bezig gehoord en ze een reisje naar zijn befaamde studio aangeboden.
Het resultaat is een sessie die voornamelijk uit materiaal van het debuutalbum bestaat: enkel het fantastische “Now There Is That Fear Again” komt van Finally We Are No One. Het levert het interessante naslagwerk op van een band op het kruispunt tussen twee fasen, en hoewel het materiaal hoofdzakelijk van het meest naïeve album komt, horen we hier en daar al de weemoed doorschemeren die zich op de opvolger nadrukkelijker zal manifesteren — om uiteindelijk helemaal tot ontbolstering te komen op het (vooralsnog) laatste Summer Make Good.
Maar zo ver zijn we nog niet. Deze Peel Session begint nog betrekkelijk veilig met een gezapig “Smell Memory” dat zich vasthaakt aan “Scratched Bicycle”, gevolgd door “Awake On A Train” met een Kristín Anna die al meer voluit (al blijft dat bij haar een understatement) durft te gaan bij het meehummen van het Chinese motiefje. Aan “Now There Is That Fear Again” wordt een geslaagde drum- en strijkpartij toegevoegd, waarna het diep melancholische “Ballad Of The Broken String” de deur mag dicht doen.
Terwijl múm ons een onderhoudende twintig minuten voorschotelt, blijft het aantal beklijvende momenten tot minder dan een handvol beperkt; een kanttekening die niet in het minst te wijten is aan het feit dat de band zich in Peels studio, hoewel losser, nog steeds vrij strak aan de albumversies van de gespeelde nummers houdt — en dan klinken al die laptopgeluidjes gewoon hetzelfde, natuurlijk. Dat net zangeres Kristín Anna, voor velen het gezicht van de band, recentelijk besloot op te stappen, geeft deze Peel Session niettemin nog een nostalgisch toetsje.
Het vertrek lijkt echter symptomatisch. Ondertussen zijn indietronics immers not nearly as hip anymore: de obsessie voor kindvrouwtjes is zo goed als verdwenen en als ze toch nog aanbeden worden, spelen ze harp — liever dan zich met kraakgeluidjes bezig te houden. Het hoesje met kindertekeningen van diertjes is dan ook de spiegel van een vervlogen tijdsgeest. En múm mag zijn plek in de rijke registers van de muziekgeschiedenis dan wel verdiend hebben, deze Peel Session komt er gewoonweg wat te laat. Hoewel geenszins overbodig, is het voer geworden voor nostalgici en verwoede verzamelaars: mooi, maar helemaal niet essentieel.
