Vijf jaar goddeau – de top twintig :: de beste platen van de afgelopen vijf jaar!

Met een titel als Z suggereerde My Morning Jacket op zijn vierde album een eindpunt, maar de plaat betekende net zo goed een nieuwe start voor Jim James en zijn kornuiten.

Vooral James’ ijle stem — als vanouds ondergedompeld in de nodige reverb — zorgt voor een continuüm met de vorige drie platen. Toch klinkt Z heel wat gevarieerder dan zijn voorgangers. Er wordt weliswaar opnieuw vooral geput uit blues, folk en country, maar deze keer vonden ook vleugjes r&b, reggae en elektronica hun weg naar het album.
Een walsje dat vrolijk kampeert tussen stevige rock en rustige ballads: het gebeurt niet vaak, maar My Morning Jacket komt er met “Into The Woods” uitstekend mee weg. Grote verdienste van Z is dat dit eclectische geheel desalniettemin zeer consistent klinkt, steeds balancerend tussen wanhoop en acceptatie, vervreemdend en verwarmend tegelijk.
Op het eerste gehoor toegankelijk, maar steeds met een zweem van mysterie is Z zonder twijfel de meest compacte en geslaagde plaat van My Morning Jacket. (as)

Hoogtepunt: “Dondante” (3’33”). Na een ingetogen aanzet barst het nummer dan toch onverwacht nog uit in die typische My Morning Jacket-epiek.

Toen eind vorige eeuw A Silver Mt. Zion en Do Make Say Think aan elkaar begonnen te frunniken, beviel de Canadese scene van een merkwaardige spruit, genaamd Broken Social Scene. Het was duidelijk dat de kleine veel had geluisterd naar zijn ouders, maar toch deed ie koppig zijn eigen ding. Het resultaat heette You Forgot It In People, een plaat die bol stond van allerlei invloeden, maar toch de eigenheid bevatte die de groep vandaag zelf tot referentie maakt. Artiesten als Feist, The Dears, Stars en Jason Collett ontsproten allemaal aan Broken Social Scene. You Forgot It In People is dan ook de som van zowat alles wat muzikaal Canada de laatste jaren heeft voortgebracht, en een geslaagde herinnering aan alles wat daarvoor kwam. Een naslagwerkje dus, samengevat in dertien steengoede songs, met “Anthems For A Seventeen Year Old Girl” als hemels pronkstuk. (md)

Hoogtepunt: “Anthems For A Seventeen Year- Old Girl” (00’01”). Een eerste banjoklank doemt op uit de chaos van het vorige nummer, even later kringelt die bedwelmende vocoderstem op.

Vier in zwarte pakken gehesen New Yorkers veroveren de wereld met hun moderne en melodieuze versie van eighties new wave. Het debuut van Interpol kwam in een periode waarin New York City de ene na de andere hype baarde. The Strokes, Yeah Yeah Yeahs en Interpol maakten elk hun eigen interpretatie van al wat de eighties zo geweldig maakte. Joy Division is de naam die tot vervelens toe werd bovengehaald in elke Turn On The Bright Lights-recensie, ook al heeft Interpol een pak meer te bieden.
Toegegeven, de stem van zanger Paul Banks lijkt op z’n donkerst als twee druppels water op de grafstem van Ian Curtis. Die komt vooral tot uiting in meer uptempo rockers zoals single “Obstacle 1” en “Say Hello To The Angels”. De meer zweverige nummers zoals “NYC” en “Hands Away” zijn groeiers die een gitzwart sfeertje oproepen. Maar het zijn vooral de nummers achteraan de plaat zoals “The New”, “Leif Erikson” en vooral het beklijvende “Stella Was A Diver And She Was Always Down” die Turn On The Bright Lights de status van prachtplaat verlenen. (kd)

Hoogtepunt: “Leif Erikson” (0’00” – 0’17”). Een monotone gitaarintro, Banks zingt ‘She Says: it helps with with lights out’ en zelfs de zonnigste zomerdag betrekt.

Radiohead is de interessantste band van de afgelopen tien jaar en Hail To The Thief is absoluut een van hun beste platen. Intelligent, progressief en wederom zeer avontuurlijk en compromisloos, is dit zo’n plaat waarvan men zich kan blijven afvragen welke genieën er nodig zijn om er nog iets aan te verbeteren.
Want wat moet er nog worden veranderd aan de verrassende noise van “2+2=5”? Of aan het machtige “Myxomatosis”, dat in een goedaardige tornado ontaardt? Kan de ijzige schoonheid van een etherische ballad als “Sail To The Moon” nog worden geperfectioneerd? En is het embryonale “I Will”, dat subtiel uw nekharen overeind trekt, in al zijn kleinheid nog niet groots genoeg? Voor elk nummer op deze plaat valt wat te zeggen. Het heerlijke percussieritme dat de nonchalant briljante single “There There” begeleidt, vormt in al zijn achteloosheid misschien nog wel het hoogtepunt van deze uitermate boeiende plaat. (ac)

Hoogtepunt: “2+2=5” (01’56”). Thom Yorke barst voor de eerste keer uit in dat “paying attention” en je weet: eindelijk rocken ze weer.

Mattias Baertsoen

Tom Viaene

Madelien Waegemans

1. Dizzee Rascal :: Boy In Da Corner

    

2. Max Richter :: The Blue Notebooks

    

3. Four Tet :: Rounds

    

4. The Streets :: Original Pirate Material

    

5. Vitalic :: OK Cowboy

    

6. Boards Of Canada :: The Campfire Headphase

    

7. Sigur Rós :: ( )

    

8. Nathan Fake :: Drowning In A Sea Of Love

    

9. Ryan Adams :: Rock ’n Roll

    

10. Beth Gibbons & Rustin Man :: Out Of Season

     

1. Tindersticks :: Can our Love…

    

2. Ron Sexsmith :: Cobblestone Runaway

    

3. Tom McRae :: Just Like Blood

    

4. Bonnie ‘Prince’ Billy :: The Letting Go

    

5. Eels :: Blinking Lights And Other Revelations

    

6. David Byrne :: Growing Backwards

    

7. Nine Horses :: Snow Borne Sorrow

    

8. Patti Smith :: Trampin’

    

9. Spain :: I Believe

    

10. Morrissey :: Live at Earls Court

     

1. The Strokes :: Room On Fire

    

2. Belle & Sebastian :: Dear Catastrophe Waitress

    

3. Absynthe Minded :: Acquired Taste

    

4. Sigur Rós :: ()

    

5. Sukilove :: Sukilove

    

6. Grandaddy :: Sumday

    

7. Interpol :: Antics

    

8. Soulwax :: Any Minute Now

    

9. The Mars Volta :: Deloused in the Comatorium

    

10. dEUS :: Pocket Revolution

     

Zelfs in 2002 wist men al dat elektronica niet kil en enkel dansbaar hoefde te zijn. Dat had de ambient en alle intelligent dance music van het WARP-label ons al geleerd. Vanuit Berlijn waaide er een hoop muziek onze contreien uit, waar niemand zich echt aan verwacht had. Warme elektronica, die de song omarmde en vreemd genoeg haar roots had in de punk. Indietronics is men het gaan noemen. Muziek die Radiohead inspireerde tot hun grote ommezwaai.
Het beste album uit het genre — en misschien zelfs het enige dat de tand des tijds doorstaan heeft –is Neon Golden van The Notwist. Een labyrint van krakende synthesizers, droge stuiterbeats en galmend gitaargepluk. Een album met prachtsongs als “Pick up The Phone”, “Pilot” en “One With The Freaks”. Vage melancholie die toch dansbaar is. Een album dat een genre definieerde en waarvan de opvolger al zolang in de maak is, dat het genre intussen al op sterven na dood is.
Ook al hebben we het soms gehad met die indietronics, Neon Golden blijft betoveren. (mvm)

Hoogtepunt: “One With the Freaks” (1’27”). De sfeervolle cliks ’n cuts krijgen er een stevige baslijn bij.

In de grote barre postpunkwoestijn is Bloc Party een baken van subtiliteit. Terwijl veel goede bands verdrinken in de clichés en het maniërisme die het genre bevuilen, lijkt Bloc Party’s debuut boven het gewoel te staan. Duellerende gitaarriedels, de klagende, doch energieke zang van Kele Okerlele, maar vooral het gebeuk en de inventieve drumfills van Matt Tong: het lijkt op papier misschien niet wereldschokkend, maar het klinkt fantastisch. Voeg daar nog enkele knappe poëtische teksten en op een tapijtje van gitaren heen en weer zwevende ballads aan toe en je hebt een explosieve cocktail met een zachte nasmaak.
Bloc Party had alles om een zoveelste lege postpunkhype te worden, maar ze wisten net dat extra register te vinden waardoor Silent Alarm lang nadat de hype is overgewaaid nog lang gekoesterd zal worden. (mvm)

Hoogtepunt: “Banquet” (00’13”). “Aaah” en de gitaren gaan duelleren: de trademark sound wordt gezet.

The Mars Volta schenkt u het tussen alle stoelen in vallende hyperkinetische broertje van de platenkast: het stuitert dat het een lieve lust is, en dat doet het, dankzij die staccato hak-en kap stop- en stapritmes en compositorische ingreepjes, als geen ander. U hoort mathrock, progrock, freejazz, uitgekiende improvisatie en straight-forward pop in dit huzarenstukje dat ons een hint geeft van wat emo had kunnen zijn.
Aangevuld met die typische cryptische teksten die tegelijk zowel alles als niets kunnen betekenen is De-Loused In The Comatorium een feest van muzikaal enthousiasme maar tegelijk ook uitgerust met een scherp randje van dreigend besef — die kinderlijke euforie-explosie zou immers ook wel eens schijn kunnen zijn. Luisteren is een avontuur: zekerheden zijn er niet. Geef u over. No dramatic means of fencing against this solitary sickness. (vm)

Hoogtepunt: “Son et lumière” (1’14”). Een drumroffel kondigt 50 minuten waanzin aan

Vincent Merckx

Guy Peters

Alexander Cornet

1. Lamb Of God :: Ashes Of The Wake
2. Explosions In The Sky :: The Earth Is Not A Cold Dead Place
3. Sigur Rós :: ()
4. Mastodon :: Blood Mountain
5. Mogwai :: Happy Songs For Happy People
6. The Notwist :: Neon Golden
7. Queens Of The Stone Age :: Songs For The Deaf
8. Down :: Down II: A Bustle In Your Hedgerow
9. Strapping Young Lad :: Alien
10. Under Byen :: Det Er Mig Der Holder Traeerne Sammen

1. Johnny Cash :: American V: A Hundred Highways
2. Brian Wilson :: Smile
3. The Mountain Goats :: Tallahassee
4. Josh Rouse :: 1972
5. Pere Ubu :: St. Arkansas
6. Drive-By Truckers :: The Dirty South
7. Mastodon :: Blood Mountain
8. McLusky :: Do Dallas

9. John Zorn :: Filmworks XIV: Hiding And Seeking

10. Solomon Burke :: Don’t Give Up On Me

• Foo Fighters :: In Your Honor
• The Strokes :: Room on Fire
• Sufjan Stevens :: Illinois
• Queens Of The Stone Age :: Songs for the Deaf
• Soulwax :: Any Minute Now
• Grandaddy :: Sumday
• Mintzkov Luna :: M for Means and L for Love
• Jeff Hanson :: Son
• Death Cab For Cutie :: Transatlanticism
• The Postal Service :: Give Up

Chan Marshall weet wat lijden is. Een natuurlijke aanleg tot depressies leidde bij de artieste die beter bekend staat als Cat Power onder meer tot een flink uit de kluiten gewassen drankprobleem. Gelukkig voor ons leidt een beneveld brein in haar geval niet tot minder indrukwekkende platen. Integendeel: op You Are Free bezweert Marshall haar demonen als een eigentijdse Billie Holiday.

Van de eerste pianoaanslag in “I Don’t Blame You” tot de laatste zachtjes uitdovende strijker van “Evolution” houdt Marshall je bij het nekvel, om bij wereldnummers als “Maybe Not” en het even akelige als erotische “Werewolf” de grip nog extra te verstevigen. Een plaat als deze doet het bloed van een gutsende wonde in één tel stollen. You Are Free is het magnum opus van een getormenteerd rastalent dat streeft naar gemoedsrust door haar diepste zielenroerselen om te zetten in muzikale hoogstandjes. Het is een van de beste platen die een vrouwelijke singer-songwriter ooit heeft afgeleverd. (jm)

Hoogtepunt: “Werewolf” (00’25”). Onheilspellende strijkers cirkelen als vleermuizen rond Chan heen terwijl ze ons toefluistert: “oh the werewolf the werewolf comes stepping along”.

11. The Yeah Yeah Yeahs :: Fever To TellWie denkt dat garagerock het kledingstuk van een vrouwelijke automecanicien is, kan met deze plaat veilig zijn of haar ontdekkingsreis beginnen. Fever To Tell biedt namelijk een blik onder de motorkap van de goed geoliede machine die Yeah Yeah Yeahs heet. Opzwepend, rauw en puur, de klank die uit de boxen gutst laat weinig aan de verbeelding over. Het debuut van deze band stemt de muziekliefhebber even tevreden als een chef-kok die met kerstmis een vlijmscherpe elfdelige messenset cadeau krijgt. Ook live laat deze band zich graag ontdekken. Een van de hoofdredenen daarvoor is de katachtige frontvrouw Karen O. Ze blaast, spint, kruipt, springt, maar komt op (of net naast) het podium altijd op haar pootjes terecht. Met een tekstboekje op een concert verschijnen is maar knullig, haal dus beter deze uitstekende plaat in huis en oefen daar wat. (jp) Hoogtepunt:”Black Tongue” (0’06”). Het kreetje waarmee Karen O. het nummer op gang trapt en een aanstekelijke gitaarriff achter zich aan krijgt.

10. Coldplay :: A Rush Of Blood To The Head A Rush Of Blood To The Head is zonder twijfel één van de invloedrijkste platen van dit prille millennium, de OK Computer of zelfs Nevermind van dit decennium. Op deze plaat evolueerde de band van trendvolger (in de schaduw van Radiohead) tot trendsetter (Keane, Starsailor, Snow Patrol, Athlete, …). Door A Rush werd de klankkleur van Coldplay de meest dominante in de hedendaagse muzikale mozaïek. Vooral “Clocks” speelde daar met zijn oerherkenbare pianoklanken een essentiële rol in. Die song is niet alleen het beste en grootste nummer van Chris Martin en de zijnen tot dusver, maar hij bepaalde ook de muzikale tijdsgeest van het afgelopen lustrum en leidde tot de grootschaligste kopieerdrang. A Rush wordt alom beschouwd als een handleiding in het schrijven van, of een standaardwerk vol, songs over Welt- en Liebesschmerz. “Give me real, don’t give me fake”, klinkt het in het imposante openingssalvo “Politik”. Dat credo indachtig, is A Rush onontbeerlijk. (pn) Hoogtepunt: ”Clocks” (2’26”). Het hypnotiserende pianootje gaat nog een octaaf hoger.

9. Damien Rice :: OU2 noch Luka Bloom mag de prijs voor beste Ierse album in ontvangst nemen. O van Damien Rice werd verkozen tot de beste plaat van de afgelopen vijf jaar uit het land van de Guinness. Een meer dan terechte keuze, want met zijn debuut wist de jonge bard een traditie in ere te houden. Een traditie van ambachtelijke songsmeden die niet meer dan een gitaar en hun stem nodig hebben om te beklijven. Het moet van Jeff Buckley geleden zijn dat we zo’n getalenteerde songwriter mochten verwelkomen. Wie zich ‘s mans passages op Pukkelpop of in de AB herinnert, waarbij hij zijn melancholieke parels tot minisymfonieën omtoverde, beseft dat we hier met een natuurtalent te maken hebben. Om nog maar te zwijgen van achtergrondzangeres Lisa Hannigan, die met haar frêle stemmetje de plaat weet te sublimeren. Rice kon voor zijn debuut geen betere titel dan O bedenken, een album zonder begin en zonder einde, dat garant staat voor eindeloze schoonheid en geborgenheid. (mba) Hoogtepunt: “Cold Water” (01’28”). De helende stem van Lisa Hannigan valt in nadat Damien de eerste strofe met “Lord, can you hear me now, or am I lost?” beëindigde. Zoiets kan geen toeval zijn.

En wat denken ze bij goddeau?