"Wie de geschiedenis niet kent, is gedoemd ze te herhalen." Hoe vaak wordt dit oudje niet van stal gehaald om de jeugdigen te waarschuwen voor dreigend onheil dat zijn gelijke kende in het verleden? Maar is het niet belangrijker zich af te vragen of de geschiedenis wel cyclisch is?
Wie naar de cultuuruitingen kijkt, zal volmondig ja antwoorden. Culturele uitingen lijken zich net als mode om de zoveel jaar te herhalen en doen dat met steeds minder schroom. Waar een politieke partij of maatschappelijke beweging wel gelijkenissen vertoont met oudere stromingen maar toch een eigen accent krijgt, aangepast aan het nieuwe bestel, vergeten modeontwerpers en muzikanten wel eens dat de tijd niet stilstaat. Sommige plaatjes hadden dan ook evengoed vijfentwintig jaar geleden opgenomen kunnen worden.
Dat postpunk zijn mosterd bij groepen als Gang Of Four of Joy Division haalde, is al van zoveel daken geschreeuwd dat alleen zij die willens nillens potdoof blijven het niet horen. Maar dat de vele hedendaagse groepen hun mannetje blijven staan ondanks die loodzware erfenis, is vreemd te noemen. Vooral omdat zij hun grote voorbeelden verre van overklassen. In de wereld van het Franse chanson is een dergelijke vadermoord veel minder eenvoudig. De groten van het Franse levenslied zijn dan ook eenieder met de paplepel ingegoten, het referentiekader is er.
Verschillende Franse groepen zoeken dan ook aansluiting bij een "moderner" rockgeluid en vermengen dit al dan niet met de eigen achtergrond (Air), anderen verkiezen te leven in de schaduw van de grote namen, wat gezien de gigantische Franse afzetmarkt en het chauvinisme niet eens zo’n slecht idee is. Ook Barbara Carlotti wil met haar nummers in de voetsporen van de groten treden maar ze debuteert wel op het Britse label 4AD. Ambitie is haar duidelijk niet vreemd.
Hoewel Carlotti naar eigen zeggen beïnvloed is door Simon and Garfunkel en jazzdiva’s als Nina Simone en Billie Holiday, is het vooral het Franse chanson dat door de verschillende nummers heen schemert. Zelfs "Une Rose pour Emily", een bewerking van The Zombies’ "A Rose For Emily" klinkt binnen het geheel als een door en door Frans nummer. Het maakt eens te meer duidelijk hoezeer zelfs een als stereotiep Frans beschouwd genre toch Angelsaksische invloeden in zich opgenomen heeft.
Maar Carlotti weet, net zoals Serge Gainsbourg bijvoorbeeld, wel hoe ze die invloeden moet incorporeren zonder ooit haar eigenheid te verliezen. Het is dan ook opvallend dat het enige zwakke nummer op het album geschreven werd door haar compagnon/gitarist Jean-Pierre Petit, waarbij Carlotti bovendien in het Engels zingt. De taal van Molière gaat haar duidelijk veel beter af. Wanneer ze tussen vertellen en voluit zingen in blijft hangen, weet Carlotti zichzelf bovendien treffend in een rijke traditie te plaatsen, waarin song en verhaal hand in hand gaan zonder dat een van beide ooit de bovenhand krijgt.
Met Les Lys Brisés heeft Barbara Carlotti aangetoond dat het ook vandaag nog steeds mogelijk is om iets bij te dragen aan de nu al rijk gevulde korf van het Franse chanson. Binnen een wereld die gedomineerd wordt door enkele genieën is het sowieso al een prestatie om uit hun schaduw te treden en opgemerkt te worden. Wanneer daar dan ook nog eens een instemmend gebrom bij gehoord mag worden, hoeft er niets meer aan toegevoegd te worden. Les Lys Brisés had evengoed dertig of veertig jaar geleden opgenomen kunnen worden. Maar dat is deze keer geen bezwaar, soms mag de geschiedenis zich herhalen.
