Er is iets opmerkelijks aan de hand met Empire van Kasabian. Speel de plaat op een gezond, oorveilig geluidsniveau, en je krijgt een vrij flauw product. Draai de volumeknop echter een stevige slag richting tinnitus, en je krijgt een rauwe, stompende lap muziek.
Een tweede plaat na een succesvol debuut, dat betekent koortjes en strijkers — en dat zonder enigszins rekening te houden met het nochtans wijdverspreide adagium "Overdaad schaadt". Kasabian is hier geen uitzondering op, en het larger-than-life-gevoel dat ze op hun vorige plaat reeds verkondigden, wordt hier al dan niet succesvol ondersteund door een brede en opvallende productie.
De titeltrack krijgt al meteen de eer om de plaat te openen en doet dat uitstekend. Duwen, trekken, schelden, spuwen — niet bepaald fair play, maar als zanger Tom Meighan zijn onbeschaamde tronie opentrekt kunnen we niet anders dan de vuist in de lucht pompen, en mee glorieus ten onder gaan, nijdig foeterend: "Stop!/I said it’s happening again!/We’re all wasting away!/We’re all wasting away!"
Tweede single "Shoot The Runner" is met zijn "I’m a King and she’s my Queen, bitch" anders ook geen lieverdje, maar voldoet wel aan de energieke standaard die Kasabian zichzelf op zijn debuut oplegde. Het dient bovendien gezegd dat bij de twee eerste singles prachtige videoclips horen (Youtube.com kan de geïnteresseerden hierbij uit de nood helpen).
En dan zakt Empire wat in elkaar, met "Last Trip (In Flight)", "Me Plus One" (hoewel deze wel op een aardige outro kan rekenen), en "Sun/Rise/Light/Flies" — stuk voor stuk aangename songs, maar daarmee is alles wel gezegd. En dat is géén compliment. Aan niemendalletje "Apnoea" maken we zelfs geen woorden vuil, maar "By My Side" heeft het dan weer helemaal wél: een roestige gitaar, trage opbouw, zweverige zanglijnen en een grandioze finale. Hier komen de strijkers nogmaals van pas wanneer ze een symbiose van elektronica en klassieke instrumenten vormen. Empire behandelt overgave, verval en vergane glorie en "By My Side" illustreert dit treffend. "No retaliation, said the poet to his kin / separate the idols and commit your deadly sin / and all this put aside, wanna finish what you start / I’ll connect the numbers, you protect my heart."
"Stuntman" gooit het ritme weer helemaal omhoog, en daarmee kan dus ook het volume nog een trapje hoger. De beproefde stop-start-techniek is hier uiteraard van de partij en het nummer springt van een verwarmende melancholie naar een goede, ouderwetse raveparty in een gekraakte fabriek ergens te velde. Bier, pillen, vechtpartijen en veel zweet — het waren mooie tijden.
Wij waren nog het meest verrast door afsluiter "The Doberman". Trucjes, bliepjes, strijkers, ongenaakbare zang in koor en Mexicaanse trompetten leiden tot een bloederige eindstrijd. Het rijk is gevallen, maar de mythes leven eindeloos verder. Empire is dan ook ongetwijfeld Kasabians gooi naar roem, faam en eeuwige vermelding in de geschiedenisboeken. In dat opzicht vormt deze plaat door het eerder flauwe middenstuk een teleurstelling, maar als compromisloze kick in your face kan ze ongetwijfeld dienst doen.
Kasabian speelt op 14 februari in de AB.