Iemand — drummer Sean Moore? — had het hen uit het hoofd moeten praten, maar het scheiden der machten in de Manic Street Preachers was géén goed idee. Eerder dit jaar bewees James Dean Bradfield al dat hij niet zonder de inhoud van Nicky Wire kan, die nu op zijn beurt aantoont waarom hij zich maar beter tot bassen en tekstschrijven beperkt.
Manic Street Preachers ligt tot nader order stil, en dus was het tijd voor de egoprojecten. Dat leverde een vrij degelijke maar wat flauwe popplaat van Bradfield op, maar dat mocht niet verbazen. Grotere vraagtekens rezen echter bij het idee van Wire om ook maar eens zelf een plaatje op te nemen. Met de vooruitgesnelde berichten van de Engelse vakbroeders leken de ergste vooroordelen wat te smelten. Wire zou een straf werkstuk hebben afgeleverd.
Dat blijkt toch ferm tegen te vallen. Waarschijnlijk lagen de verwachtingen over het Kanaal zo laag dat het simpele feit dat I Killed The Zeitgeist beluisterbaar is, al voldeed. Laat er immers geen twijfel over bestaan, Wire bewijst dat hij een song kan schrijven, maar helaas overheerst vooral het feit dat hij een volstrekt onaangename zangstem heeft met een bereik van ongeveer vier noten.
Het is dus zaak I Killed The Zeitgeist te beluisteren als waren het demo’s van een anonieme songschrijver voor iemand die wel over een degelijke strot beschikt. En denk daarbij vooral niet in de richting van Bradfield, want dit werk ligt een stuk verwijderd van wat Manic Street Preachers de laatste tien jaar serveerde. Wire grijpt terug naar het geluid van talloze indiebandjes uit de jaren tachtig.
Verwacht ook geen punky probeersel als "Wattsville Blues", Wire’s eerste solo-outing op Know Your Enemy van de Manics. Enkel de titeltrack klinkt nog een beetje vuil, Wire slaagt erin om ondanks de onaffe productie behoorlijk poppy te blijven op songs als "Kimino Rock" en "Withdraw Retreat". Dat laatste blijkt zelfs behoorlijk meezingbaar te zijn, net als "The Shining Path", dat bijna de R.E.M.-light van de huidige Manics weet te benaderen, en "Bobby Untitled" is zelfs een best sterke, degelijke song.
Alle typische vormelijke Manics-elementen zijn ook aanwezig: samples van dichters (nadat zijn "The furies are at home in the mirror" al het hoesje van This Is My Truth Tell Me Yours mocht sieren, mag R.S. Thomas het gedicht nu voorlezen) en anderen, verwijzingen naar terreurbewegingen als het lichtend pad en hongerstakende I.R.A.-leden, … en toch. Bassisten zouden geen soloplaten mogen uitbrengen als ze niet kunnen zingen. Vooral in tragere nummers als "Goodbye Suicide" wordt de irritatiegrens grondig overschreden. Hoogst ergerlijke plaat, goeie titel: tijd dat Wire Bradfield nog eens opzoekt.
