Lees de bespreking van ‘Real Life!’
Lees het interview met Joan Wasser!
Voor de vijfde keer in nog geen halfjaar tijd stond Joan Wasser
op Belgische bodem en ons landje blijft deze bezoeken gretig
ontvangen. Deze keer mocht ze plaats nemen voor een volgepropte
Rotonde voor haar derde uitverkochte zaaloptreden op rij. Voor het
zo ver was, nam een opvallend karig deel van het publiek echter ook
de tijd om opwarmer Edouard Desyon aan het werk te
zien. Dat deze nochtans sympathieke Zwitser de zaal niet deed
vollopen, is echter geen wonder. Met zijn chansons schrijft hij
zich in de traditie in die in Vlaanderen het best vertegenwoordigd
wordt door Sabien Tiels. We kregen dan ook een handvol kleffe
pianomelodietjes te horen waarop Desyon ons ongeïnspireerde
verhaaltjes over robots en kameleons vertelde. Enkel de
Engelstalige afsluiter ‘Maybe I’m from Mars’ kon nog even de
aandacht trekken, maar toch werd ook hier het reikhalzend uitkijken
naar de hoofdact geen seconde onderbroken.
En daar was ze dan, amper twee maanden na onze vorige date in de
Handelsbeurs. Gehuld in een gouden glitterjurk met een
indrukwekkend décolleté en met een theetje in de hand nam Wasser
plaats achter de vleugelpiano met de woorden “Bonsoir people of
the night. Yes, I’m back!”. Het publiek droeg ze al van voor
het optreden begon in haar binnenzak en vanaf de eerste tonen van
de prachtige ballade ‘Show Me The Life’, de b-side van ‘The Ride’,
hing de Brusselse Botanique aan haar lippen. Deze zachte pracht
werd nog even doorgetrokken met de geweldige bitterzoete nieuweling
‘To Be Lonely’, waarop we alweer een gepassioneerde vrouw achter de
piano zagen, die na een hele resem optredens nog steeds opgaat in
haar songs, als was het de eerste keer dat ze deze gevoelens uitte.
Vanaf het derde nummer kreeg Wasser het gezelschap van een drummer
en een bassiste en deze aanvulling zorgde zeker en vast voor een
surplus. De extra begeleiding overstemde op geen enkel moment het
spel van Joan, maar maakte dat sommige nummers de levendigheid
kregen die bij de akoestische versies in de Handelsbeurs wat ontbrak. ‘Save Me’ klonk zo
opzwepender dan ooit, ‘Christobel’ was eindelijk de brok energie
die we ook op plaat te horen kregen en zelfs het nieuwe nummer ‘Are
You Not Furious?’ (dat in september nog het dieptepunt in de set
vormde) klonk heerlijk dankzij wat begeleidende percussie.
De chemie met de band kwam niet op elk moment perfect over: de
bassiste leek bij momenten bijzonder ongeïnteresseerd en hoe nobel
ook, de pogingen van de drummer tot backing vocals gingen
bij momenten de mist in. Toen beide begeleiders samen met Wasser
duetteerden voor ‘I Defy’ kregen we dan ook totaal niet de vocale
kracht van Antony te horen, hoewel dit, toegegeven, geen sinecure
is. Toch voelde Joan zich duidelijk op haar gemak bij haar twee
compagnons, die ze enkel voor de ingetogen klasse van ‘Real Life’
even aan de kant schoof en aan het einde dan ook de hemel in prees.
Dit comfort vertaalde zich dan ook onder meer in een warme
appreciatie van het publiek. Er was net iets minder interactie dan
in Gent, maar de intermezzo’s leken minder geforceerd dan voordien.
Tussen de songs door kregen we toch nog onder meer een anekdote
over een optreden van Ray Charles te horen, alsook prettig
gestoorde tussenwerpsels als: “Honey is special … The bees make
it!”. De setlist, die songs van de Real
Life afwisselde met nieuw materiaal, waaronder een lied over
seks tegen een harde witte muur, werd dan ook tot in de puntjes
verzorgd en naar goede gewoonte meesterlijk afgesloten met ‘We
Don’t Own It’.
Na een uitzinnig applaus kon Wasser niet anders dan nog even terug
te keren en voor de bisnummers vulde ze nog even alleen het podium.
Eerst nam ze nog eens de gitaar ter hand voor de Bowie-cover ‘Sweet
Thing’ en als uitsmijter kreeg ook de piano nog een beurt met het
nieuwe nummer ‘The Start Of My Heart’, dat het concert afsloot met
een gevoelige liefdesballade. Tussendoor nam Wasser nog de tijd om
Brussel te bedanken voor de appreciatie en de stilte: het was de
eerste keer dat ze tijdens de nummers haar halsketting hoorde
rinkelen. In de Handelsbeurs gaf ze een voorsmaakje van haar
kunnen, maar miste de set nog dat beetje meer door de akoestische
versies. De Botanique kreeg de perfectie te zien en dit wakkerde
meteen het verlangen aan naar een zesde bezoek.
