“Sure, I know that you are tired of hearing about it, but most repeat the same theme over and over again. It’s as if they were trying to refine what seems so strange and off and important to them. It’s done by everybody.” C. Bukowski.
Andy Turner, de bezieler van de eenmansformatie Aim, was het allemaal grondig beu. De anonimiteit van de dancecultuur, het eeuwige knopjes draaien… Been there, done that, dacht de Brit en hij verliet het gerenommeerde Grand Central label. Turner richtte zijn eigen label Atic Records op en vaart sindsdien een nieuwe muzikale koers. Met aandacht voor een grotere dynamiek incorporeert hij op Flight 602 een amalgaam van elementen uit triphop, dub, fusion, jazz en lounge.
Flight 602 is genoemd naar de vlucht die de Amerikaanse auteur Charles Bukowski naar een conferentie in Duitsland nam. Het werk van Bukowski zit, behalve de aanhoudende verwijzingen naar drank, drugs en seks, ook vol referenties aan de muziek. Andy Turner beoogt met de plaattitel een reflectie op de evolutie die hij doormaakt. Flight 602 moest een wereldse plaat worden, waarbij de nadruk ligt op het creëren van een organisch geluid. Met zijn doorbraaksingle “Cold Water Music” had hij immers al het toppunt van de anonimiteit bereikt; vrijwel iedereen herkent het melodietje, maar slechts weinigen weten wie het maakte. Het zoeken naar nieuwe elektronische klanken is bijzaak vanaf nu.
De Mancunian ruilt het karakteristieke loungegeluid in voor een meer songgerichte aanpak. Hierdoor bestrijken de nummers een veelheid aan stijlen, maar klinken ze helaas niet altijd even fris. Nochtans bewezen gelijkgestemde zielen als Nightmares On Wax en Bonobo eerder dit jaar dat een samengaan van akoestische en elektronische klanken wél een optimaal effect kan hebben. Aim blijft nog te vaak in het denkproces steken. De aanzet en de ideëen zijn er wel, maar aan de invulling ervan schort er te vaak nog wat.
De nummers waarin het plaatje wel klopt zijn schaars, al missen ze hun effect niet. “Walking Home Through The Park” doet iets spannends met synthesizers en breakbeats en zou niet misstaan op de soundtrack van de nieuwe Bondfilm. Het is een depressief hiphopnummer vol suspense, dat vastberaden meer aan Craig Armstrong dan aan DJ Shadow doet denken. Ook het instrumentale “Pier 57”, waarop een lome beat weerwerk krijgt van een kinderlijk meldodietje, zit sterk ineen. Verder zorgt de akoestische gitaar in afsluiter “It”s Later Than You Think” voor een campy sfeertje waarbij het gezellig vertoeven is.
De overige nummers scoren minder goed. De bossanova-meets-musical ondertoon van “Puget Sound” is enkele jaren geleden door 4 Hero geperfectioneerd en sindsdien al ontelbare keren gedupliceerd. Ook “Northwest” trappelt ter plaatse. Het nummer is gekenmerkt door avirulente beats en de stem van gastzangeres Niko, die niet zo’n sterke indruk nalaat. Het probleem van dit soort tracks is dat de noodzaak ervan onbestaande is. Het zijn typische vullertjes waarvan er dertien in een dozijn passen.
“At its highest level, this record is an adventure in mind expansion”, zo klinkt het in de intro. De plaat kent inderdaad enkele veelgelaagde songs die van meet af aan uitnodigen tot een danspasje. Dit niveau wordt echter te weinig bereikt. Flight 602 vliegt te veel alle kanten op, zonder de tijd te nemen om te landen en het gebied grondig te verkennen. Niet echt een hoogvlieger.
