Kleine, breekbare luisterliedjes over de donkere kantjes van de liefde, hier en daar een stevige scheut humor en songs die bevolkt worden door vreemde maar intrigerende personages als Kale Kevin. En dat allemaal in het dialect. Er zullen wellicht veel luisteraars zijn die van het debuutalbum van de Antwerpse Mira een doorslagje verwachten van Flip Kowlier.
Wie In de daluren eens goed beluistert, zal echter moeten toegeven dat Mira en Kowlier nu ook weer niet zo veel gemeen hebben en dat de dialectentruc zeker geen goedkope gimmick is. Het verkavelingsvlaams dat Mira gebruikt, hoort nu eenmaal bij het persoonlijke karakter van haar songs.
Zoals bijvoorbeeld "En uwe maat", dat qua thematiek, tragiek en tongue in cheek-humor wel erg nauw aanleunt bij het (toch nog net iets magistralere) "I Hope That I Don’t Fall In Love With You" van Tom Waits. Alleen al omwille van de geniale openingszin "En uwe maat/ heeft een goe-fout Hawaï-hemdje aan", nu al onvergetelijk.
Zo mogelijk nog straffer is het titelnummer, een heerlijk wanhopige song over one night stands en de kater die ze de morning after opleveren. Luisteraars die zich hierin herkennen (en dat zullen er niet weinig zijn) zullen zich ook na de zeventiende keer nog eens voor de kop slaan en zichzelf voorhouden dat het de volgende keer niet zo zal gaan. Tevergeefs natuurlijk.
Persoonlijk, breekbaar en toch intens klinken, blijft een moeilijke evenwichtsoefening en daar heeft Mira op In de daluren meer dan eens last van. De twee openingssongs mogen dan erg hoogstaand zijn en ook "Beste BV" gaat na een dozijn luisterbeurten niet vervelen, toch staan er ook heel wat uitschuivers op het album.
"Engelke" start bijvoorbeeld met het veelbelovende vers "Ik ben een kreng van een wijf", maar overstijgt daarna nauwelijks het niveau van de gemiddelde Creaclub. "Meneer de dakwerker" is al verticaal geklasseerd voor Mira een noot heeft gezongen en "De groeten" is al helemaal overbodig. "Openbare weg" is dan weer het ADHD’ertje van de plaat: besluiteloos, vermoeiend, bijwijlen irritant en niet in staat lang de aandacht vast te houden.
Op haar beste momenten charmeert Mira echter zodanig dat het niet meer dan gepast is om af te sluiten met een positieve noot. Zo is "Andrea" opnieuw een schot in de roos. Een even pakkend als swingend nummer over een vijftiger die zich, bij wijze van midlifecrisis, transformeert in drag queen Andrea, de koningin van discoland. Het hoogtepunt is echter zonder meer het stormachtig dreigende "Het doel". Of hoe kleinkunst soms ook een beetje rock-’n-roll kan zijn.
De definitieve doorbraak is In de daluren misschien nog niet, maar ondertussen is Mira wel de coming lady van de Vlaamse muziekscène. En dat kan, in tijden waarin zowaar Wendy Van Wanten aan een revival bezig is, enkel toegejuicht worden.
